Magnus Norman
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 30 maja 1976 |
| Wzrost | 188 cm |
| Gra | praworęczny, oburęczny bekhend |
| Status profesjonalny | 1995 |
| Zakończenie kariery | październik 2004 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje | 12 |
| Najwyżej w rankingu | 2 (12 czerwca 2000) |
| Australian Open | SF (2000) |
| Roland Garros | F (2000) |
| Wimbledon | 3R (1997, 1999) |
| US Open | 4R (1999, 2000) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje | 0 |
| Najwyżej w rankingu | 133 (7 maja 2001) |
Leif Magnus Norman (ur. 30 maja 1976 w Filipstadzie) – szwedzki tenisista i trener tenisa, finalista French Open 2000, zdobywca Pucharu Davisa, olimpijczyk z Sydney (2000).
Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]
W gronie tenisistów zawodowych zadebiutował w 1995 roku, a zakończył karierę w październiku 2004 roku[1].
W 1996 roku po raz pierwszy wszedł do czołowej setki rankingu światowego. W tym samym roku zaliczył pierwszy start w turnieju wielkoszlemowym, w Rolandzie Garrosie. W 1997 roku sprawił jedną z większych niespodzianek na French Open, eliminując w III rundzie Pete'a Samprasa; dotarł do ćwierćfinału, w którym uległ Filipowi Dewulfowi. Na Wimbledonie wyeliminował w II rundzie Ivaniševicia; w meczu tym zaserwował 46 asów i wygrał piąty, decydujący set w stosunku 14:12. W lipcu wygrał swój pierwszy turniej z cyklu ATP World Tour, pokonując w finale w Båstad Juana Antonio Marína. W finale w Ostrawie uległ Karolowi Kučerze. Sezon 1997 zakończył jako drugi tenisista Szwecji, za Jonasem Björkmanem.
W 1998 roku wygrał turniej w Amsterdamie, po pokonaniu w finale Richarda Fromberga oraz dotarł do finału w Umagu, gdzie uległ Bohdanowi Ulihrachowi. W kwietniu debiutował w reprezentacji w Pucharze Davisa w meczu ze Słowacją; w meczu otwarcia uległ Dominikowi Hrbatemu, ale pokonał w czwartym pojedynku Karola Kučerę, tym samym przyczyniając się do zwycięstwa Szwecji 3:2. W tym samym sezonie wystąpił jeszcze w finale Pucharu Davisa przeciwko Włochom, zdobywając punkt po zwycięstwie z Andreą Gaudenzim. Szwecja wygrała ostatecznie 4:1 i Norman znalazł się w gronie zdobywców Pucharu Davisa[2].
Lata 1999–2000 były najlepszymi w karierze szwedzkiego tenisisty. W 1999 roku wygrał pięć turniejów rangi ARP World Tour, najpierw w Orlando, potem w Stuttgarcie, Umagu, Long Island i Szanghaju. Ponownie był drugim tenisistą w Szwecji, tym razem za Thomasem Enqvistem. Wystąpił w meczu Pucharu Davisa przeciw Austrii; porażka z Austrią zepchnęła Szwecję z grupy światowej rozgrywek.
W 2000 roku Norman ponownie wygrał pięć turniejów, Auckland, Rzymie, Båstad, Long Island i Szanghaju. W czerwcu Szwed awansował do finału Rolanda Garrosa w Paryżu. Wyeliminował po drodze m.in. finalistę poprzedniej edycji Andrija Medwediewa, Marata Safina i Franco Squillariego. W spotkaniu o tytuł nie sprostał Gustavo Kuertenowi (Kuerten zakończył finał dopiero po jedenastej piłce meczowej, w czterech setach)[3]. Norman dotarł także do półfinału Australian Open, pokonując m.in. Lleytona Hewitta i Nicolasa Kiefera; przegrał z Kafielnikowem. Łącznie w sezonie 2000 wygrał 67 pojedynków (więcej zwycięstw odniósł w 2000 roku tylko Marat Safin). Po sukcesie w Rzymie w maju przez siedem tygodni był liderem rankingu ATP Champions Race obejmującego wyniki uzyskane wyłącznie w ciągu bieżącego sezonu. W rankingu całorocznym ATP zajmował pozycję wicelidera. Po raz pierwszy zakwalifikował się do turnieju Tennis Masters Cup i był nr 1. w szwedzkim tenisie na koniec sezonu. Występy w reprezentacji pucharowej pomogły Szwecji powrócić do grupy światowej Pucharu Davisa. W tym samym roku zagrał na igrzyskach olimpijskich w Sydney. Odpadł z rywalizacji w III rundzie po porażce z Arnaudem Di Pasqualem, późniejszym brązowym medalistą.
Od 2001 roku do końca kariery Norman zmagał się z licznymi kontuzjami, ale dochodził do finałów w 2001 roku w Sydney i Scottsdale, a w 2002 roku w Tokio[1].
W gronie tenisistów znany jako propagator hokeja, był m.in. organizatorem charytatywnego meczu hokejowego między szwedzkimi tenisistami i golfistami w 2000 roku. Obok poważnych kontuzji pleców i ramienia do zakończenia kariery przyczyniły się kłopoty z sercem.
Styl gry Magnusa Normana opierał się przede wszystkim na solidności uderzeń z głębi kortu. Praworęczny, z mocnym forhendem i oburęcznym bekhendem, dysponował także skutecznym pierwszym serwisem. Największe sukcesy odnosił na nawierzchni ziemnej.
Finały w turniejach ATP World Tour[edytuj | edytuj kod]
| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (12–6)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 13 lipca 1997 | Båstad | Ceglana |  Juan Antonio Marín | 7:5, 6:2 |
| Finalista | 1. | 19 października 1997 | Ostrawa | Dywanowa (hala) |  Karol Kučera | 2:6, krecz |
| Finalista | 2. | 2 sierpnia 1998 | Umag | Ceglana |  Bohdan Ulihrach | 3:6, 6:7(0) |
| Zwycięzca | 2. | 8 sierpnia 1998 | Amsterdam | Ceglana |  Richard Fromberg | 6:3, 6:3, 2:6, 6:4 |
| Zwycięzca | 3. | 25 kwietnia 1999 | Orlando | Ceglana |  Guillermo Cañas | 6:0, 6:3 |
| Zwycięzca | 4. | 25 lipca 1999 | Stuttgart | Ceglana |  Tommy Haas | 6:7(6), 4:6, 7:6(7), 6:0, 6:3 |
| Zwycięzca | 5. | 1 sierpnia 1999 | Umag | Ceglana |  Jeff Tarango | 6:2, 6:4 |
| Zwycięzca | 6. | 29 sierpnia 1999 | Long Island | Twarda |  Àlex Corretja | 7:6(4), 4:6, 6:3 |
| Zwycięzca | 7. | 10 października 1999 | Szanghaj | Twarda |  Marcelo Ríos | 2:6, 6:3, 7:5 |
| Zwycięzca | 8. | 16 stycznia 2000 | Auckland | Twarda | Michael Chang | 3:6, 6:3, 7:5 |
| Zwycięzca | 9. | 14 maja 2000 | Rzym | Ceglana |  Gustavo Kuerten | 6:3, 4:6, 6:4, 6:4 |
| Finalista | 3. | 11 czerwca 2000 | French Open, Paryż | Ceglana | Gustavo Kuerten | 2:6, 3:6, 6:2, 6:7(6) |
| Zwycięzca | 10. | 16 lipca 2000 | Båstad | Ceglana |  Andreas Vinciguerra | 6:1, 7:6(6) |
| Zwycięzca | 11. | 27 sierpnia 2000 | Long Island | Twarda | Thomas Enqvist | 6:3, 5:7, 7:5 |
| Zwycięzca | 12. | 22 października 2000 | Szanghaj | Twarda |  Sjeng Schalken | 6:4, 4:6, 6:3 |
| Finalista | 4. | 14 stycznia 2001 | Sydney | Twarda | Lleyton Hewitt | 4:6, 1:6 |
| Finalista | 5. | 11 marca 2001 | Scottsdale | Twarda | Francisco Clavet | 4:6, 2:6 |
| Finalista | 6. | 6 października 2002 | Tokio | Twarda |  Kenneth Carlsen | 6:7(6), 3:6 |
Gra podwójna (0–1)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 4 stycznia 1997 | Doha | Twarda | Patrik Fredriksson | Jacco Eltingh Paul Haarhuis | 3:6, 2:6 |
Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]
W 2008 roku pełnił funkcrę trenera Thomasa Johanssona. Od 2009 do końca sezonu 2010 był szkoleniowcem Robina Söderlinga, który awansował w tym czasie do finałów French Open, wygrał zawody ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu i był klasyfikowany na 4. miejscu w rankingu światowym[4]. W roku 2013 został zatrudniony przez Stana Wawrinkę, doprowadzając go do 3 tytułów wielkoszlemowych, triumfu w Pucharze Davisa i 3. pozycji w klasyfikacji ATP[5]. W 2016 roku otrzymał nagrodę ATP Coach of the Year Award (Nagroda Trenera Roku)[6]. W połowie sezonu 2017 Norman i Wawrinka zakończyli współpracę[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Former world No.2 Norman retires. [w:] Eurosport [on-line]. eurosport.com. [dostęp 2017-01-04]. (ang.).
- ↑ PLUS: TENNIS -- DAVIS CUP; Sweden Clinches Second Straight Title. [w:] ASSOCIATED PRESS [on-line]. nytimes.com, 6 grudnia 1998. [dostęp 2017-01-04]. (ang.).
- ↑ Kuerten wins French Open. [w:] CBC Sports [on-line]. cbc.ca, 11 czerwca 2000. [dostęp 2017-01-04]. (ang.).
- ↑ Soderling confirms split with coach. [w:] ESPN Staff [on-line]. espn.co.uk, 2 grudnia 2010. [dostęp 2017-01-04]. (ang.).
- ↑ Marcin Motyka: Stan Wawrinka o współpracy z Magnusem Normanem: Moje wyniki przeszły najśmielsze oczekiwania. sportowefakty.wp.pl, 13 grudnia 2016. [dostęp 2017-01-04]. (pol.).
- ↑ Magnus Norman Receives Inaugural ATP Coach of the Year Award. [w:] ATP Staff [on-line]. atpworldtour.com, 12 grudnia 2016. [dostęp 2017-01-04]. (ang.).
- ↑ Wirtualna Polska Media, Stan Wawrinka zaskoczony odejściem trenera. "To było wielkie rozczarowanie" - WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 1 grudnia 2017 [dostęp 2017-12-02] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-09-25] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-09-25] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2014-09-25] (ang.).