Mercury-Little Joe 1A
 | |
| Inne nazwy | LILJOE-1A, LJ-1A |
|---|---|
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Okrążane ciało niebieskie | |
| Perycentrum | |
| Apocentrum | 14,5 km |
| Okres obiegu | |
| Czas trwania | |
| Początek misji | 4 listopada 1959 |
| Koniec misji | 4 listopada 1959 |
| Wymiary | |
| Masa aparatury naukowej | makieta (boilerplate) statku Mercury: 1007 kg |
Mercury-Little Joe 1A – jedna z misji testowych programu Mercury, wchodząca w skład podprogramu Mercury-Little Joe.
Little Joe 1A (LJ-1A) był trzecim z serii lotów suborbitalnych, przeznaczonych do testowania różnych elementów systemu lotu kapsuły Mercury. Zasadniczymi celami testów z dopalaczem Little Joe były:
- badanie dynamiki kapsuły przy narastających wysokościach
- testowanie układu awaryjnego odrzucenia kapsuły przy maksymalnym ciśnieniu dynamicznym
- udoskonalanie układu spadochronowego
- sprawdzanie metod poszukiwawczych i odzyskiwania kapsuły.
LJ-1A został wystrzelony jako test planowanego awaryjnego odrzucenia kapsuły w warunkach wysokiego obciążenia aerodynamicznego. Cele były identyczne, jak te podczas wcześniejszego lotu Mercury-Little Joe 1. Konkretnymi zadaniami lotu LJ-1A były:
- przeprowadzenie zaplanowanego awaryjnego odrzucenia kapsuły od dopalacza, przy maksymalnym ciśnieniu dynamicznym, przewidzianym dla lotu rakiety Merkury-Atlas na orbitę
- uzyskanie dodatkowych rzetelnych danych na temat działania spadochronu hamującego i głównego spadochronu kapsuły Mercury
- badanie zachowania się statku podczas wodowania
- uzyskanie większego doświadczenia operacyjnego w odzyskiwaniu unoszącego się na wodzie pojazdu, z wykorzystaniem jednostki nawodnej
- otrzymanie dalszego doświadczenia i wprawy przy operacji kontrolowania systemu przerywania ciągu dopalacza
- odzyskanie rakietowego systemu ratunkowego[1].
Przebieg misji[edytuj | edytuj kod]
Po wystrzeleniu, układ czujników ciśnienia wysłał sygnał, kiedy zostało osiągnięte założone ciśnienie dynamiczne ucieczki kapsuły (około 30 s po starcie). Następnie został wysłany do sworzni wybuchowych impuls elektryczny, aby oddzielić kapsułę od rakiety wynoszącej. Do tego momentu operacja szła zgodnie z planem. Jednakże, impuls miał także za zadanie odpalić zapalnik przy silniku ucieczkowym. Zapalnik uruchomił się, ale ciśnienie – przez 10 sekund nie dające się odpowiednio wysoko wytworzyć w silniku – zanikło, co w efekcie dało ciśnienie stanowiące jedynie 1/10 wartości maksymalnej. W wyniku tego, manewr ucieczki – zasadnicze zadanie lotu – został wykonany przy zbyt niskim ciśnieniu dynamicznym. Wszystkie inne planowane zdarzenia od początku do końca lotu oraz odzyskiwanie odbyły się bez incydentów, jednak z powodu nieosiągnięcia pierwotnego zamierzenia zaplanowano powtórzenie testu (i przeprowadzono go jako Mercury-Little Joe 1B)[2].
| Pokonana odległość | 18,5 km[1] | |
| Maksymalna prędkość | Max V | 903,9 m/s |
| Maksymalne ciśnienie dynamiczne | Max Q | 8,044 kPa |
| Czas trwania lotu | 8 min. 11 s.[1] | |
| Maksymalne przeciążenie | Max G | 16,9 |
| Osiągnięta wysokość | 14,5 km |
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Program Mercury
- Mercury-Little Joe
- Little Joe
- Atlas D
- Wallops Flight Facility
- Lot suborbitalny
- Max Q
- Przeciążenie
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Steve Whitfield: Mercury. Historia podboju Kosmosu. Warszawa: Prószyński Media Sp. z o.o., 2010, s. 18, seria: Historia podboju Kosmosu. ISBN 978-83-7648-722-9.
- ↑ Little Joe 1A. [w:] NSSDCA Master Catalog [on-line]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- The Mercury Project. Kennedy Space Center. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).
- This New Ocean: A History of Project Mercury
| Loty bezzałogowe |
|
|---|---|
| Loty z małpami | |
| Loty załogowe suborbitalne | |
| Loty załogowe orbitalne | |
| Anulowane loty załogowe |
