Marlen Chucyjew

Marlen Chucyjew
Ilustracja
Prawdziwe imię i nazwisko

Marlen Martynowicz Chuciszwili

Data i miejsce urodzenia

4 października 1925
Tbilisi

Data i miejsce śmierci

19 marca 2019
Moskwa

Zawód

reżyser, scenarzysta, aktor

Odznaczenia
Państwowa Nagroda Federacji Rosyjskiej w dziedzinie literatury i sztuki Zasłużony Działacz Sztuk Federacji Rosyjskiej Ludowy Artysta ZSRR Ludowy Artysta RFSRR Zasłużony Działacz Sztuk RFSRR
Order „Za zasługi dla Ojczyzny” II klasy Order „Za zasługi dla Ojczyzny” III klasy Order „Za zasługi dla Ojczyzny” IV klasy Order Honoru Order Przyjaźni Order „Znak Honoru”

Marlen Martynowicz Chucyjew (ros. Марле́н Марты́нович Хуци́ев; ur. 4 października 1925 w Tbilisi, zm. 19 marca 2019 w Moskwie[1]) – radziecki i rosyjski reżyser filmowy, scenarzysta oraz aktor pochodzenia gruzińskiego. Ludowy Artysta ZSRR (1986). Autor kultowych filmów o pokoleniu lat sześćdziesiątych: Mam 20 lat (1965) i Letni deszcz (1967). Jeden z czołowych poetów i moralistów radzieckiego kina[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Tbilisi w rodzinie zdeklarowanego komunisty Martyna Chuciszwili (tak brzmiało oryginalne gruzińskie nazwisko reżysera) oraz aktorki Niny Uteneliszwili. Ojciec zginął w czasie stalinowskiej wielkiej czystki w 1937.

Absolwent moskiewskiego WGIK-u (ukończył studia na wydziale reżyserii w 1952). W latach 1952– 1958 pracował w wytwórni filmowej w Odessie, a od 1965 tworzył filmy dla studia Mosfilm. Jego debiut fabularny, Wiosna na ulicy Zarzecznej (1956), znakomicie oddawał nastrój chruszczowowskiej odwilży lat 50. i stał się jednym z największych komercyjnych sukcesów dekady. Trzy lata później Chucyjew dał początek karierze Wasilija Szukszyna, kiedy obsadził go w głównej roli w filmie Bądź moim synem (1959).

W latach sześćdziesiątych nakręcił swoje dwa arcydzieła: nagrodzony na 26. MFF w Wenecji Mam 20 lat (1965) i Letni deszcz (1967). Obydwa filmy, oddające klimat swoich czasów i portretujące pokolenie wkraczających w dorosłość młodych ludzi, nie przypadły do gustu ówczesnym władzom. Chucyjew został zmuszony do artystycznego milczenia przez kolejne lata. Kręcił jedynie pojedyncze filmy telewizyjne i dokumentalne.

Od 1978 uczył studentów wydziału reżyserii we WGIK-u. Jego wielkim powrotem do kina był film Infinitas (1992), który zdobył Nagrodę im. Alfreda Bauera i Nagrodę Jury Ekumenicznego na 42. MFF w Berlinie.

Pochowany na Cmentarzu Trojekurowskim w Moskwie[3].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Мариана Панкина: Умер режиссер Марлен Хуциев. spletnik.ru, 19 marca 2019. [dostęp 2019-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-20)]. (ros.).
  2. Chucyjew Marlen, portalwiedzy.onet.pl
  3. Могилы знаменитостей. Московский некрополь. ХУЦИЕВ Марлен Мартынович (1925 – 2019)
  4. Kazimierz Nowacki (red.), Z filmem radzieckim na ty, Kraków 1972, s. 45.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Galina Dołmatowska, Irina Szyłowa, Sylwetki radzieckiego ekranu, przeł. z ros. Marek Dzierwajłło, Wydawnictwo Progress, Moskwa 1980, s. 55-65.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]