Ministerstwo Przemysłu Drzewnego i Papierniczego

Ministerstwo Przemysłu
Drzewnego i Papierniczego
Państwo

 Polska

Data utworzenia

17 listopada 1952

Data likwidacji

11 listopada 1956

Siedziba

Warszawa

brak współrzędnych

Ministerstwo Przemysłu Drzewnego i Papierniczego – polskie ministerstwo istniejące w latach 1952–1956, do którego należały sprawy przemysłów opartych na surowcu drzewnym. Minister był członkiem Rady Ministrów.

Ustanowienie[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie dekretu z 1952 r. Rada Ministrów utworzyła urząd Ministra Przemysłu Drzewnego i Papierniczego[1].

Ministrowie[edytuj | edytuj kod]

W latach 1952–1956 był vacat na stanowisku ministra, dlatego kierownikiem był podsekretarz stanu (wiceminister) Jerzy Knapik.

Zakres działania[edytuj | edytuj kod]

Do zakresu urzędu Ministra Przemysłu Drzewnego i Papierniczego należały sprawy[2]:

  • przemysłu wyrobów drzewnych;
  • przemysłu sklejek;
  • przemysłu meblarskiego;
  • przemysłu zapałczanego;
  • przemysłu papierniczego;
  • przemysłu materiałów biurowych.

Sprawy należące dotychczas do zakresu działania ministrów: Przemysłu Lekkiego, Przemysłu Chemicznego, Leśnictwa oraz Handlu Wewnętrznego przeszły do zakresu działania urzędu Ministra Przemysłu Drzewnego i Papiernictwa.

Likwidacja[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie dekretu 1956 r. o utworzeniu urzędu Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego powstał nowy urząd w miejsce zniesionego urzędu Ministra Leśnictwa oraz urzędu Ministra Przemysłu Drzewnego i Papierniczego[3]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dekret z dnia 17 listopada 1952 r. o utworzeniu urzędu Ministra Przemysłu Materiałów Budowlanych oraz urzędu Ministra Przemysłu Drzewnego i Papierniczego. Dz.U. z 1952 r. nr 45, poz. 304
  2. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 17 listopada 1952 r. w sprawie zakresu działania Ministra Przemysłu Materiałów Budowlanych oraz Ministra Przemysłu Drzewnego i Papierniczego. Dz.U. z 1952 r. nr 45, poz. 305
  3. Dekret z dnia 11 lipca 1956 r. o utworzeniu urzędu Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego. Dz.U. z 1956 r. nr 30, poz. 139