Nicola Fago
 | |
| Imię i nazwisko | Francesco Nicola Fago |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Francesco Nicola Fago, zwany II Tarantino[1][2] (ur. 26 lutego 1677 w Tarencie, zm. 18 lutego 1745 w Neapolu[1][2]) – włoski kompozytor.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W latach 1693–1695 kształcił się w Conservatorio della Pietà dei Turchini w Neapolu u Francesco Provenzalego i Gennaro Ursina[1]. Pełnił funkcję kapelmistrza i wykładowcy w Conservatorio di San Onofrio a Capuana (1703–1708) i w Conservatorio della Pietà dei Turchini (1708–1740)[1]. Był kapelmistrzem w Tesoro de San Gennaro w katedrze neapolitańskiej (1709–1731), a następnie w kościele San Giacomo degli Spagnoli (1736–1745)[1][2]. Do jego uczniów należeli m.in. Leonardo Leo, Niccolò Jommelli i Francesco Feo[1]. Jego synem był kompozytor Lorenzo Fago (1704–1793)[2].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Skomponował m.in. opery Radamisto (wyst. Piedimonte 1707), Astarto (wyst. Neapol 1709), La Cassandra indovina (wyst. Piedimonte 1711) i Lo Masiello (wyst. Neapol 1712), oratoria Faraone sommerso (b.d.), II montefiorito (wyst. Neapol 1707) i II sogno avventurato ovvero II trionfo della Providenza (wyst. Neapol 1711), Requiem, 7 magnifikatów, msze, Stabat Mater[2]. W utworach religijnych na 4-5 głosów z akompaniamentem instrumentalnym nawiązywał do stylu Palestriny[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Nicola Fago – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project