Maksymilian (książę Saksonii)

Maksymilian Wettyn
Ilustracja
ks. Maksymilian (przed 1905)
książę Saksonii
Dane biograficzne
Dynastia

Wettynowie

Data urodzenia

17 listopada 1870

Data śmierci

12 stycznia 1951

Ojciec

Jerzy I Wettyn

Matka

Maria Anna Portugalska

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefana

Maksymilian Wilhelm August Albert Karol Grzegorz Odon Wettyn (niem. Prinz Maximilian von Sachsen, Herzog zu Sachsen) (ur. 17 listopada 1870 w Dreźnie, zm. 12 stycznia 1951 we Fryburgu – siódme dziecko Jerzego I i infantki portugalskiej Marii Anny. Młodszy brat ostatniego króla Saksonii Fryderyka Augusta III; ksiądz rzymskokatolicki.

Dzieciństwo i kapłaństwo[edytuj | edytuj kod]

Książę Maksymilian był siódmym dzieckiem i trzecim synem przedostatniego króla Saksonii Jerzego I i Marii Anny Portugalskiej; wychowany w wierze rzymskokatolickiej. 26 lipca 1896 roku pomimo sprzeciwu rodziny, książę wstąpił do seminarium, a następnie został wyświęcony na kapłana[1][2]. Zrzekł się roszczenia do tronu Saksonii i otrzymywania apanaży[3][4].

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 1899 roku książę Maksymilian został doktorem teologii na Uniwersytecie w Würzburgu. 21 sierpnia 1900 roku po posłudze duszpasterskiej w Norymberdze przyjął stanowisko profesora prawa kanonicznego na Uniwersytecie we Fryburgu[5][6].

Pod koniec 1910 roku książę Maksymilian wywołał kontrowersje, publikując artykuł w prasie kościelnej dotyczący zjednoczenia Kościołów wschodnich z Kościołem rzymskokatolickim. Twierdził on, że pewne dogmaty powinny zostać uchylone w celu powrotu Kościołów wschodnich do Kościoła rzymskokatolickiego[7]. Po tym wydarzeniu został wezwany na spotkanie z papieżem Piusem X, po którym wycofał się z opublikowanych treści i wyraził bezwarunkową zgodność co do doktryny kościelnej[8][9].

Wojna[edytuj | edytuj kod]

Podczas I wojny światowej książę Maksymilian posługiwał jako kapelan wojskowy wśród żołnierzy francuskich.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Genealogia[edytuj | edytuj kod]

Prapradziadkowie

elektor Saksonii
Fryderyk Krystian Wettyn
(1722-1763)
∞ 1747
Maria Antonina Wittelsbach
(1724-1780)

książę Parmy
Ferdynand I Parmeński
(1751-1802)
∞1769
Maria Amalia Habsburg (1746-1804)

Fryderyk Michał Wittelsbach (Pfalz-Birkenfeld)
(1724-1767)
∞1746
Maria Franciszka Wittelsbach (Pfalz-Sulzbach)
(1724-1794)

Karol Ludwik Badeński
(1755–1801)
∞1775
Amalia Fryderyka Hessen-Darmstadt
(1754-1832)

Franciszek Sachsen-Coburg-Saalfeld
(1750-1806)
∞1777
Augusta Reuss-Ebersdorf
(1757-1831)

Franciszek Józef Koháry
(1760 – 1826)
∞1792
Maria Antonia Waldstein-Wartenberg
(1771-1854)

król Portugalii
Jan VI Bragança
(1767-1826)
∞1785
Karolina Joachima Burbon
(1775-1830)

cesarz Austrii
Franciszek II Habsburg
(1768-1835)
∞ 1790
Maria Teresa Burbon-Sycylijska
(1772-1807)

Pradziadkowie

Maksymilian Wettyn
(1759-1838)
∞1792
Karolina Burbon-Parmeńska
(1770-1804)

król Bawarii
Maksymilian I Józef Wittelsbach
(1756-1825)
∞ 1797
Karolina Fryderyka Badeńska
(1776-1841)

Ferdynand Koburg
(1785-1851)
∞ 1815
Maria Antonia Koháry
(1797-1862)

cesarz Brazylii
Piotr I Bragança
(1798-1834)
∞ 1817
Maria Leopoldyna Habsburg
(1797-1826)

Dziadkowie

król Saksonii
Jan Wettyn
(1801-1873)
∞1822
Amelia Augusta Wittelsbach
(1801-1877)

król Portugalii
Ferdynand II Koburg
(1819-1885)
∞1836
królowa Portugalii
Maria Bragança
(1819-1853)

Rodzice

król Saksonii
Jerzy I Wettyn
(1832-1904)
∞1859
Maria Anna Bragança
(1843–1884)

Maksymilian Wettyn (1870-1951) książę Saksonii

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. A Prince Ordained A Priest New York Times 1896-07-26
  2. Knowledge Means Peace New York Times 1896-07-19
  3. Prince as Priest in London The West Australian 1896-10-23
  4. An Unruly German Press 1899-01-29
  5. Object to Prince-Evangelist New York Times 1900-11-13
  6. Saxon Prince a Professor New York Times 1900-08-22
  7. Pope To Eastern Churches New York Times 1911-01-03
  8. Prince Submits to the Pope New York Times 1910-12-28
  9. Prince Maximilian Recants New York Times 1910-12-31
  10. Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. Wiedeń: 1818, s. 55