Narciarstwo przełajowe

Narciarstwo przełajowe (także: narciarstwo biegowe backcountry, BC, narciarstwo turystyczne) to odmiana narciarstwa realizująca tradycyjne zastosowanie nart jako jednego ze sposobów przemieszczania się po terenie pokrytym śniegiem. Narciarstwo przełajowe bliskie jest narciarstwu biegowemu, ale w przeciwieństwie do tego sportu nie wymaga specjalnie przygotowanych tras.

W potocznym użyciu termin narciarstwo przełajowe rozumiany jest jako przemieszczanie się w terenie pokrytym śniegiem poza przygotowanymi trasami.

Sprzęt[edytuj | edytuj kod]

Narty i kije[edytuj | edytuj kod]

Współcześnie do uprawiania narciarstwa przełajowego zazwyczaj używa się specjalnych nart z grupy BC.

Narty zbudowane są najczęściej na bazie nart biegowych lub śladowych, z których zachowana została budowa warstwowa i komora odbiciowa, choć spotyka się także narty BC bez komory. Są szerokie, taliowane i posiadają stalowe krawędzie, co odróżnia je od nart biegowych. Ze względu na budowę są o wiele lżejsze od nart zjazdowych czy turowych.

Współczesne narty backcountry w środkowej części ślizgu posiadają nacięcia (tzw. łuskę) zapobiegające ześlizgiwaniu się nart na podejściach.

Podobnie jak w narciarstwie biegowym, narciarze backcountry odpychają się dwoma kijami wykonanymi najczęściej z aluminium.

Wiązania i buty[edytuj | edytuj kod]

Do uprawiania narciarstwa przełajowego wykorzystuje się najczęściej dwa systemy wiązań – obydwa będące wzmocnionymi wersjami popularnych wiązań biegowych:

  • NNN BC
  • SNS X-ADV

Obydwa typy wiązań działają na tych samych zasadach co ich pierwowzory biegowe, ale różnią się przede wszystkim masywnością – są szersze, dłuższe i dają większą stabilność podczas jazdy w trudnych warunkach. Ze względu na inną szerokość nie ma możliwości łączenia produktów przeznaczonych do narciarstwa biegowego z tymi z grupy BC.

Buty do narciarstwa backcountry są wyższe, masywniejsze i cieplejsze od butów biegowych. Dzięki temu lepiej stabilizują kostkę, co jest szczególnie ważne podczas jazdy poza przygotowanymi trasami. Pozwalają też na lepsze panowanie nad nartami, ale są nieco cięższe.

Technika jazdy[edytuj | edytuj kod]

W narciarstwie przełajowym wykorzystuje się techniki znane z narciarstwa biegowego, przede wszystkim technikę klasyczną i telemark.

Styl klasyczny polega na równoległym prowadzeniu nart i jednoczesnym odpychaniu kijami. Ze względu na specyfikę narciarstwa backcountry (bez przygotowanej trasy, często w głębokim śniegu), najczęściej używa się klasyczny krok naprzemianstronny oraz – na podejściach – tzw. jodełkę.

Telemark jest techniką pokonywania zakrętów podczas zjazdów, podczas których pięty narciarza nie są przymocowane do nart, jak to ma miejsce w narciarstwie alpejskim. W narciarstwie biegowym technika jazdy telemarkiem jest wykorzystywana w jego odmianie backcountry, czyli poza przygotowanymi trasami. Termin telemark jest także nazwą niezależnej dyscypliny narciarskiej.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Narciarstwo_przełajowe&oldid=64712785”