Michał Śliwiński

Ten artykuł dotyczy Michała Śliwińskiego. Zobacz też: inne osoby o nazwisku „Śliwiński”.

Michał Śliwiński

Data i miejsce urodzenia	5 lutego 1970 Dobrotwór
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie Reprezentacja  ZSRR srebro Seul 1988 Kajakarstwo (C-1 500 m) Reprezentacja  WNP srebro Barcelona 1992 Kajakarstwo (C-1 500 m) Mistrzostwa świata Reprezentacja  ZSRR złoto Płowdiw 1989 C-1 500 m złoto Poznań 1990 C-1 500 m złoto Paryż 1991 C-1 500 m Reprezentacja  Ukraina brąz Meksyk 1994 C-1 200 m brąz Meksyk 1994 C-1 500 m brąz Meksyk 1994 K-4 200 m brąz Duisburg 1995 C-1 500 m brąz Dartmouth 1997 C-1 200 m brąz Dartmouth 1997 C-1 500 m brąz Szeged 1998 C-1 200 m brąz Szeged 1998 C-1 500 m Reprezentacja  Polska złoto Poznań 2001 C-2 1000 m złoto Sewilla 2002 C-2 1000 m złoto Zagrzeb 2005 C-4 1000 m srebro Gainesville 2003 C-4 500 m brąz Poznań 2001 C-1 200 m brąz Sewilla 2002 C-4 500 m brąz Zagrzeb 2005 C-4 500 m Mistrzostwa Europy Reprezentacja  Polska srebro Szeged 2002 C-2 1000 m złoto Poznań 2004 C-2 1000 m złoto Poznań 2005 C-2 1000 m
Odznaczenia

Michał Śliwiński, ukr. Михайло Слівінський (ur. 5 lutego 1970 w Dobrotworze, ZSRR) – kajakarz specjalizujący się w konkurencjach sprinterskich, reprezentujący w trakcie swojej kariery Związek Radziecki, Wspólnotę Niepodległych Państw, Ukrainę i Polskę. Sześciokrotnie zdobywał złoty medal mistrzostw świata w kajakarstwie, ma również w dorobku dwa srebrne medale olimpijskie^[1].

Syn Michała Śliwińskiego Arsen również jest kajakarzem^[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w polskiej rodzinie na Ukrainie. Jego przodkowie podczas II wojny światowej zostali wysiedleni ze Lwowa na Syberię. Z zesłania wrócili dopiero w latach 60. XX wieku. Michał Śliwiński rozpoczął treningi w 1981 w ukraińskim klubie „Awangard”. Absolwent Lwowskiego Państwowego Uniwersytetu Kultury Fizycznej (1994)^[3], odznaczony ukraińskim Orderem „Za zasługi” III Stopnia (1998)^[4].

Reprezentacja ZSRR[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa kariera Śliwińskiego rozpoczęła się w 1988 na igrzyskach olimpijskich w Seulu, gdzie w wieku zaledwie 18 lat zdobył srebrny medal w wyścigu kanadyjek na 500 metrów^[5]. Przez kolejne trzy lata był najlepszym kanadyjkarzem świata na dystansie 500 metrów, trzykrotnie stając na najwyższym podium światowego czempionatu. Nie udało mu się jednak zdobyć olimpijskiego złota. Na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie w 1992, już jako reprezentant Wspólnoty Niepodległych Państw, zajął 2. miejsce w rywalizacji C-1 na 500 metrów^[6].

Reprezentacja Ukrainy[edytuj | edytuj kod]

Po rozpadzie ZSRR Michał Śliwiński trafił do ukraińskiej kadry. W nowych barwach rozpoczął starty na nieolimpijskim dystansie 200 metrów. Zdobywał medale na mistrzostwach świata (w sumie osiem brązowych). Podczas igrzysk olimpijskich w Atlancie w 1996 zajął czwarte miejsce w konkurencji C-1 na dystansie 500 metrów.

Po nieudanym występie na igrzyskach olimpijskich w Sydney w 2000 (7. miejsce) postanowił zerwać współpracę z ukraińską federacją.

Reprezentacja Polski[edytuj | edytuj kod]

Dzięki pomocy Ryszarda Serugi rozpoczął w 2000 treningi w Spójni Warszawa i występy w kadrze Polski. Pierwszą wielką imprezą w barwach nowej reprezentacji były mistrzostwa świata w Poznaniu w 2001, gdzie wraz z Marcinem Kobierskim zdobyli złoty medal w kanadyjkowej dwójce na 1000 metrów. Tytuł ten obronili rok później na mistrzostwach świata w Sewilli oraz zdobyli srebro na mistrzostwach Europy w Szeged. Śliwiński startował również w czwórce, z którą zdobył srebrny medal na mistrzostwach świata w Gainesville w 2003.

Na igrzyskach olimpijskich w Atenach w 2004 tworzył kanadyjkową parę z Łukaszem Woszczyńskim. Kilka tygodni przed igrzyskami zostali mistrzami Europy w Poznaniu. Występ w Atenach był jednak nieudany (5. miejsce).

W 2005 został wraz z Woszczyńskim mistrzem Europy. Został też w ostatniej chwili dokooptowany do składu czwórki na mistrzostwa świata w Zagrzebiu, gdzie zdobył złoty medal – pierwszy w swej karierze w czwórce.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Michał Śliwiński. Polski Komitet Olimpijski. [dostęp 2019-08-23]. (pol.).