Moritzburg (Halle)

Moritzburg
Ilustracja
Moritzburg, widok od wschodu
Państwo

 Niemcy

Kraj związkowy

 Saksonia-Anhalt

Miejscowość

Halle

Położenie na mapie Saksonii-Anhaltu
Mapa konturowa Saksonii-Anhaltu, na dole znajduje się ikonka zamku z wieżą z opisem „Moritzburg”
Położenie na mapie Niemiec
Mapa konturowa Niemiec, blisko centrum na prawo znajduje się ikonka zamku z wieżą z opisem „Moritzburg”
Ziemia51°29′10″N 11°57′48″E/51,486111 11,963333
Strona internetowa
Wnętrze kaplicy św. Marii Magdaleny
Widok od zachodu na Moritzburg na przełomie XIX i XX w.
Północne skrzydło zamku z wejściem do muzeum

Moritzburg – zbudowany na przełomie XV i XVI w. zamek znajdujący się w Niemczech w mieście Halle (kraj związkowy Saksonia-Anhalt). Zbudowany został jako rezydencja arcybiskupów Magdeburga, zniszczony podczas wojny trzydziestoletniej; od końca XIX w. siedziba muzeum.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Budowę zamku rozpoczął arcybiskup Magdeburga Ernest Wettin w 1484 r., gdy wmurowano kamień węgielny[1][2]. Nadano mu nazwę Moritzburg (w języku polskim dosłownie zamek Maurycego), która pochodziła od imienia św. Maurycego, patrona arcybiskupstwa[3][4]. Budowa zamku była efektem odniesionego zwycięstwa arcybiskupa nad mieszczanami z Halle, którzy we wcześniejszych stuleciach w znacznym stopniu uniezależnili się od kontroli arcybiskupów, suwerenów tej ziemi (podobnie jak mieszczanie Magdeburga)[5][6]. Swoje przedsięwzięcie Ernest Wettin sfinansował w dużej części z dochodów z salin należących do mieszczan Halle, które zapewnił sobie po swym zwycięstwie[7]. W 1503 r. przeniósł się tutaj na dobre z pobliskiego zamku Giebichenstein[8].

Zamek łączył ze sobą odchodzący już styl gotycki oraz pierwsze pojawiające się trendy renesansu. Łączył także różne funkcje: był rezydencją arcybiskupa, siedzibą urzędów oraz fortecą zapewniającą kontrolę nad miastem[9][2]. Zamek zbudowano na planie nieco nieregularnego czworokąta o wymiarach ok. 72 x 85 m, z okrągłymi wieżami w narożnikach[10][2][4]. Komnaty reprezentacyjne i mieszkalne arcybiskupa mieściło zachodnie skrzydło zamku, przylegające do rzeki Soławy[11]. W północno-wschodniej części zamku znalazła się kaplica zamkowa pod wezwaniem św. Marii Magdaleny, poświęcona w 1509 r.[12] Bramy znajdowały się w pierzejach północnej (zewnętrzna) i wschodniej (prowadząca bezpośrednio do miasta)[13][2].

Zamek stanowił także rezydencję następcy fundatora zamku, kolejnego arcybiskupa Magdeburga Albrechta Hohenzollerna[14]. Postępy reformacji zmusiły go do porzucenia Moritzburga w 1541 r.[15] Stanowił on jednak nadal rezydencję arcybiskupów, a następnie protestanckich administratorów arcybiskupstwa[15]. W okresie wojny trzydziestoletniej zamek przechodził z rąk do rąk: stacjonował tu Albrecht von Wallenstein, Johan von Tilly, a także wojska szwedzkie[15]. Podczas oblężenia przez Szwedów, 6 stycznia 1637 r. wybuchł pożar, który zniszczył zachodnie i północne skrzydło zamku; kolejne zniszczenia przyniosło oblężenie z 1639 r., wskutek którego to Szwedzi poddali zamek wojskom saskim[16].

Po śmierci ostatniego administratora arcybiskupstwa magdeburskiego w 1680 r. Halle, zgodnie z postanowieniami pokoju westfalskiego, włączono do państwa brandenburskiego[15]. Pozostałości zamku służyły celom wojskowym[15]. W 1777 r. wzniesiono barokowy budynek szpitala wojskowego[16][12]. Potem zamek służył różnym celom gospodarczym[17].

W pierwszej połowie XIX w. powstała koncepcja przebudowy go na siedzibę miejscowego uniwersytetu, którą jednak porzucono[16]. Mimo to w połowie tego stulecia rząd pruski odzyskał zamek[18]. W 1897 r. sprzedał go miastu Halle[18], które zrekonstruowało częściowo zabudowania i uruchomiło w nich muzeum[19][20][15]. Mimo to części zamku służyły innym celom – w części północnej urządzono salę gimnastyczną dla studentów uniwersytetu, w latach 60. XX w. powstał tu teatr i restauracja, a w latach 70. klub studencki z dyskoteką[19]. Na początku XXI w. przeprowadzono dalsze prace rekonstrukcyjne, dzięki którym muzeum zyskało nowe powierzchnie wystawiennicze – istniejące ruiny zamku połączono z nowoczesną architekturą[21][22][15].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Mock 2007 ↓, s. 30.
  2. a b c d Pelliccioni, Elsner i Kiefel 2013 ↓, s. 34.
  3. Mock 2007 ↓, s. 80–81.
  4. a b Görne 2014 ↓, s. 284.
  5. Mock 2007 ↓, s. 22–27.
  6. Pelliccioni, Elsner i Kiefel 2013 ↓, s. 33.
  7. Mock 2007 ↓, s. 84.
  8. Mock 2007 ↓, s. 31–32, 81.
  9. Mock 2007 ↓, s. 78–79.
  10. Mock 2007 ↓, s. 36.
  11. Mock 2007 ↓, s. 56–59.
  12. a b Görne 2014 ↓, s. 286.
  13. Mock 2007 ↓, s. 40.
  14. Görne 2014 ↓, s. 284–285.
  15. a b c d e f g Görne 2014 ↓, s. 285.
  16. a b c Mock 2007 ↓, s. 32.
  17. Mock 2007 ↓, s. 32–33.
  18. a b Mock 2007 ↓, s. 34.
  19. a b Mock 2007 ↓, s. 34–35.
  20. Bauer-Friedrich i Greiner 2016 ↓, s. 160.
  21. Mock 2007 ↓, s. 35.
  22. Bauer-Friedrich i Greiner 2016 ↓, s. 161.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]