Meagan Duhamel

Meagan Duhamel
Ilustracja
Meagan Duhamel i Eric Radford na podium mistrzostw świata 2016
Reprezentacja

 Kanada

Data i miejsce urodzenia

8 grudnia 1985
Greater Sudbury

Wzrost

149 cm

Konkurencja

Pary sportowe (2004–2018)
Solistki (2000–2007)

Partner sportowy

Eric Radford
Craig Buntin
Ryan Arnold

Trener

Richard Gauthier, Bruno Marcotte, Sylvie Fullum, Lee Barkell

Klub

CPA St-Leonard

Zakończenie kariery

25 kwietnia 2018

Rekordy życiowe ISU
Nota łączna

231,99
Mistrzostwa świata 2016

Program krótki

78,39
Skate Canada International 2016

Program dowolny

153,81
Mistrzostwa świata 2016

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Kanada
Igrzyska olimpijskie
złoto Pjongczang 2018 drużynowo
srebro Soczi 2014 drużynowo
brąz Pjongczang 2018 pary sportowe
Mistrzostwa świata
złoto Boston 2016 pary sportowe
złoto Szanghaj 2015 pary sportowe
brąz Saitama 2014 pary sportowe
brąz London 2013 pary sportowe
Mistrzostwa czterech kontynentów
złoto Seul 2015 pary sportowe
złoto Osaka 2013 pary sportowe
srebro Gangneung 2017 pary sportowe
srebro Tajpej 2011 pary sportowe
brąz Jeonju 2010 pary sportowe
Finał Grand Prix
złoto Barcelona 2014 pary sportowe
srebro Barcelona 2015 pary sportowe
brąz Nagoja 2017 pary sportowe
brąz Marsylia 2016 pary sportowe
Multimedia w Wikimedia Commons

Meagan Duhamel (ur. 8 grudnia 1985 w Greater Sudbury) – kanadyjska łyżwiarka figurowa, startująca w parach sportowych. Mistrzyni olimpijska z Pjongczangu (2018, drużynowo), wicemistrzyni olimpijska z Soczi (2014, drużynowo) i brązowa medalistka olimpijska z Pjongczangu (2018, w parach sportowych), dwukrotna mistrzyni świata (2015, 2016), dwukrotna mistrzyni czterech kontynentów (2013, 2015), multimedalistka finału Grand Prix (zwycięstwo w 2014) oraz siedmiokrotna mistrzyni Kanady (2012–2018).

Po zakończeniu kariery sportowej w 2018 roku została trenerką oraz komentatorką łyżwiarstwa figurowego, a następnie zaczęła prowadzić własny biznes niezwiązany ze sportem[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Początki kariery[edytuj | edytuj kod]

Duhamel i Buntin na mistrzostwach Kanady 2009

Duhamel rozpoczynała karierę łyżwiarską jako solistka, ale w 2004 roku zaczęła równolegle startować w konkurencji par sportowych. Jej pierwszym partnerem był Ryan Arnold z którym występowała w latach 2004–2006, debiutując w seniorskich zawodach Golden Spin of Zagreb i Nebelhorn Trophy, w których kolejno zajęli pierwsze i drugie miejsce[2].

W latach 2007–2010 jej partnerem sportowym był Craig Buntin. W trakcie trzech wspólnych sezonów zajmowali miejsca na podium zawodów z cyklu Grand Prix oraz mistrzostw Kanady. Ich największym sukcesem był brązowy medal mistrzostw czterech kontynentów 2010 w Jeonju. W czasie wspólnych występów Buntin wielokrotnie doznawał kontuzji, które uniemożliwiały im występy na niektórych zawodach. Pierwsze problemy zdrowotne miał już w styczniu 2008 roku, kiedy podczas gali po mistrzostwach Kanady doznał kontuzji ramienia. To wykluczyło Duhamel i Buntina ze startu w mistrzostwach czterech kontynentów. Kontuzja odnowiła się podczas już podczas kolejnego startu, w mistrzostwach świata na których zajęli szóste miejsce. Buntin poddał się operacji, która wykluczyła ich ze startu w Skate America 2008, jednak w listopadzie 2008 podczas programu dowolnego na Trophée Eric Bompard Buntin po raz kolejy doznał kontuzji kiedy to Duhamel najechała łyżwą na jego rękę. Para musiała przerwać występ z powodu dużej ilości krwi na lodowisku, ale dali radę dokończyli program po przerwie i zajęli trzecie miejsce w zawodach. Duhamel i Buntin nie zdołali zakwalifikować się na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2010 w Vancouver[3]. W lipcu 2010 roku Craig Buntin zakończył karierę, przez co Duhamel również zaczęła rozważać odejście ze sportu borykając się z własnymi problemami zdrowotnymi: dyskopatią kręgosłupa, dysfunkcją nerwów w nodze, dwoma załamaniami nerowymi[4].

Partnerstwo z Erikiem Radfordem[edytuj | edytuj kod]

Program dowolny Duhamel i Radforda na igrzyskach olimpijskich 2018

W sezonie 2010/2011 Duhamel zadebiutowała w parze z Erikiem Radfordem[5]. Podczas mistrzostw Kanady zdobyli srebrny medal i kwalifikację na dwie docelowe imprezy sezonu. Na mistrzostwach czterech kontynentów 2011 wywalczyli srebro, zaś na mistrzostwach świata 2011 zajęli siódme miejsce, po tym jak podczas programu dowolnego Duhamel uderzyła Radforda w nos łokciem na początku tańca podczas obrotu w powietrzu. Duhamel proponowała przerwanie tańca po dostrzeżeniu krwi, ale Radford zadecydował, że nie potrzebuje przerwy[6]. W kolejnym sezonie zaczęli regularnie stawać na podium zawodów z cyklu Grand Prix oraz rozpoczęli dominację w zawodach krajowych, która była nieprzerwana przez kolejne następne siedem lat. W 2013 roku zostali mistrzami czterech kontynentów i brązowymi medalistami mistrzostw świata w kanadyjskim London[7]. Kolejny brązowy medal na mistrzostwach świata wywalczyli rok później[8]. W swoim debiucie olimpijskim, na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 zajęli siódme miejsce w konkurencji par sportowych, zaś w zawodach drużynowych zdobyli srebrny medal z reprezentacją Kanady[9].

W sezonie 2014/2015 Kanadyjczycy byli niepokonani w sześciu zawodach międzynarodowych. Wywalczyli drugi tytuł mistrzów czterech kontynentów, pierwszy tytuł mistrzów świata i zwyciężyli w finale Grand Prix[10]. W sezonie 2015/2016 potwierdzili dominację swoim drugim tytułem mistrzów świata i zwycięstwami w zawodach Grand Prix oraz Challenger Series, ustępując jedynie rosyjskiemu duetowi Ksienija Stołbowa i Fiodor Klimow podczas finału Grand Prix. W sezonie 2016/2017 zwyciężali w zawodach Grand Prix, a w jego finale zdobyli brązowy medal. Podczas mistrzostw czterech kontynentów w 2017 przegrali jedynie z Chińczykami Sui Wenjing i Han Cong.

Sezon 2017/2018 rozpoczęli od podium na zawodach z cyklu Challenger Series i Grand Prix. Podczas finału Grand Prix w Nagoi zdobyli brązowy medal i byli wymieniani w szerokiej czołówce jako pretendenci do medalu olimpijskiego. Podczas swoich drugich zimowych igrzysk olimpijskich w 2018 w Pjongczangu zaprezentowali się w zawodach drużynowych, gdzie razem z drużyną Kanady zostali mistrzami olimpijskimi[11]. W tańcu krótkim zajęli drugie miejsce za Rosjanami, zaś w programie dowolnym byli najlepsi. Był to ich największy sukces w karierze i drugi medal olimpijski. W konkurencji par sportowych zdobyli 76,82 pkt za program krótki i 153,33 pkt za program dowolny, co pozwoliło im wywalczyć brązowy medal olimpijski, przegrywając jedynie z duetami Sawczenko/Massot i Wenjing/Cong[12]. Duhamel i Radford zdecydowali się nie brać udziału w mistrzostwach świata w 2018, przez co występ na igrzyskach był ich ostatnim w karierze[13]. Obydwoje ogłosili zakończenie kariery od razu po igrzyskach, zaś oficjalne potwierdzenie wystosowano 25 kwietnia[14]. Jej partner, Eric Radford pomimo zapowiedzi zakończenia kariery wrócił do rywalizacji z inną partnerką, Vanessą James, bez informowania o swojej decyzji Duhamel, z którą miał słowną umowę na wspólne występy w rewiach zaraz po jej przerwie na urodzenie dziecka[15].

W listopadzie 2020 wzięła udział w kanadyjskim programie telewizyjnym Battle of the Blades, w którym w tańcach na lodzie konkurują pary złożone z łyżwiarek figurowych i hokeistów. W parze z Wojtkiem Wolskim zwyciężyła w szóstym sezonie programu[16][17].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Duhamel ma pochodzenie fińskie ze strony matki. W grudniu 2008 została weganką[18]. W lipcu 2014 roku zaręczyła się ze swoim trenerem Bruno Marcotte. Para pobrała się 5 czerwca 2015 roku na Bermudach[19]. Duhamel studiowała żywienie człowieka ze specjalistycznym certyfikatem w zakresie żywienia sportowego i żywienia wegetariańskiego oraz planowała zajęcie się programem odnowy biologicznej dla łyżwiarzy figurowych[14]. 25 października 2019 roku urodziła córkę Zoey[20], zaś 14 lipca 2022 roku drugą córkę Miyę Charlie[21].

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Występ na gali mistrzów IO w 2018
Podium mistrzostw świata 2015
Podium mistrzostw świata 2016
Podium na mistrzostwach czterech kontynentów 2011
Podium Trophée Eric Bompard 2008

Pary sportowe[edytuj | edytuj kod]

Z Erikiem Radfordem[edytuj | edytuj kod]

Zawody 10–11 11–12 12–13 13–14 14–15 15–16 16–17 17–18
Międzynarodowe[22]
Igrzyska olimpijskie 7 3
Mistrzostwa świata 7 5 3 3 1 1 7 WD
Mistrzostwa czterech kontynentów 2 4 1 1 WD 2
GP Finał Grand Prix 5 4 5 1 2 3 3
GP NHK Trophy 1 1 1
GP Skate America 3
GP Skate Canada International 5 3 2 3 1 1 1 1
GP Trophée Eric Bompard 3 2 2
CS Autumn Classic International 1 2
CS Finlandia Trophy 1
Autumn Classic International 1
Nebelhorn Trophy 3
Krajowe[22]
Mistrzostwa Kanady 2 1 1 1 1 1 1 1
Zawody drużynowe[22]
Igrzyska olimpijskie 2 1
World Team Trophy 3 T
2 P		 2 T
2 P
Team Challenge Cup 1 T
1 P

Z Craigem Buntinem[edytuj | edytuj kod]

Zawody 07–08 08–09 09–10
Międzynarodowe[23]
Mistrzostwa świata 6 8
Mistrzostwa czterech kontynentów 4 3
GP Cup of China 4
GP Skate America 4 WD
GP Skate Canada International 6
GP Trophée Eric Bompard 3
Nebelhorn Trophy 2
Krajowe[23]
Mistrzostwa Kanady 3 2 3

Z Ryanem Arnoldem[edytuj | edytuj kod]

Zawody 04–05 05–06
Międzynarodowe[2]
Golden Spin Zagrzeb 1
Nebelhorn Trophy 2
Międzynarodowe: Kategorie młodzieżowe[2]
Mistrzostwa świata juniorów 8
JGP w Serbii 5
Krajowe[2]
Mistrzostwa Kanady 8 6

Solistki[edytuj | edytuj kod]

Zawody 00–01 01–02 02–03 03–04 04–05 05–06 06–07
Międzynarodowe[24]
Mistrzostwa czterech kontynentów 5
Golden Spin Zagrzeb 2
Międzynarodowe: Kategorie młodzieżowe[24]
Mistrzostwa świata juniorów 13
JGP Finał 5
JGP we Francji 4 1
JGP w Rumunii 5
JGP na Słowacji 12 6
JGP w Szwecji 8
Triglav Trophy 5 J
Krajowe[24]
Mistrzostwa Kanady 5 N 4 J 1 J 10 7 4 6

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Meagan Duhamel: “I would like the judging system to reflect the real performance”. fs-gossips.com, 2021-12-13. [dostęp 2022-10-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-12-13)]. (ang.).
  2. ↑ a b c d International Skating Union Biography – Meagan Duhamel / Ryan Arnold. ISU. [dostęp 2022-10-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-04-07)]. (ang.).
  3. ↑ Duhamel, Buntin miss spot on Olympic team. sudbury.com, 2010-01-18. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-22)]. (ang.).
  4. ↑ Three-time Canadian Champion Craig Buntin retires from competitive figure skating. skatebuzz.com, 2010-07-13. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-16)]. (ang.).
  5. ↑ Randy Pascal: Meagan Duhamel heads to worlds for pairs championship. sudbury.com, 2011-04-20. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-05-23)]. (ang.).
  6. ↑ Randy Starkman: Canadian skater bloody but unbowed at championships. The Star, 2011-04-27. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-01-24)]. (ang.).
  7. ↑ Tatjana Flade: Duhamel and Radford seize gold at 2013 Four Continents. goldenskate.com, 2013-02-10. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-10-30)]. (ang.).
  8. ↑ Meagan Duhamel, Eric Radford take bronze at figure skating worlds. cbc.ca, 2014-03-27. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-03)]. (ang.).
  9. ↑ Asif Hossain: Canada skates to silver in first Olympic team figure skating event. olympic.ca, 2014-02-09. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-10-27)]. (ang.).
  10. ↑ Meagan Duhamel, Eric Radford win Grand Prix Final pairs event. cbc.ca, 2014-12-14. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-03)]. (ang.).
  11. ↑ Canada win gold in team figure skating. olympic.org, 2018-02-12. [dostęp 2018-04-21]. (ang.).
  12. ↑ Rosie Dimanno: Bronze medal feels like gold to Canadians Duhamel and Radford. The Star, 2018-02-14. [dostęp 2018-04-21]. (ang.).
  13. ↑ 'That part of my life is definitely complete' — Meagan Duhamel retires with 3 Olympic medals, 2 world titles. cbc.ca, 2018-02-16. [dostęp 2022-10-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)]. (ang.).
  14. ↑ a b Pair Champions Meagan Duhamel and Eric Radford Retire from Competitive Skating. skatecanada.ca, 2018-04-24. [dostęp 2022-10-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-05-10)]. (ang.).
  15. ↑ Hiro Yoshida: James & Radford: Unfinished Business. europeonice.com, 2022-04-27. [dostęp 2022-10-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-04-27)]. (ang.).
  16. ↑ The winner of Battle of the Blades Season 6 is.... cbc.ca, 2020-11-27. [dostęp 2020-12-16]. (ang.).
  17. ↑ Duhamel, Wolski win Battle of the Blades. thesudburystar.com, 2020-11-27. [dostęp 2020-12-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-05-12)]. (ang.).
  18. ↑ Joan Reddy: Olympian Meagan Duhamel explains why she went vegan. ecorazzi.com, 2014-02-19. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-22)]. (ang.).
  19. ↑ Meagan Duhamel & Bruno Marcotte's Intimate Beach Wedding on Bermuda by Rowell Photography. brideswithoutborders.com. [dostęp 2022-10-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-21)]. (ang.).
  20. ↑ Nick Liard: Lively’s Meagan Duhamel Welcomes Baby Zoey To The World. kisssudbury.com, 2019-10-28. [dostęp 2022-10-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-09-21)]. (ang.).
  21. ↑ Megan Duhamel welcomes second daughter. figure-skating.org, 2022-07-14. [dostęp 2022-10-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-03)]. (ang.).
  22. ↑ a b c Competition Results – Meagan DUHAMEL / Eric RADFORD. ISU, 2018-06-25. [dostęp 2022-10-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-05-10)]. (ang.).
  23. ↑ a b Competition Results – Meagan DUHAMEL / Craig BUNTIN. ISU, 2010-07-24. [dostęp 2022-10-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-12-09)]. (ang.).
  24. ↑ a b c International Skating Union Biography – Meagan Duhamel. ISU. [dostęp 2022-10-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-04-07)]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Mistrzowie olimpijscy w łyżwiarstwie figurowym
Soliści
Solistki
Pary sportowe
Pary taneczne
Drużynowo
Mistrzowie świata w łyżwiarstwie figurowym – pary sportowe
Mistrzowie czterech kontynentów w łyżwiarstwie figurowym – pary sportowe
Zwycięzcy finału Grand Prix w łyżwiarstwie figurowym – pary sportowe
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Meagan_Duhamel&oldid=73162978”