Max Howell

Max Howell

Pełne imię i nazwisko	Maxwell Leo Howell
Data i miejsce urodzenia	22 lipca 1927 Coogee
Data śmierci	3 lutego 2014
Masa ciała	63 kg
Rugby union
Pozycja	środkowy ataku, łącznik młyna
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) 1945–1948 Randwick DRUFC 1947 Nowa Południowa Walia 5 (0) California Golden Bears
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 1946–1947  Australia 5 (3)
Kariera trenerska
Lata Zespół 1959  Kanada

Max Howell (ur. 22 lipca 1927 w Coogee, zm. 3 lutego 2014) – australijski edukator i autor specjalizujący się w wychowaniu fizycznym, psychologii wychowawczej, historii i fizjologii sportu. Sportowiec, reprezentant kraju w rugby union oraz trener.

Dorastający w biednej rodzinie Howell pierwszy kontakt z rugby miał w szkole podstawowej i już wówczas wybierany był do stanowych drużyn rugby. W 1944 roku ukończył Sydney Technical High, gdzie grał w szkolnych zespołach rugby union, rugby league, koszykówki i krykieta, a w wieku czternastu lat grał już w seniorskich rozgrywkach koszykówki i reprezentował Sydney w tej dyscyplinie. Kontynuował naukę w Sydney Teachers' College, gdzie otrzymał stypendium pod warunkiem, iż po ukończeniu nauki będzie pracował przez pięć lat jako nauczyciel w stanowych szkołach. Reprezentował wówczas uczelnię w trzech sportach, był redaktorem gazetki oraz przewodniczącym samorządu studenckiego^[1].

W 1945 roku, już po ukończeniu szkoły średniej, związał się z klubem Randwick DRUFC. Grać rozpoczął w zespole rezerw, lecz już sześć tygodni później został wybrany do pierwszej drużyny jako środkowy ataku. Gdy w trakcie sezonu nagle odszedł Roy Cawsey, Howell zgłosił się na ochotnika i po ciężkim treningu przeprowadzonym przez reprezentanta Australii Wally'ego Meaghera przejął jego rolę podstawowego łącznika młyna zespołu. Powrócił następnie na środek ataku, gdzie grał do roku 1948^[1][2]. W 1947 roku został wybrany do stanowej drużyny Nowej Południowej Walii, w której rozegrał pięć spotkań^[3]. Wcześniej jednak zadebiutował w reprezentacji kraju – podczas tournée Australijczyków do Nowej Zelandii w 1946 roku zagrał w jednym z meczów Bledisloe Cup. Rok później ponownie zagrał przeciw All Blacks, a następnie został wybrany do kadry na wyprawę po północnej półkuli. Podczas niej zagrał w spotkaniach przeciwko Szkocji, Irlandii i Walii, po których zakończył reprezentacyjną karierę. Ogółem w latach 1946–1947 rozegrał trzydzieści dwa spotkania dla Wallabies, w tym pięć testmeczów^[1][4][5].

Studia ukończył pod koniec 1948 roku i rozpoczął pracę jako nauczyciel wychowania fizycznego, jednocześnie podjął wieczorowe studia na Sydney University. W tym czasie zaczął również korespondować z University of California, Berkeley – uczelnia wyraziła zgodę na podjęcie przez niego studiów zaznaczając, iż w jego gestii pozostanie własne utrzymanie i uiszczanie opłat. Trudne lata zaowocowały tytułem Bachelor of Arts, kontynuował jednak naukę na studiach doktoranckich, które ukończył w 1954 roku – zostając jednocześnie pierwszym w historii Australijczykiem z tytułem doktora z wychowania fizycznego. Przyczynił się do renesansu rugby na uczelni, przez pięć lat występował w uniwersyteckim zespole grając m.in. z All Blacks, Irlandią czy University of British Columbia, uprawiał wówczas również tenis^[1]. Departament edukacji Nowej Południowej Walii otrzymawszy podanie zaproponował mu pracę w szkole podstawowej, więc Howell wyjechał do Kanady i rozpoczął pracę na University of British Columbia. Również wówczas grał w rugby, ze stanową reprezentacją grając m.in. przeciwko zespołom brytyjskim, reprezentacji kraju oraz podczas tournée do Japonii. Prowadził kursy trenerskie i był szkoleniowcem kanadyjskiej kadry w roku 1959 podczas wyprawy do Walii^[1]. Ukończył następnie kolejne studia doktoranckie na University of Stellenbosch, zaś wśród placówek, w których pracował, znajdowały się również Uniwersytet Alberty, San Diego State University, Uniwersytet Ottawy oraz University of Queensland. Spędził również rok w Ashmolean Museum. Na emeryturę przeszedł w roku 1992^[1][6].

Był autorem lub współautorem wielu publikacji z wychowania fizycznego, psychologii wychowawczej, fizjologii i historii sportu – historii australijskiego i kanadyjskiego sportu oraz poszczególnych dyscyplin w tych krajach, opisów igrzysk olimpijskich i igrzysk Wspólnoty Narodów, reprezentacyjnych tournée, a także biografii (m.in. Boba Templetona czy Stana Pileckiego)^[7]. Doctor honoris causa Uniwersytetu Alberty^[6], członek władz Canadian Association for Health, Physical Education and Recreation^[8], Canadian Association of Sport Sciences^[9] oraz North American Society for Sport History^[6].

W 2003 roku otrzymał Order Australii za badania w dziedzinie historii i nauki sportu oraz zasługi dla edukacji w roli pioniera rozwoju tych dyscyplin^[1]. Zmarł na początku lutego 2014 roku po długiej walce z rakiem^[5][10].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]