Maksymilian Baruch

Maksymilian Zygmunt Baruch (ur. 19 sierpnia 1861 w Pabianicach^[a], zm. 28 lipca 1933 w Nicei^[b]) – polski historyk i prawnik żydowskiego pochodzenia.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem kramarza żydowskiego. Ukończył gimnazjum w Piotrkowie Trybunalskim. Początkowo podjął studia medyczne (w latach 1880–1882), ale ostatecznie skierował swoje zainteresowania w kierunku prawa podejmując w tym zakresie studia na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim w latach 1883–1887^[1].

Praktykę sądową odbył w Piotrkowie Trybunalskim (1887–1888). Po jej zakończeniu podjął pracę jako adwokat w Łodzi (do 1896) i Warszawie (1896–1921).

Od 1917 był sędzią Sądu Okręgowego w Warszawie, a w latach 1919–1921 przewodniczącym Wydziału Cywilnego tego Sądu. Ponadto pracował jako kustosz Archiwum Akt Dawnych w Warszawie (od 1916)^[1]. W 1922 ze względu na stan zdrowia przeniósł się na stałe do Nicei, tam też zmarł^[2].

Działalność poza zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Jego pasją pozazawodową stała się historia państwa i prawa polskiego oraz dzieje miast polskich i z niej jest przede wszystkim znany.

Od 1906 był członkiem Towarzystwa Miłośników Historii w Warszawie. W 1916 został członkiem nadzwyczajnym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. W Nicei działał w Kole Polskim i wchodził w skład jego zarządu.

Zgromadził znaczną część materiałów do publikacji Codex diplomaticus et commemorationum Masoviae Generale (1919), współpracował w wydawaniu Kodeksu Napoleona. Dokonał analizy stosunków gospodarczo-społecznych i prawnych kapituły krakowskiej XVI wieku.

Prowadził badania nad historią warszawskich kamienic oraz pochodzeniem nazwy miasta Łódź.

W kręgu jego zainteresowań naukowych znalazła się również bibliografia – zainicjował prace nad bibliografią Warszawy, opracował bibliografię druków łódzkich końca XIX wieku (1884–1892).

W połowie 1929 r., na zlecenie władz Pabianic, wykonał szczegółową kwerendę dotyczącą tego miasta w archiwum kapituły krakowskiej^[3], która został wykorzystana w poprawionym wydaniu jego dziejów Pabianic, wydanych w 1930 roku.

W 1926 jego imię nadano jednej z ulic w rodzinnych Pabianicach (boczna od obecnej ul. Partyzanckiej).

Niektóre prace[edytuj | edytuj kod]

• Łódź i dobra łódzkie w XVI wieku (1887)
• Sądownictwo w dobrach pabianickich w XVI wieku (1899)
• Pabianice, Rzgów i wsie okoliczne (2 części, 1903, 1930)
• Boże stopki. Archeologia i folklor kamienic z wyżłobionymi śladami stóp (1907)
• Baryczkowie (1914)
• Ród Fukierów (1922)
• Dawne mury warowne miasta Starej Warszawy (1929)

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Wincenty Łopaciński, w: Polski Słownik Biograficzny. T. 1. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1935, s. 336–337. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03484-0
• Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J, Wrocław 1983.
• Brzeziński Kazimierz, Żyd z Pabianic został znawcą ...Warszawy.
• JoachimJ. Śliwa JoachimJ., Starożytny Egipt oczami Polaków. Słownik biograficzny egiptologów, archeologów i badaczy pokrewnych dziedzin, podróżników i kolekcjonerów oraz literatów i malarzy zafascynowanych przeszłością i teraźniejszością Egiptu, Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2019, s. 13-14, ISBN 978-83-7676-301-9 .

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Publikacje Maksymiliana Barucha w bibliotece Polona