Markus Wasmeier

Markus Wasmeier

Data i miejsce urodzenia	9 września 1963 Schliersee
Klub	SC Schliersee
Debiut w PŚ	5.02 1983, St. Anton (49. – zjazd)
Pierwsze punkty w PŚ	29.01 1984, Ga-Pa (10. – kombinacja)
Pierwsze podium w PŚ	11.12 1984, Sestriere (2. – gigant)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	9.02 1986, Morzine (supergigant)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy Igrzyska olimpijskie złoto Lillehammer 1994 Supergigant złoto Lillehammer 1994 Gigant Mistrzostwa świata złoto Bormio 1985 Gigant brąz Crans-Montana 1987 Supergigant Puchar Świata 3. miejsce 1985/1986 3. miejsce 1986/1987 Puchar Świata (Supergigant) Mała Kryształowa Kula 1985/1986 2. miejsce 1987/1988 3. miejsce 1986/1987 Puchar Świata (Kombinacja) 2. miejsce 1985/1986 2. miejsce 1988/1989 3. miejsce 1989/1990 3. miejsce 1991/1992
Strona internetowa

Markus Wasmeier (ur. 9 września 1963 w Schliersee) – niemiecki narciarz alpejski, dwukrotny mistrz olimpijski, dwukrotny medalista mistrzostw świata oraz zdobywca Małej Kryształowej Kuli w klasyfikacji Pucharu Świata w supergigancie.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

W zawodach Pucharu Świata Markus Wasmeier zadebiutował 5 lutego 1983 roku w St. Anton, gdzie zajął 49. miejsce w zjeździe. Pierwsze punkty zdobył blisko rok później, 29 stycznia 1984 roku w Garmisch-Partenkirchen, zajmując dziesiąte miejsce w kombinacji. W sezonie 1983/1984 punkty zdobył jeszcze jeden raz, 20 marca 1984 roku w Oppdal, gdzie był piąty w supergigancie. W klasyfikacji generalnej dało mu to 61. miejsce. Pierwsze podium w zawodach tego cyklu wywalczył 11 grudnia 1984 roku w Sestriere, zajmując drugie miejsce w gigancie. W zawodach tych rozdzielił na podium reprezentującego Luksemburg Marka Girardellego i Maxa Julena ze Szwajcarii. Jeszcze siedmiokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, jednak nie stawał już na podium. Sezon 1984/1985 zakończył na dziesiątym miejscu w klasyfikacji generalnej, piątym w kombinacji i dziewiątym w gigancie. W 1985 roku wystąpił także na mistrzostwach świata w Bormio, gdzie zdobył pierwszy medal na arenie międzynarodowej. Zwyciężył wtedy w gigancie, wyprzedzając bezpośrednio Szwajcara Pirmina Zurbriggena i Marka Girardellego. Zajął tam również siódme miejsce kombinacji i dwudzieste w zjeździe.

Przez dwa kolejne zajmował trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. W tym czasie aż osiemnaście razy stawał na podium, odnosząc przy tym sześć zwycięstw: 9 lutego 1986 roku w Morzine, 16 marca 1986 roku w Whistler, 16 grudnia 1986 roku w Val d’Isère i 11 stycznia 1987 roku w Garmisch-Partenkirchen był najlepszy w supergigancie, 9 lutego 1986 roku w Morzine zwyciężył w kombinacji, a 17 stycznia 1987 roku w Wengen wygrał zjazd. W sezonie 1985/1986 wyprzedzili go tylko Girardelli i Zurbriggen, a Niemiec zdobył jedyną w karierze Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji supergiganta. W tym samym sezonie był też drugi za Zurbriggenem w klasyfikacji kombinacji. W kolejnym sezonie oprócz trzeciego miejsca w klasyfikacji generalnej Wasmeier zajął także trzecie miejsce w klasyfikacji supergiganta, w obu przypadkach ulegając tylko Zurbriggenowi i Girardellemu. Z mistrzostw świata w Crans-Montana w 1987 roku wrócił z brązowym medalem w supergigancie. Był też między innymi piąty w kombinacji i dziewiąty w zjeździe.

Najważniejszym punktem sezonu 1987/1988 były igrzyska olimpijskie w Calgary. Nie stanął tam na podium, zajmując między innymi szóste miejsce w biegu zjazdowym i siódme w kombinacji. W zawodach pucharowych trzykrotnie plasował się w najlepszej trójce, w tym 10 stycznia 1988 roku w Val d’Isère odniósł kolejne zwycięstwo w supergigancie. W klasyfikacji generalnej był tym razem szósty, w klasyfikacji supergiganta zajął drugą pozycję, a w kombinacji był czwarty. Podobne wyniki osiągał w sezonie 1988/1989, który ukończył na szóstej pozycji. W klasyfikacji supergiganta zajął szóste miejsce, a w kombinacji był drugi za Girardellim. Mistrzostwa świata w Vail w 1989 roku nie przyniosły mu jednak medalu. Najlepsze wyniki uzyskał tam w supergigancie i kombinacji, które ukończył na piątych miejscach.

Kolejne pucharowe zwycięstwo odniósł dopiero 17 marca 1991 roku w Lake Louise, wygrywając supergiganta. W sezonie 1990/1991 punkty zdobył jeszcze tylko jeden raz, zajmując jedenaste miejsce w kombinacji w Kitzbühel. Ostatecznie został sklasyfikowany na 40. pozycji, co było jego najsłabszym wynikiem od 1984 roku. Na przełomie stycznia i lutego 1991 roku startował na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, jednak ponownie nie zdobył medalu. Jego najlepszym wynikiem było tam trzynaste miejsce w supergigancie. Ostatnie pucharowe sukcesy osiągał w sezonie 1991/1992, kiedy trzykrotnie stawał na podium. Najpierw zwyciężył w zjeździe 11 stycznia 1992 roku w Garmisch-Partenkirchen, następnie dwa tygodnie później w Wengen był drugi w tej samej konkurencji, a 2 lutego 1992 roku w Saint-Gervais-les-Bains zajął trzecie miejsce w gigancie. W pozostałych startach w PŚ już nigdy nie stanął na podium. Wyniki te pozwoliły mu zająć siódme miejsce w klasyfikacji generalnej, szóste w klasyfikacji zjazdu oraz trzecie w kombinacji, za Paulem Accolą ze Szwajcarii i Austriakiem Hubertem Strolzem. Na igrzyskach olimpijskich w Albertville w lutym 1992 roku jego najlepszym wynikiem było czwarte miejsce w zjeździe. Walkę o medal przegrał tam z Austriakiem Güntherem Maderem o 0,15 sekundy.

Największe sukcesy Wasmeier osiągnął w 1994 roku, kiedy zdobył dwa medale podczas igrzysk olimpijskich w Lillehammer. Starty rozpoczął od zajęcia 36. miejsca w zjeździe. Dwa dni później nie ukończył rywalizacji w kombinacji, jednak w kolejnym starcie, supergigancie, okazał się najlepszy. Niemiec zwyciężył z przewagą 0,08 sekundy nad Tommym Moe z USA i 0,40 sekundy nad Norwegiem Kjetilem André Aamodtem. Na koniec wystąpił w gigancie, w którym po pierwszym przejeździe zajmował trzecie miejsce ze stratą 0,37 sekundy do prowadzącego Christiana Mayera. W drugim przejeździe także uzyskał trzeci wynik, jego łączny czas był jednak najlepszy i dał mu drugi złoty medal. Na podium wyprzedził o 0,10 sekundy Szwajcara Ursa Kälina i o 0,20 sekundy Christiana Mayera. W Pucharze Świata plasował się jednak poza najlepszą dziesiątką klasyfikacji generalnej. W 1994 roku zakończył karierę.

Wasmeier wielokrotnie zdobywał medale mistrzostw kraju, w tym złote w zjeździe i gigancie w latach 1986-1987 oraz supergigancie w latach 1986-1989. W 1994 roku został wybrany sportowcem roku w Niemczech. Po zakończeniu kariery pracował między innymi jako komentator dla niemieckiej stacji ARD.

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
6.	15 lutego	1988	Calgary	Zjazd	1:59,63	+2,40	Pirmin Zurbriggen
7.	17 lutego	1988	Calgary	Kombinacja	36,55 pkt	+28,89 pkt	Hubert Strolz
DNF	21 lutego	1988	Calgary	Supergigant	1:39,66	-	Franck Piccard
19.	25 lutego	1988	Calgary	Gigant	2:06,37	+5,32	Alberto Tomba
4.	9 lutego	1992	Albertville	Zjazd	1:50,37	+0,25	Patrick Ortlieb
5.	11 lutego	1992	Albertville	Kombinacja	14,58 pkt	+18,19 pkt	Josef Polig
9.	16 lutego	1992	Albertville	Supergigant	1:13,04	+1,54	Kjetil André Aamodt
DNF	18 lutego	1992	Albertville	Gigant	2:06,98	-	Alberto Tomba
36.	13 lutego	1994	Lillehammer	Zjazd	1:45,75	+2,78	Tommy Moe
DNF	15 lutego	1994	Lillehammer	Kombinacja	3:17,53	-	Lasse Kjus
1.	17 lutego	1994	Lillehammer	Supergigant	1:32,53	–	–
1.	23 lutego	1994	Lillehammer	Gigant	2:52,46	–	–

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
20.[1]	3 lutego	1985	Bormio	Zjazd	2:06,68	+3,05	Pirmin Zurbriggen
7.	5 lutego	1985	Bormio	Kombinacja	7,67 pkt	+48,37 pkt	Pirmin Zurbriggen
1.	7 lutego	1985	Bormio	Gigant	2:28,90	-	-
9.	31 stycznia	1987	Crans-Montana	Zjazd	2:07,80	+1,41	Peter Müller
5.	1 lutego	1987	Crans-Montana	Kombinacja	28,27 pkt	+19,88 pkt	Marc Girardelli
3.	2 lutego	1987	Crans-Montana	Supergigant	1:19,93	+1,15	Pirmin Zurbriggen
13.	4 lutego	1987	Crans-Montana	Gigant	2:32,38	+2,73	Pirmin Zurbriggen
5.	3 lutego	1989	Vail	Kombinacja	4,72 pkt	+41,19 pkt	Marc Girardelli
29.[2]	6 lutego	1989	Vail	Zjazd	2:10,39	+3,59	Hansjörg Tauscher
5.	8 lutego	1989	Vail	Supergigant	1:38,81	+0,75	Martin Hangl
13.	9 lutego	1989	Vail	Gigant	2:37,66	+3,66	Rudolf Nierlich
24.[3]	27 stycznia	1991	Saalbach	Zjazd	1:54,91	+3,30	Franz Heinzer
13.	23 stycznia	1991	Saalbach	Supergigant	1:26,73	+2,98	Stephan Eberharter
DNF[4]	30 stycznia	1991	Saalbach	Kombinacja	16,28 pkt	-	Stephan Eberharter
14.[5]	8 lutego	1993	Morioka	Kombinacja	34,22 pkt	+63,70 pkt	Lasse Kjus
9.	10 lutego	1993	Morioka	Gigant	2:15,36	+2,90	Kjetil André Aamodt
35.	11 lutego	1993	Morioka	Zjazd	1:32,06	+3,66	Urs Lehmann

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

• sezon 1983/1984: 61.
• sezon 1984/1985: 10.
• sezon 1985/1986: 3.
• sezon 1986/1987: 3.
• sezon 1987/1988: 6.
• sezon 1988/1989: 5.
• sezon 1989/1990: 20.
• sezon 1990/1991: 40.
• sezon 1991/1992: 7.
• sezon 1992/1993: 14.
• sezon 1993/1994: 25.

Zwycięstwa w zawodach[edytuj | edytuj kod]

1. Morzine – 9 lutego 1986 (supergigant)
2. Morzine – 9 lutego 1986 (kombinacja)
3. Whistler – 16 marca 1986 (supergigant)
4. Val d’Isère – 6 grudnia 1986 (supergigant)
5. Garmisch-Partenkirchen – 11 stycznia 1987 (supergigant)
6. Wengen – 17 stycznia 1987 (zjazd)
7. Val d’Isère – 10 stycznia 1988 (supergigant)
8. Lake Louise – 17 marca 1991 (supergigant)
9. Garmisch-Partenkirchen – 11 stycznia 1992 (zjazd)

• 9 zwycięstw (6 supergigantów, 2 zjazdy i 1 kombinacja)

Pozostałe miejsca na podium[edytuj | edytuj kod]

1. Sestriere – 11 grudnia 1984 (gigant) – 2. miejsce
2. Las Leñas – 18 sierpnia 1985 (zjazd) – 3. miejsce
3. Wiedeń – 30 grudnia 1985 (slalom równoległy) – 2. miejsce
4. Kranjska Gora – 3 stycznia 1986 (gigant) – 3. miejsce
5. Kitzbühel – 19 stycznia 1986 (kombinacja) – 3. miejsce
6. Crans-Montana – 3 lutego 1986 (supergigant) – 3. miejsce
7. Crans-Montana – 5 lutego 1986 (supergigant) – 2. miejsce
8. Åre – 23 marca 1986 (kombinacja) – 2. miejsce
9. Hemsedal – 28 lutego 1986 (supergigant) – 2. miejsce
10. Val d’Isère – 5 grudnia 1986 (zjazd) – 2. miejsce
11. Val Gardena – 13 grudnia 1986 (zjazd) – 3. miejsce
12. Alta Badia – 15 grudnia 1986 (gigant) – 3. miejsce
13. Todtnau – 15 lutego 1987 (gigant) – 3. miejsce
14. Bad Kleinkirchheim – 17 stycznia 1988 (kombinacja) – 2. miejsce
15. Beaver Creek – 13 marca 1988 (supergigant) – 2. miejsce
16. St. Anton – 22 grudnia 1988 (kombinacja) – 2. miejsce
17. Wengen – 20 stycznia 1989 (zjazd) – 2. miejsce
18. Wengen – 22 stycznia 1989 (kombinacja) – 3. miejsce
19. Aspen – 18 lutego 1989 (supergigant) – 2. miejsce
20. Kitzbühel – 21 stycznia 1990 (kombinacja) – 3. miejsce
21. Wengen – 25 stycznia 1992 (zjazd) – 2. miejsce
22. Saint-Gervais – 2 lutego 1992 (gigant) – 3. miejsce

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Oficjalna strona (wersja archiwalna) (niem.)
• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-11)]. (ang.)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]