Mistrzostwa Świata w Snookerze 1979
| ||||
 | ||||
| Liczba uczestników | 16 | |||
|---|---|---|---|---|
| Miejsce | ||||
| Zwycięzca | ||||
| II miejsce | ||||
| Najwyższy break | 143 | |||
| Rozegrane mecze | 15 | |||
Mistrzostwa Świata w Snookerze 1979 (ang. 1979 Embassy World Snooker Championship) – ostatni a zarazem najważniejszy turniej w sezonie 1978/1979, rozegrany w dniach 16–28 kwietnia 1979 roku w Crucible Theatre w Sheffield.
Obrońca tytułu, Walijczyk Ray Reardon przegrał w meczu ćwierćfinałowym z reprezentantem Irlandii Północnej Dennisem Taylorem 8–13.
Mistrzostwa wygrał Walijczyk Terry Griffiths, który w meczu finałowym pokonał reprezentanta Irlandii Północnej Dennisa Taylora 24–16.
Nagrody[edytuj | edytuj kod]
- Zwycięzca: L10 000
- II miejsce: L5 000
- III miejsce: L3 000
- IV miejsce: L2 000
- Ćwierćfinalista: L1 250
- Ostatnia 16: L1 000
- Łączna pula nagród: L35 500
Wydarzenia związane z turniejem[edytuj | edytuj kod]
- Tegoroczną edycję snookerowych Mistrzostw Świata wygrał Walijczyk Terry Griffiths. W walce o tytuł pokonał Bernarda Bennetta 9–2 (1. runda kwalifikacji), Jima Meadowcrofta 9–6 (2. runda kwalifikacji), Perrie Mansa 13–8 (1. runda), Alexa Higginsa 13–12 (ćwierćfinał)[1], Eddiego Charltona 19–17 (półfinał)[2], a w finale pokonał reprezentanta Irlandii Północnej Dennisa Taylora 24–16 zdobywając tym samym swój pierwszy tytuł[2][3].
- Terry Griffiths wygrywając snookerowe Mistrzostwa Świata 1979 stał się pierwszym kwalifikantem (zawodnikiem, który znalazł się w fazie głównej turnieju dzięki przejściu przez kwalifikacje), który zdobył tytuł Mistrza Świata[4].
- W tegorocznej edycji turnieju swój debiut zaliczyli: przyszły sześciokrotny snookerowy Mistrz Świata Steve Davis oraz Kirk Stevens. Obaj zakończyli swój udział w mistrzostwach już w pierwszej rundzie: Davis przegrywając z Dennisem Taylorem 11–13, Stevens przegrywając z Fredem Davisem 8–13.[5][6]
- Podczas turnieju wbito 13 breaków stupunktowych. Najwyższy break w wysokości 143 punktów wbity został przez Kanadyjczyka Billa Werbeniuka[7][8][9].
Drabinka turniejowa[edytuj | edytuj kod]
| Pierwsza runda Lepszy w 25 frame'ach | Ćwierćfinały Lepszy w 25 frame'ach | Półfinały Lepszy w 37 frame'ach | Finał Lepszy w 47 frame'ach | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Ray Reardon (1) | 13 | |||||||||||||
 Graham Miles | 8 | |||||||||||||
| Ray Reardon (1) | 8 | |||||||||||||
 Dennis Taylor (8) | 13 | |||||||||||||
| Dennis Taylor (8) | 13 | |||||||||||||
| Steve Davis | 11 | |||||||||||||
| Dennis Taylor (8) | 19 | |||||||||||||
| John Virgo | 12 | |||||||||||||
| John Spencer (4) | 11 | |||||||||||||
 Bill Werbeniuk | 13 | |||||||||||||
| Bill Werbeniuk | 9 | |||||||||||||
| John Virgo | 13 | |||||||||||||
| Cliff Thorburn (5) | 10 | |||||||||||||
| John Virgo | 13 | |||||||||||||
| Dennis Taylor (8) | 16 | |||||||||||||
| Terry Griffiths | 24 | |||||||||||||
 Eddie Charlton (3) | 13 | |||||||||||||
| Doug Mountjoy | 6 | |||||||||||||
| Eddie Charlton (3) | 13 | |||||||||||||
| Fred Davis (6) | 4 | |||||||||||||
| Fred Davis (6) | 13 | |||||||||||||
| Kirk Stevens | 8 | |||||||||||||
| Eddie Charlton (3) | 17 | |||||||||||||
| Terry Griffiths | 19 | |||||||||||||
| Alex Higgins (7) | 13 | |||||||||||||
| David Taylor | 5 | |||||||||||||
| Alex Higgins (7) | 12 | |||||||||||||
| Terry Griffiths | 13 | |||||||||||||
 Perrie Mans (2) | 8 | |||||||||||||
| Terry Griffiths | 13 | |||||||||||||
Kwalifikacje[edytuj | edytuj kod]
| Runda 1 (Lepszy w 17 frame'ach) | ||
| Doug Mountjoy | 9–1 | Derek Mienie |
| Terry Griffiths | 9–2 | Bernard Bennett |
| Pat Houlihan | 9–5 | John Barrie |
| Willie Thorne | 9–3 | Jim Charlton |
| John Virgo | 9–0 | Maurice Parkin |
| John Dunning | 9–5 | Jack Rea |
| Rex Williams | 9–2 | David Greaves |
| Jim Meadowcroft | 9–7 | Jimmy Van Rensberg |
| Roy Andrewartha | 9–8 | Ray Edmonds |
| Steve Davis | 9–1 | Ian Anderson |
| Kirk Stevens | 9–1 | Roy Amdor |
| Runda 2 (Lepszy w 17 frame'ach) | ||
| John Virgo | 9–8 | Willie Thorne |
| Bill Werbeniuk | 9–2 | Roy Andrewartha |
| David Taylor | 9–8 | John Dunning |
| Doug Mountjoy | 9–6 | Pat Houlihan |
| Steve Davis | 9–2 |  Patsy Fagan |
| Terry Griffiths | 9–6 | Jim Meadowcroft |
| Kirk Stevens | 9–0 | John Pulman |
| Graham Miles | 9–5 | Rex Williams |
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d World Championship 1979. Global Snooker. [dostęp 2012-07-22].
- ↑ a b Then and Now: Terry Griffiths. Eurosport UK. [dostęp 2012-07-22].
- ↑ cajt.pwp.blueyonder.co.uk: World Professional Championship. Chris Turner's Snooker Archive. [dostęp 2012-07-22].
- ↑ Shaun Murphy profile. Sporting Life. [dostęp 2012-07-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-10)].
- ↑ Steve Davis at the World Championship. Snooker Database. [dostęp 2012-07-22].
- ↑ Kirk Stevens at the World Championship. Snooker Database. [dostęp 2012-07-22].
- ↑ Snooker – Spieler, Regeln & Rekorde (May 2011 update). [dostęp 2012-07-22].
- ↑ Crucible Centuries. snooker.org. [dostęp 2012-07-22].
- ↑ 2004 Embassy World Championship Information. Global Snooker Centre. [dostęp 2012-07-22].
- ↑ 1979 World Championships Results Grid. Snooker Database. [dostęp 2012-07-22].
- ↑ Embassy World Championship. Snooker Scene. [dostęp 2012-07-22].
| Wczesne lata | |
|---|---|
| Okres powojenny | |
| Professional Matchplay Championship | |
| Challenge matches | |
| Czasy współczesne | |
| The Crucible Theatre |