Mieczysław Dobrzański
 podpułkownik dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 31 grudnia 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 11 października 1943 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Stanowiska | dowódca 6 Pułk Strzelców Podhalańskich, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     | |
.png){kind=small}
Mieczysław Karol Dobrzański, ps. „Leliwa” (ur. 31 grudnia 1897 w Tarnowie, zm. 11 października 1943 w Auschwitz-Birkenau) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Mieczysław Karol Dobrzański urodził się 31 grudnia 1897 roku w Tarnowie, w rodzinie Władysława i Marii ze Smolików.
W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich i służył w 3 pułku piechoty. W połowie 1915 został przeniesiony do 6 pułku piechoty i awansowany do stopnia podporucznika. Po kryzysie przysięgowym od sierpnia 1917 służył w Polskim Korpusie Posiłkowym, gdzie był dowódcą 9 kompanii 3 pułku piechoty II Brygady. Wziął udział m.in. w bitwie pod Rarańczą.
Od czerwca 1920 oficer Wojska Polskiego, początkowo w Dowództwie Okręgu Generalnego Kielce, następnie służył w 9 pułku piechoty. W maju 1927 został przeniesiony z Departamentu X MSWojsk. do 70 pułku piechoty w Pleszewie na stanowisko dowódcy III batalionu[1].
W latach 1927–1929 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 1 września 1929, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do dowództwa 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach na stanowisko szefa sztabu[2]. 23 października 1931 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 1 Batalionu Strzelców w Chojnicach[3]. 24 stycznia 1934 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1934 stopień podpułkownika w korpusie oficerów piechoty i 2. lokatą[4]. W marcu tego roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu na stanowisko szefa sztabu[5]. W 1938 został mianowany dowódcą 6 pułku strzelców podhalańskich i pułkiem tym dowodzi w czasie kampanii wrześniowej. Po zakończeniu działań wojennych uniknął niewoli i przyjechał do Warszawy, gdzie prowadził przedsiębiorstwo handlu nieruchomościami.
W grudniu 1939 wstąpił do Służby Zwycięstwu Polki i został szefem Wydziału II Komendy Okręgu Warszawa Miasto. W tym czasie używa pseudonimów „Koniak” i „Leliwa”. Funkcję tę pełnił również w Związku Walki Zbrojnej. We wrześniu 1941 został szefem sztabu Obszaru Lwów ZWZ, później Armii Krajowej, gdzie używał pseudonimów „Leon” i „Stefan” oraz przybranego nazwiska „Zalewski”.
Aresztowany w nocy z 3 na 4 grudnia 1942 pod nazwiskiem Zalewski, początkowo uważany był za szefa Oddziału II Komendy Głównej AK. W czasie śledztwa zaproponowano mu wyjście na wolność pod warunkiem umożliwienia Gestapo dotarcie do gen. Stefana Roweckiego, propozycja ta została przez niego odrzucona. Został przewieziony na Pawiak, a w dniu 13 maja 1943 wywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, gdzie oznakowany został numerem obozowym 161408.
W trakcie pobytu w obozie brał czynny udział w konspiracji obozowej. W dniu 11 października 1943 został rozstrzelany.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1922)
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[6]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)[7]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[8]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927, s. 146.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929, s. 287.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 327.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 24 stycznia 1934, s. 1.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 154.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji wojska”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1944 t. 1. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987. ISBN 83-211-0739-7.