Marie-Christine Cazier

Marie-Christine Cazier
Data i miejsce urodzenia

23 sierpnia 1963
Paryż

Wzrost

178 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Francja
Mistrzostwa Europy
srebro Stuttgart 1986 bieg na 200 m
brąz Ateny 1982 sztafeta 4 × 100 m
Halowe mistrzostwa świata
srebro Paryż 1985 bieg na 200 m
Halowe mistrzostwa Europy
srebro Göteborg 1984 bieg na 200 m
brąz Liévin 1987 bieg na 200 m
Igrzyska śródziemnomorskie
złoto Casablanca 1983 sztafeta 4 × 100 m
Mistrzostwa Europy juniorów
srebro Utrecht 1981 sztafeta 4 × 100 m

Marie-Christine Cazier, później Balo, obecnie Richet (ur. 23 sierpnia 1963 w Paryżu[1][2]) – francuska lekkoatletka, sprinterka i płotkarka, medalistka mistrzostw Europy, olimpijka.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Zdobyła srebrny medal w sztafecie 4 × 100 metrów (która biegła w składzie: Véronique Ponchot, Cazier] Laurence Bily i Marie-France Loval) i zajęła 5. miejsce w biegu na 200 metrów na mistrzostwach Europy juniorów w 1981 w Utrechcie[3]. Zajęła 5. miejsce w finale biegu na 60 metrów i odpadła w półfinale biegu na 200 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1982 w Mediolanie[4].

Zdobyła brązowy medal w sztafecie 4 × 100 metrów (w składzie: Bily, Cazier, Rose-Aimée Bacoul i Liliane Gaschet) i zajęła 8. miejsce w biegu na 200 metrów na mistrzostwach Europy w 1982 w Atenach[5]. Na halowych mistrzostwach Europy w 1983 w Budapeszcie zajęła 6. miejsce w biegu na 60 metrów[6], a na mistrzostwach świata w 1983 w Helsinkach zajęła 7. miejsce w finale biegu sztafetowego 4 × 100 metrów i odpadła w ćwierćfinale biegu na 200 metrów[7].

Zwyciężyła w sztafecie 4 × 100 metrów (w składzie: Bacoul, Loval, Cazier i Liliane Gaschet) na igrzyskach śródziemnomorskich w 1983 w Casablance[8]. Zdobyła srebrny medal w biegu na 200 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1984 w Göteborgu, przegrywając jedynie z Jarmilą Kratochvílovą z Czechosłowacji, a wyprzedzając Olgę Antonową ze Związku Radzieckiego[9]. Powtórzyła ten sukces na światowych igrzyskach halowych w 1985 w Paryżu, tym razem przegrywając z Maritą Koch z Niemieckiej Republiki Demokratycznej, a przed Kim Robertson z Nowej Zelandii[10].

Zdobyła srebrny medal w biegu na 200 metrów (rozdzielając reprezentantki NRD Heike Drechsler i Silke Gladisch) i zajęła 4. miejsce w |sztafecie 4 × 100 metrów na mistrzostwach Europy w 1986 w Stuttgarcie[11]. Na halowych mistrzostwach Europy w 1987 w Liévin zdobyła brązowy medal w biegu na 200 metrów, za Kirsten Emmelmann z NRD i Blancą Lacambrą z Hiszpanii[12]. Odpadła w półfinale tej konkurencji na halowych mistrzostwach świata w 1987 w Indianapolis[13]. Na mistrzostwach świata w 1987 w Rzymie zajęła 7. miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów i odpadła w półfinale biegu na 200 metrów[14].

Odpadła w ćwierćfinale biegu na 200 metrów oraz wystąpiła w eliminacjach sztafety 4 × 100 metrów na igrzyskach olimpijskich w 1988 w Seulu (w półfinale i finale biegu sztafetowego zastąpiła ją Patricia Girard)[1]. Na halowych mistrzostwach Europy w 1990 w Glasgow odpadła w półfinale biegu na 200 metrów[15], a na mistrzostwach Europy w 1990 w Splicie w eliminacjach biegu na 400 metrów przez płotki[16]. Zajęła 5. miejsce w sztafecie 4 × 400 metrów na halowych mistrzostwach świata w 1991 w Sewilli[17].

Była mistrzynią Francji w biegu na 100 metrów w 1985, w biegu na 200 metrów w latach 1985–1988 oraz w biegu na 400 metrów przez płotki w 1990 i 1991, wicemistrzynią w biegu na 200 metrów w 1982 oraz brązową medalistką na tym dystansie w 1983, a w hali była mistrzynią w biegu na 60 metrów w 1982 oraz w biegu na 200 metrów w 1984, 1985, 1987 i 1990 i brązową medalistką w biegu na 60 metrów w 1984[18][19].

Trzykrotnie poprawiała rekord Francji w biegu na 200 metrów do czasu 22,32 s, uzyskanego 29 sierpnia 1986 w Stuttgarcie i raz w sztafecie 4 × 100 metrów z rezultatem 42,68 s (11 września 1982 w Atenach)[20]. Pięciokrotnie poprawiała halowy rekord Francji w biegu na 200 metrów do wyniku 23,33 s (18 stycznia 1985 w Paryżu)[2]. Jest aktualną (listopad 2022) halową rekordzistką swego kraju w sztafecie 4 × 200 metrów z czasem 1:34,47 (10 lutego 1990 w Paryżu, sztafetę tworzyły: Girard, Fabienne Ficher, Cazier i Odiah Sidibé)[21].

Rekordy życiowe[edytuj | edytuj kod]

Rekordy życiowe Cazier[2][22]:

  • bieg na 100 metrów – 11,23 s (22 lipca 1985, Paryż)
  • bieg na 200 metrów – 22,32 s (29 sierpnia 1986, Stuttgart)
  • bieg na 400 metrów – 53,85 s (15 września 1990, Awinion)
  • bieg na 400 metrów przez płotki – 55,50 s (19 sierpnia 1990, La Chaux-de-Fonds)
  • bieg na 50 metrów (hala) – 6,51 s (8 lutego 1981, Grenoble)
  • bieg na 60 metrów (hala) – 7,28 s (7 marca 1982, Mediolan)
  • bieg na 200 metrów (hala) – 23,33 s (18 stycznia 1985, Paryż)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Marie-Christine Cazier [online], olympedia.org [dostęp 2022-11-03] (ang.).
  2. ↑ a b c MARIE-CHRISTINE CAZIER [online], Fédération Française d’Athlétisme [dostęp 2022-11-03] (fr.).
  3. ↑ U20 Championships Tallinn 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 155, 158 [dostęp 2022-11-03] (ang.).
  4. ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 417–418 [dostęp 2022-11-03] (ang.).
  5. ↑ European Athletics Championships Munich 2022 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 598–599, 601 [dostęp 2022-11-01] (ang.).
  6. ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 421 [dostęp 2022-11-03] (ang.).
  7. ↑ World Athletics Championships Oregon 22. Statistics Handbook [online], World Athletics, s. 273, 391 [dostęp 2022-11-02] (ang.).
  8. ↑ Gérard Dupuy, Jeux méditerranéens [online], cdm.athle, 5 lipca 2022, s. 4 [dostęp 2022-11-03] (fr.).
  9. ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 424 [dostęp 2022-11-03] (ang.).
  10. ↑ World Athletics Statistics Handbook. World Athletics Indoor Championships Belgrade 2022 [online], World Athletics, s. 129 [dostęp 2022-11-03] (ang.).
  11. ↑ European Athletics Championships Munich 2022 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 607–608, 611 [dostęp 2022-11-01] (ang.).
  12. ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 436 [dostęp 2022-11-03] (ang.).
  13. ↑ World Athletics Statistics Handbook. World Athletics Indoor Championships Belgrade 2022 [online], World Athletics, s. 129–130 [dostęp 2022-11-03] (ang.).
  14. ↑ World Athletics Championships Oregon 22. Statistics Handbook [online], World Athletics, s. 273, 391–392 [dostęp 2022-11-02] (ang.).
  15. ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 448–449 [dostęp 2022-11-03] (ang.).
  16. ↑ European Athletics Championships Munich 2022 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 619 [dostęp 2022-11-01] (ang.).
  17. ↑ World Athletics Statistics Handbook. World Athletics Indoor Championships Belgrade 2022 [online], World Athletics, s. 177 [dostęp 2022-11-03] (ang.).
  18. ↑ Gérard Dupuy, Les finalistes des championnats de France – 1981 à 1990 [online], cdm.athle.com, 13 czerwca 2022, s. 24, 42, 65, 70, 93, 112, 113, 137, 142, 162, 189, 230, 256 [dostęp 2022-11-03] (fr.).
  19. ↑ Gérard Dupuy, Les finalistes des championnats de France – 1991 à 1998 [online], cdm.athle.com, 5 maja 2022, s. 29 [dostęp 2022-11-03] (fr.).
  20. ↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 221 i 360. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
  21. ↑ Records (Actuel) National [online], Fédération Française d’Athlétisme [dostęp 2022-11-03] (fr.).
  22. ↑ Marie-Christine Cazier w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2022-11-03].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Mistrzynie igrzysk śródziemnomorskich w sztafecie 4 × 100 metrów
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marie-Christine_Cazier&oldid=68652295”