Mieczysław Kuchar
| Data i miejsce urodzenia | 11 sierpnia lub 13 października 1902 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 13 maja 1939 | ||||||||
| Wzrost | 174 cm | ||||||||
| Pozycja | |||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
| Odznaczenia | |||||||||
   | |||||||||
Mieczysław Marian Kuchar (ur. 11 sierpnia lub 13 października 1902 we Lwowie, zm. 13 maja 1939 w Kałuszu) – polski piłkarz, bramkarz, oficer Wojska Polskiego, działacz sportowy.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Mieczysław Marian Kuchar[1] urodził się 11 sierpnia lub 13 października 1902[2] w rodzinie pochodzenia węgierskiego jako syn Ludwika (zm. 1917) i Ludwiki z domu Drzewieckiej[3][4]. Ojciec był przemysłowcem i został sponsorem klubu LKS Pogoń Lwów. Braćmi Władysława Kuchara byli również wszechstronni sportowcy (związani z klubem Pogoni Lwów, w tym z sekcją piłki nożnej) i oficerowie rezerwy artylerii Wojska Polskiego: Tadeusz (1891-1966, trener i działacz sportowy, kapitan), Władysław (1895–1983, sportowiec, działacz sportowy, oficer Wojska Polskiego), Wacław (1897-1981, olimpijczyk, porucznik). Jego rodzeństwem byli również: Kazimiera (1899-1981, o mężu Chodkiewicz), Karol (1892-1960), Kinga (ur., zm. 1894), Zbigniew (1905-1945, także hokeista Pogoni[5])[6][7].
Mieczysław Kuchar grał na pozycji bramkarza w pierwszej drużynie sekcji piłkarskiej Pogoni w latach 1918-1924[7]. Zazwyczaj pełnił rolę rezerwowego. Rozegrał 17 spotkań o mistrzostwo Polski. Był w składzie Pogoni w mistrzowskich sezonach 1922 i 1923. Ponadto występował w reprezentacji miasta Lwowa[7].
U kresu I wojny światowej brał udział w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej[7]. W Wojsku Polskim został mianowanym na stopień podporucznika rezerwy artylerii ze starszeństwem z 1 lipca 1925[2][7]. W 1934 był oficerem rezerwy 5 pułku artylerii lekkiej ze Lwowa pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kałusz Miasto[8].
Ze Lwowa przeniósł się do Kałusza i tam był organizatorem życia sportowego w tym mieście[7]. Zawodowo pracował jako urzędnik miejscowego TESP (Towarzystwo Eksploatacji Soli Potasowych)[7].
Był żonaty, miał syna (ur. ok. 1932)[7]. Zmarł po długiej chorobie (gruźlica) 13 maja 1939 w Kałuszu. Został pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa 16 maja 1939[7].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Medal Niepodległości (19 grudnia 1933, za pracę w dziele odzyskania niepodległości)[9]
- Krzyż Obrony Lwowa[7]
- Odznaka Honorowa „Orlęta”[7]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 144, 617.
- ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 144.
- ↑ Jacek Bryl. Kolebka – zapomniana?. „Biuletyn”. Nr 41, s. 27-30, Czerwiec 1981. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Jarosław Barczyk: Z historii polskiego sportu - postać Wacława Kuchara. profesor.pl. [dostęp 2015-11-19].
- ↑ Hokejowe Mistrzostwa Polski. „Stadjon”. 1, s. 6, 3 stycznia 1928.
- ↑ Ludwik Kuchar. geni.com. [dostęp 2015-11-19].
- ↑ a b c d e f g h i j k Śp. Mieczysław Kuchar. „Miesięczny Biuletyn Sportowy”. Nr 5-6, s. 8, 27 maja 1939.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 617.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 292, poz. 318.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
- Andrzej Gowarzewski: Kolekcja klubów. Tom 4 - Lwów i Wilno w ekstraklasie, Katowice 1997.
- Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie (1918-1939). 100 lat prawdziwej historii (1), Katowice 2016.