Mielizna Osiecka
Mielizna Osiecka[1] (także Ławica Osiecka) – mielizna Zalewu Szczecińskiego w jego północnej części. Płycizna odchodzi od południowej części wyspy Uznam w kierunku południowym. Przy niej wyznaczona jest granica polsko-niemiecka. Obszar ten leży w granicach administracyjnych gminy miejskiej Świnoujście.
Część przybrzeżna płycizny jest wygradzana za pomocą drewnianej palisady oraz wału faszynowo-gabionowego. Na rozbudowanym polu składowany jest urobek pochodzący z pogłębiania toru wodnego Świnoujście–Szczecin[2].
Mielizna Osiecka i Mielizna Rzepczyńska oddzielają dwie części zalewu tzw. Mały Zalew na zachodzie (Niemcy) i Wielki Zalew na wschodzie (Polska). Szerokość zalewu na przewężeniu przy granicy polsko-niemieckiej wynosi 7,5 km, jednak wysuwająca się Mielizna Osiecka i Rzepczyńska powodują powstanie wąskiego przesmyku na 1,5 km. Obszar przewężenia charakteryzuje się największymi naturalnymi deniwelacjami powierzchni dna Zalewu Szczecińskiego[3].
Do 1945 r. stosowano niemiecką nazwę Woitziger Haken. W 1948 roku w publikacji naukowej przedstawiono nazwę Ławica Osiecka[4]. W 1949 r. ustalono urzędowo nazwę Mielizna Osiecka[5]. Przymiotnik w nazwie pochodzi od dawnej osady na wyspie Karsibór – Osiecze.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 247, ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ Wydział Rozwoju Regionalnego: Rozbudowę pola refulacyjnego „D” na Mieliźnie Osieckiej. [w:] Ogłoszenia Wydziału Infrastruktury [on-line]. Zachodniopomorski Urząd Wojewódzki w Szczecinie, 2005-06-01. [dostęp 2009-12-25]. (pol.).
- ↑ 4.1 Morfologia zbiornika sedymentacyjnego. W: Andrzej Osadczuk: Zalew Szczeciński : środowiskowe warunki współczesnej sedymentacji lagunowej. Szczecin: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2004, s. 37. ISBN 83-7241-436-X.
- ↑ Andrzej Grodek: Monografia Odry: studium zbiorowe. Poznań: ́Instytut Zachodni, 1948, s. 15.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. o przywróceniu i ustaleniu nazw miejscowości (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 7)
| Zatoki | |
|---|---|
| Mielizny | |
| Akweny przyległe |
