Michał Jakubik

Michał Jakubik

generał brygady pilot
Data i miejsce urodzenia	31 marca 1914 Czuczewicze, Rosja
Data i miejsce śmierci	28 października 1966 Łódź
Przebieg służby
Lata służby	1935–1966
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Ludowe Wojsko Polskie
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego Siły Powietrzne RP
Stanowiska	cz.p.o. główny inspektor lotnictwa
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Michał Jakubik (ur. 18 marca^?/31 marca 1914 w Czuczewiczach, zm. 28 października 1966 w Łodzi) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1925–1931 był uczniem Prywatnego Koedukacyjnego Gimnazjum w Łunińcu, w 1935–1938 odbył zasadniczą służbę wojskową w 4 pułku lotniczym w Toruniu, w trakcie której (1937) ukończył kurs pilotażu na samolocie RWD-8. W 1938 w stopniu kaprala przeniesiony do rezerwy, został frezerem w fabryce amunicji w Kraśniku. We wrześniu 1939 ewakuowany na wschód, internowany k. Brześcia nad Bugiem, po zwolnieniu wrócił do Łunińca, gdzie pracował w upaństwowionych przez Sowietów fabrykach. 21 czerwca 1941 aresztowany przez NKWD i uwięziony w Jelcu, potem w Kirowie, 9 września 1941 zwolniony na mocy amnestii. Pracował w zakładach metalowych w obwodzie kirowskim.

W 1943 ukończył Szkołę Wojsk Pancernych im. Puszkina w Rybińsku. Od maja do lipca 1943 był podoficerem-instruktorem w 1 Warszawskim pułku czołgów. Od grudnia 1943 pełnił służbę w 1 pułku lotnictwa myśliwskiego „Warszawa” zajmując kolejno stanowiska: pilota, starszego pilota, dowódcy klucza, zastępcy dowódcy 3 eskadry ds. polityczno-wychowawczych (od 29 października 1944), zastępcy dowódcy pułku ds. politycznych (od 1 stycznia 1945 do czerwca 1946). Brał udział w lotach bojowych na szlaku 1 Armii Wojska Polskiego od Warszawy do Berlina.

• Zastępca dowódcy 2 Samodzielnego pułku lotniczego ds. politycznych w Warszawie – 20.07.1946
• Dowódca 2 Samodzielnego pułku lotniczego w Warszawie – Babicach – 18.02.1947
• Zastępca szefa Wydziału Wyszkolenia Bojowego w Dowództwie Wojsk Lotniczych w Warszawie – 01.03.1947 – 18.11.1947
• Dowódca Specjalnego pułku lotniczego (rządowego) w Warszawie-Okęciu –11.1947 – 12.1948
• Komendant Technicznej Szkoły Lotniczej w Boernerowie (Bemowie) w Warszawie – 07.12.1948
• Komendant Technicznej Szkoły Wojsk Lotniczych w Zamościu – 01.1951
• Wiceprezes Ligi Lotniczej w Warszawie – 22.01.1951
• Sekretarz Prezydium SG Ligi Przyjaciół Żołnierza – 07.1953
• Pomocnik dowódcy Wojsk Lotniczych ds. LM w Warszawie – 23.07.1953 i 11.1954
• Zastępca dowódcy Wojsk Lotniczych i OPL OK ds. szkolenia w Warszawie – 29.11.1954 – 10.1955

Ukończył Wyższą Akademię Wojskową im. Klimenta Woroszyłowa SZ ZSRR w Moskwie (późniejsza ASG SZ ZSRR).

• Dowódca 2 Korpusu OPL OK w Bydgoszczy – 27.10.1957 – 07.1961
• Zastępca dowódcy Wojsk Lotniczych i OPL OK ds. Szkolenia w Warszawie – 02.08.1961 – 03.07.1962
• Zastępca Generalnego Inspektora Lotnictwa ds. szkolenia w Warszawie – 04.07.1962 – 12.07.1963
• Cz. po. Głównego Inspektora Lotnictwa w Warszawie – 13.07.1963 – 07.11.1963

W latach 1961-1965 radny Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy^[1]. 29 kwietnia 1966 w związku z pogarszającym się stanem zdrowia przeszedł do dyspozycji MON. Zmarł 28 października 1966 w Łodzi. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A14-1-16)^[2]. W imieniu Wojska Polskiego przemówienie pożegnalne wygłosił Główny Inspektor Lotnictwa gen. Jan Raczkowski.

Był zasłużonym wychowawcą kadr lotnictwa i jednym z pionierów PRL-owskiego lotnictwa wojskowego, a także pierwszym w PRL pilotem z polskim obywatelstwem awansowanym na stopień generalski. Jego imieniem nazwano Zespół Szkół Zawodowych nr 1 w Łasku (1980).

Awanse[edytuj | edytuj kod]

• chorąży - listopad 1943
• porucznik - 1944
• kapitan - 1945
• major - 17 grudnia 1946
• podpułkownik - 1 lipca 1948
• pułkownik - 12 listopada 1952
• generał brygady – 8 października 1953

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Od 1945 był żonaty z Henryką Eugenią z domu Bałakier (1926-1995)^[3].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1958)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1945)
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1964)
• Krzyż Walecznych (1946)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Medal Zasłużonym na Polu Chwały (1944)
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1961)^[4]
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (1945, ZSRR)
• Medal „Za zdobycie Berlina” (ZSRR)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945" (ZSRR)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Gen. bryg. pil. Michał Jakubik (1914-1966) – Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 4 (40), Warszawa 1966, s. 365, 366
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II:I-M, Toruń 2010