Michel Barnier
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 9 stycznia 1951 |
|---|---|
| Minister spraw zagranicznych Francji | |
| Okres | od 2004 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  | |
Michel Barnier (ur. 9 stycznia 1951 w La Tronche) – francuski polityk, były minister rolnictwa oraz minister spraw zagranicznych, parlamentarzysta krajowy i europejski, członek Komisji Europejskiej (1999–2004, 2010–2014).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1972 ukończył studia w École supérieure de commerce de Paris. Działacz ugrupowań gaullistowskich (UDR i RPR). Z drugą z tych partii w 2002 dołączył do UMP, którą w 2015 przekształcono w Republikanów.
W 1973 został po raz pierwszy radnym departamentu Sabaudia, w radzie generalnej zasiadał do 1999, pełniąc od 1982 funkcję jej przewodniczącego. Od 1978 do 1993 sprawował mandaty posła do Zgromadzenia Narodowego. W 1992 jako współprzewodniczący Komitetu Organizacyjnego (wraz z Jeanem-Claude’em Killym) zajmował się przygotowaniem Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Albertville.
W latach 1993–1995 sprawował urząd ministra środowiska w rządzie Édouarda Balladura, a od 1995 do 1997 ministra delegowanego ds. europejskich u Alaina Juppé. W 1999 został przedstawicielem Francji w Komisji Europejskiej kierowanej przez Romano Prodiego jako komisarz ds. polityki regionalnej.
31 marca 2004 mianowano go ministrem spraw zagranicznych w gabinecie Jean-Pierre’a Raffarina. Pełnił tę funkcję do 5 czerwca 2005. 19 czerwca 2007 powrócił w skład rady ministrów, kiedy to został powołany na urząd ministra rolnictwa w drugim rządzie François Fillona. W 2009 został wybrany na posła do Parlamentu Europejskiego, w związku z czym 23 czerwca tego samego roku odszedł z rządu.
W drugiej Komisji Europejskiej z José Manuelem Barroso na czele pełnił funkcję komisarza ds. rynku wewnętrznego i usług[1]. Urzędowanie rozpoczął w lutym 2010, rezygnując z mandatu w PE. Funkcję tę pełnił do końca kadencji KE w 2014.
W 2016 z ramienia Komisji Europejskiej został głównym negocjatorem do spraw związanych z opuszczeniem UE przez Wielką Brytanię[2]. W grudniu 2021 bez powodzenia ubiegał się nominację prezydencką w zorganizowanych przez Republikanów prawyborach, przegrywając w pierwszej turze, po której wsparł kandydaturę Valérie Pécresse[3].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Oficer Legii Honorowej[4]. Odznaczony również m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej[5].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Michel Barnier jest żonaty, ma trójkę dzieci[6].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Vive la politique (1985)
- Le défi écologique, chacun pour tous (1990)
- Atlas des Risques Majeurs: Ecologie, Environnement, Nature (1992), wydanie polskie: Atlas wielkich zagrożeń: Ekologia, Środowisko, Przyroda (1995)
- Vers une mer inconnue (1994)
- Notre contrat pour l'alternance (2001)
- Sortir l'Europe des idées reçues (2005)
- L'Atlas pour un monde durable (2007)
- L'Europe cartes sur table: Atlas (2008)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ RAPID Press Release: President Barroso unveils his new team. europa.eu, 27 listopada 2009. [dostęp 2019-06-20]. (ang.).
- ↑ President Juncker appoints Michel Barnier as Chief Negotiator in charge of the Preparation and Conduct of the Negotiations with the United Kingdom under Article 50 of the TEU. europa.eu, 27 lipca 2016. [dostęp 2019-06-20]. (ang.).
- ↑ Salomé Robles: Congrès LR: Barnier, Bertrand et Juvin appellent à voter Pécresse au second tour. bfmtv.com, 2 grudnia 2021. [dostęp 2021-12-05]. (fr.).
- ↑ M. (Michel) Barnier. europa-nu.nl. [dostęp 2019-06-20]. (niderl.).
- ↑ M.P. z 1998 r. nr 24, poz. 343
- ↑ Curriculum vitae na stronie Komisji Europejskiej. [dostęp 2019-06-20]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Michel Barnier na stronie Senatu. [dostęp 2019-06-20]. (fr.).
- Curriculum vitae na stronie Komisji Europejskiej. [dostęp 2019-06-20]. (ang.).
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
