Egzamin na licencję "Ż" zdał 3 września 2013 roku[2]. Pierwszym sezonem startów w polskich ligach był sezon 2014. Drabik miał podpisany kontrakt z Włókniarzem Częstochowa. Początkowo startował na zasadzie "gościa" dla Orła Łódź, a od końcówki lipca jeździł dla ŻKS Ostrovii, gdzie był wypożyczony z macierzystego klubu[3]. Przed sezonem 2015 ogłoszono podpisanie przez Drabika kontraktu ze Spartą Wrocław. W polskiej ekstralidze debiutował 12 kwietnia 2015 w barwach Sparty, zdobywając trzy punkty. W tym samym roku z drużyną z Wrocławia wywalczył wicemistrzostwo Polski, a jego średnia biegowa wyniosła 1,788[4]. Zdobył również Brązowy Kask, a także pierwsze reprezentacyjne trofeum – drużynowe mistrzostwo świata juniorów.
Od 2016 jeździ również w lidze szwedzkiej. Jego pierwszym klubem było Lejonen Speedway. 31 maja 2016 w meczu tej drużyny przeciwko Indianernie złamał lewą nogę w trzech miejscach[5], co było równoznaczne z przedwczesnym zakończeniem sezonu przez młodego żużlowca. 1 maja 2017 zwyciężył Turniej o Srebrny Kask[6]. Został indywidualnym mistrzem świata juniorów 2017. Wygrał w dwóch z trzech rund rozgrywanych w ramach IMŚJ 2017[7]. Z reprezentacją Polski drugi raz w karierze zdobył złoto drużynowych mistrzostw świata juniorów.
12 maja 2018 zadebiutował w cyklu Grand Prix. Pełniąc funkcję rezerwowego podczas GP Polski w Warszawie wystąpił w dwóch biegach, w których zdobył 2 punkty[8]. W sezonie 2018 do swojego dorobku dorzucił kolejne drużynowe mistrzostwo świata juniorów. Był rezerwowym reprezentacji Polski podczas Speedway of Nations 2018[9]. Pierwszy raz w karierze zakończył rozgrywki Ekstraligi ze średnią biegową powyżej 2pkt/bieg – ze średnią 2,034 był czternastym najskuteczniejszym zawodnikiem ligi.
Sezon ligowy 2019 rozpoczął od zdobycia zaledwie trzech punktów w meczu przeciwko Unii Leszno[10], jednak w następnych spotkaniach wszedł na wyższy poziom i był jednym z liderów wrocławskiej drużyny. Dostał dziką kartę na rundę Grand Prix 2019 rozgrywaną we Wrocławiu. Z dorobkiem czterech punktów (3,0,0,1,0) zajął 13. miejsce[11]. Był rezerwowym polskiej reprezentacji podczas Speedway of Nations 2019. W pierwszym dniu rywalizacji zastępując słabiej dysponowanego Macieja Janowskiego, wystąpił w trzech biegach, w których zdobył 4 punkty (2,1,1)[12]. W składających się z trzech rund indywidualnych mistrzostwach świata juniorów 2019 zdobył 49 punktów[13], co dało mu drugi w karierze tytuł mistrzowski. Stał się pierwszym polskim i trzecim na świecie (po Emilu Sajfutdinowie i Darcym Wardzie) podwójnym indywidualnym mistrzem świata juniorów w historii. W styczniu 2020 na jaw wyszła informacja o złamaniu przez Drabika przepisów antydopingowej podczas kontroli po meczu finałowym Ekstraligi 2019[14]. Sprawa ciągnęła się na tyle długo, że żużlowiec był w stanie jeździć w sezonie 2020. Ostatecznie wyrok miał zostać wydany 7 października 2020, jednak ta nie doszła do skutku z powodu alarmu przeciwpożarowego w budynku PKOl[15][16]. 30 października został tymczasowo zawieszony przez Polską Agencję Antydopingową[17]. Finalnie rozprawa zakończyła się 25 stycznia 2021, a wyrok opublikowano 2 lutego tego samego roku. Zawodnik został ukarany rokiem zawieszenia (liczonym od momentu wydania tymczasowego wyroku, tj. od 30 października)[18][19]. W praktyce oznaczało to, że do żużla powróci w sezonie 2022.
W 2022 r. został zawodnikiem Motoru Lublin[20]. Wrócił także do ligi szwedzkiej, gdzie ponownie związał się kontraktem z Lejonen Speedway. Debiut ligowy w barwach lubelskiej drużyny zaliczył 8 kwietnia 2022 w wygranym 44:46 meczu ze Stalą Gorzów Wielkopolski. Drabik zakończył spotkanie z dorobkiem 7 punktów i bonusa (0,2*,0,2,3)[21].
.svg){kind=small}
Polska 
