Nibugar długorogi
| Berytinus clavipes | |||
| (Fabricius, 1775) | |||
 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek | nibugar długorogi | ||
| Synonimy | |||
| |||
Nibugar długorogi[2] (Berytinus clavipes) – gatunek pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny smukleńcowatych.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1775 roku przez Johana Christiana Fabriciusa pod nazwą Cimex clavipes[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Pluskwiak o silnie wydłużonym, żółtawobrązowo ubarwionym ciele długości od 6 do 9 mm. Głowa ma pomiędzy oczami złożonymi delikatnie owłosione i jednakowo jak reszta jej powierzchni ubarwione podłużne żeberka. Na czole umieszczony jest stosunkowo duży wyrostek zaokrąglonego kształtu. Czułki pozbawione są długiego, odstającego owłosienia, nabrzmiałości na wierzchołku pierwszego członu mają jasne, nieodbiegające barwą od pozostałej jego części, zaś wierzchołek członu trzeciego i człon ostatni mają czarnego koloru. Półpokrywy charakteryzują się zwykle czarnym lub czarnobrązowym wierzchołkiem przykrywki i szarą zakrywką, czasem mającą ciemniejsze plamkowanie między żyłkami. Odnóża pozbawione są długiego, odstającego owłosienia, nabrzmiałości w odsiebnych częściach ud mają jasne i nieodbiegające barwą od pozostałych ich części, zaś końcowe człony ich stóp są brązowego koloru[4].
Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]
Owad ten zasiedla łąki, ogrody i murawy[2]. Preferuje stanowiska o średniej wilgotności, rzadko obserwowany bywa w miejscach o glebie piaszczystej lub wapiennej[4]. Żeruje na roślinach z rodziny bobowatych[2], przede wszystkim na rodzaju wilżyna (m.in. na wilżynie ciernistej i rozłogowej)[4].
Gatunek palearktyczny, eurosyberyjski[4]. W Europie wykazany został z Portugalii, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Francji, Luksemburga, Belgii, Holandii, Niemiec, Danii, Szwecji, Norwegii, Austrii, Włoch, Finlandii, Estonii, Łotwy, Litwy, Polski, Białorusi, Ukrainy, Czech, Słowacji, Węgier, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Czarnogóry, Albanii, Macedonii Północnej, Rumunii, Mołdawii, Bułgarii, Grecji oraz europejskich części Turcji i Rosji[3]. W Afryce Północnej znany jest z Algierii i Tunezji. W Azji występuje w Azerbejdżanie, Kazachstanie, Kirgistanie, Mongolii i na Syberii[1]. W Polsce jest pospolity[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Pablo M. Dellapé, Thomas J. Henry, David C. Eades: species Berytinus clavipes Fabricius, 1775. [w:] Lygaeoidea Species File (Version 5.0/5.0) [on-line]. [dostęp 2020-05-05].
- ↑ a b c d Berytinus clavipes – Nibugar długorogi. [w:] Insektarium.net [on-line]. [dostęp 2020-05-05].
- ↑ a b Berytinus (Berytinus) clavipes (Fabricius, 1775). [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2020-05-05].
- ↑ a b c d Barbara Lis. Płaszczyńcowate – Piesmatidae, smukleńcowate – Berytidae, kowalowate – Pyrrhocoridae. „Klucze do oznaczania owadów Polski”. 18 (9), s. 14–28, 2007.