Nikolai Stepulov
 | ||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 20 marca 1913 | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 2 stycznia 1968 | |||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
Nikolai Stepulov (ur. 20 marca 1913 w Narwie, zm. 2 stycznia 1968 w Tallinnie[1]) – estoński bokser, srebrny medalista letnich igrzysk olimpijskich w 1936 w Berlinie w kategorii lekkiej, a także srebrny medalista mistrzostw Europy w Boksie 1937 w Mediolanie w kategorii lekkiej. Stepulov jako pierwszy i jedyny w historii bokser zdobył medal olimpijski dla Estonii.
Kariera[edytuj | edytuj kod]
W kwietniu 1934 rywalizował na Mistrzostwach Europy 1934 w Budapeszcie. Stepulov odpadł w ćwierćfinale, przegrywając na punkty z Karlem Schmedesem[2]. W sierpniu 1936 wystąpił na igrzyskach olimpijskich w 1936 w Berlinie. Wygrał kolejno z reprezentantem Luksemburga Andre Wollscheidtem, Japończykiem Hidekichim Nagamatsu, Chilijczykiem Carlosem Lillo i Szwedem Erikiem Ågrenem (wszystkie walki wygrał na punkty), awansując do finału i zapewniając sobie srebrny medal olimpijski. W finale przegrał na punkty z Węgrem Imre Harangim[3].
W maju 1937 rywalizował na Mistrzostwach Europy 1937 w Mediolanie. W eliminacjach pokonał na punkty Belga Jeana Hanneuse’a, w ćwierćfinale Rumuna Gheorghe Jacoba, a w finale przegrał z reprezentantem Niemiec Herbertem Nürnbergiem[4].
W listopadzie 1936 i 1937 był w składzie na mecz międzypaństwowy pomiędzy drużyną Finlandii a Estonii. Stepulov stoczył dwa pojedynki, odnosząc zwycięstwa przed czasem[5][6].
W roku 1933, 1934, 1935, i 1937 był mistrzem Estonii w kategorii lekkiej, a w 1936 w kategorii półśredniej[7].
W latach 1938–1939 walczył jako bokser zawodowy. Łącznie stoczył 12 pojedynków, odnosząc 6 zwycięstw, 5 porażek oraz 1 remis[8].
Po zakończeniu kariery bokserskiej pracował w różnych fabrykach, jako drwal, ale również jako trener boksu. Po inwazji Związku Radzieckiego na Estonię w 1940 wstąpił do radzieckiej milicji. 21 czerwca 1940 wydał rozkaz otwarcia ognia do nieuzbrojonych członków organizacji Kaitseliit, którzy zebrali się w celu zdania broni na rozkaz władz radzieckich, co spowodowało śmierć 17 osób. Resztę wojny spędził w więzieniu[1].
W 1955 został skazany na siedem lat więzienia za napad. Kilka lat później zdiagnozowano u niego chorobę Parkinsona. Zmarł 2 stycznia 1968 w Tallinnie w wieku 54 lat[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Nikolai Stepulov [online], olympedia.org [dostęp 2021-07-07] (ang.).
- ↑ 4.European Championships – Budapest, Hungary – April 11–15 1934 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2015-04-12] (ang.).
- ↑ 1936 Summer Olympics, Boxing, Lightweight (≤135 pounds), Men [online], olympedia.org [dostęp 2021-07-07] (ang.).
- ↑ 5.European Championships – Milan, Italy – May 5–9 1937 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2015-04-12] (ang.).
- ↑ Duals Finland – Estonia 10:6 Viipuri, Finland November 1, 1936 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2015-04-12] (ang.).
- ↑ Duals Estonia – Finland 10:6 Tallin, Estonia November 4, 1937 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2015-04-12] (ang.).
- ↑ Estonian National Championships - 1923–1941 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2015-04-12] (ang.).
- ↑ Nikolai Stepulov Pro Boxing Career [online], boxrec.com [dostęp 2021-07-07] (ang.).