Napad ogniowy
Napad ogniowy - technika wojenna polegająca na kolejnym oddawaniu salw przez poszczególne szeregi żołnierzy piechoty. Ustawiała się ona do walki w dziesięć szeregów po dziesięciu ludzi, w tym dziewięć pierwszych szeregów klęczało, ostatni oddawał salwę nad głowami kolegów, wstawał następny i strzelał, i tak kolejno od końca wszystkie szeregi oddawały salwę. Napad ogniowy był stosowany przez piechotę węgierską, polsko-węgierską i polską w XVI-XVII wieku.[1][2][3][4]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: 1978, s. 124, 136, 167-168.
- ↑ Radosław Sikora: Wojskowość polska w dobie wojny polsko-szwedzkiej 1626-1629. Kryzys mocarstwa. Poznań: 2005, s. 94-95, 102-106. ISBN 83-89949-09-1.
- ↑ Stanisław Żurkowski: Żywot Tomasza Zamojskiego. Lwów: 1860, s. 124.
- ↑ Bohdan Baranowski: Organizacja i skład społeczny wojska polskiego w połowie XVII w.. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1957, s. 120-127.