Muzeum Wikliniarstwa i Chmielarstwa w Nowym Tomyślu
| Oddział Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie | |
 Dom szachulcowy z końca XVIII w. ob. Muzeum Wikliny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres | ul. Topolowa 10 |
| Data założenia | 1985 |
Położenie na mapie Nowego Tomyśla  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu nowotomyskiego  | |
Położenie na mapie gminy Nowy Tomyśl  | |
 52°18′42,75″N 16°08′17,83″E/52,311875 16,138286 | |
| Strona internetowa | |
Muzeum Wikliniarstwa i Chmielarstwa powstało w maju 1985 r. na terenie Parku Kultury i Wypoczynku w Nowym Tomyślu. Muzeum jest oddziałem zamiejscowym Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie. Powstanie Muzeum Wikliniarstwa i Chmielarstwa w Nowym Tomyślu związane jest z ponad 200-letnią tradycją uprawy chmielu i wikliniarstwa w rejonie Nowego Tomyśla, Miedzichowa i Trzciela.
Ekspozycja[edytuj | edytuj kod]
Główna część ekspozycji znajduje się w przeniesionej z innej części miasta i częściowo zrekonstruowanej zabytkowej chacie osadnika olęderskiego z końca XVIII w.[1] Wystawa na parterze obejmuje eksponaty wikliniarskie od czasów prehistorycznych poprzez odkrycia dokonane w Biskupinie, czasy nowożytne do współczesności. Dotyczy ona wyposażenia warsztatu wikliniarskiego i migracji uprawy z Ameryki Północnej do Europy wierzby amerykańskiej (Salix americana).
Wystawa na poddaszu poświęcona jest chmielarstwu: odmianom chmielu, metodom jego uprawy i sposobom praktycznego wykorzystania w przemyśle piwowarskim, kosmetycznym i farmaceutycznym. W pobliskim salicarium prezentowane są odmiany wikliny.
W znajdującej się obok zrekonstruowanej drewnianej stodole olęderskiej odbywają się prelekcje i prezentacje, a w przypadku złej pogody także imprezy plenerowe i warsztaty wikliniarskie. Na poddaszu stodoły umieszczono wyroby z wikliny pochodzące z organizowanych tutaj od 2001 r. Ogólnopolskich Plenerów Wikliniarskich i konkursów plecionkarskich[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b nowytomysl.pl | Pomysł na życie [online], www.nowytomysl.pl [dostęp 2017-11-25] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paweł Anders: Nowy Tomyśl. Poznań: Wydawnictwo WBP, 1998, s. 55. ISBN 83-85811-51-6.
- Muzea Wielkopolski. Poznań: Kwartet, 2004, s. 89-90. ISBN 83-917016-5-4.