Michał Tymowski

Michał Tymowski

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	21 listopada 1941 Warszawa
Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: antropologia polityczna, historia Afryki przedkolonialnej, historia powszechna średniowieczna i nowożytna
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	26 stycznia 1971 – historia Uniwersytet Warszawski
Habilitacja	2 grudnia 1981 – historia Uniwersytet Warszawski
Profesura	19 listopada 1993
Polska Akademia Nauk / Umiejętności
Status PAN	członek korespondent
Status PAU	członek korespondent
Naukowiec, wykładowca
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Jednostka	Instytut Historyczny
Stanowisko	Dyrektor IH (2002–2008)
Okres zatrudn.	od 1964
Odznaczenia
Cytaty w Wikicytatach

Michał Tymowski (ur. 21 listopada 1941 w Warszawie) – polski historyk, badacz dziejów Afryki, profesor nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Warszawskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1959 ukończył V Liceum Ogólnokształcące im. Ks. Józefa Poniatowskiego w Warszawie. Następnie studiował na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując magisterium z historii (1964), na podstawie pracy Wpływ handlu zewnętrznego na gospodarkę państw nadnigeryjskich w XIV-XVI w. napisanej pod kierunkiem Mariana Małowista. Od 1964 jest pracownikiem Instytutu Historycznego UW. Doktoryzował się w 1971 pod kierunkiem Mariana Małowista na podstawie pracy Rozwój i regres w dziejach społeczeństw nadnigeryjskich w epoce przedkolonialnej. Habilitował w 1981, przedstawiając dzieło Państwo i armia Samoriego i Kenedugu oraz ich analogie europejskie. W 1993 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych. W latach 2002–2008 był dyrektorem Instytutu Historycznego UW.

W latach 1984-1989 był równocześnie kierownikiem Zakładu Historii Powszechnej Średniowiecznej UMCS w Lublinie, w latach 1989–1993 kierował Centre de Civilisation Polonaise na Sorbonie, od 1996 do 2000 był wicedyrektorem Stacji Naukowej PAN w Paryżu. Członek Komitetu Nauk Historycznych oraz (od 2013 członek korespondent, od 2022 członek rzeczywisty) Polskiej Akademii Nauk^[1], a także, od 2011, Polskiej Akademii Umiejętności.

Był także członkiem redakcji Przeglądu Historycznego (1973–1975), wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Afrykanistycznego (1993–1996)

W 2005 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[2].

W 2012 został wiceprzewodniczącym Komitetu Nauk Historycznych PAN^[3].

W 2013 wyróżniony Nagrodą Prezesa Rady Ministrów "Za osiągnięcia naukowe lub artystyczne w tym za wybitny dorobek naukowy lub artystyczny" (przyznana w 2013 za rok 2012)^[4].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

• Les domaines des princes du Songhay. Comparaison avec la grande propriété foncière en Europe au début de l'époque féodale (1970)
• Le développement et la régression chez les peuples de la boucle du Niger a l'époque précoloniale (1974)
• Samori – bohater Czarnej Afryki (1976)
• Dzieje Timbuktu (1979)
• Historia Mali (1979)
• Karabin i władza w Afryce XIX wieku: państwa i armie Samoriego i Kenedugu oraz ich analogie europejskie (1985)
• Historia Polski (1986) – razem z Jerzym Holzerem i Janem Kieniewiczem
• Sociétés sans Etat et sociétés a organisation étatique en Afrique Noire pré-coloniale (1990)
• Najkrótsza historia Polski (1993)
• Historia Afryki: do początku XIX wieku (1996) – redakcja
• Państwa Afryki przedkolonialnej (1999)
• Średniowiecze (1999)
• Człowiek i historia: podręcznik dla liceum ogólnokształcącego: kształcenie w zakresie rozszerzonym. Cz. 2, Czasy średniowiecza (2002)
• Europejczycy i Afrykanie. Wzajemne odkrycia i pierwsze kontakty (2017)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Prof. Michał Tymowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2013-05-07] .^{[martwy link]}
• Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk, Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945-2000, Wydawnictwo Arkadiusz Wingert i Przedsięwzięcie Galicja, Kraków 2010
• Szymon Brzeziński, Krzysztof Fudalej Pracownicy naukowo-dydaktyczni Instytutu Historii Uniwersytetu Warszawskiego 1930-2010. Słownik biograficzny, wyd. Neriton, Warszawa 2012