Maciej Wierzyński
 Maciej Wierzyński (Warszawa 1992 r.) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | dziennikarz, publicysta |
| Odznaczenia | |
  | |
Maciej Roman Wierzyński (ur. 3 kwietnia 1937 w Warszawie) – polski dziennikarz telewizyjny, publicysta.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Stanisława i wnuk Hieronima.
W maju 1960 r. ukończył studia na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1960–1962 uczęszczał do dwuletniego Studium Dziennikarskiego.
Od grudnia 1961 r. do czerwca 1963 r. pracował w „Przeglądzie Kulturalnym”, od połowy 1963 r. do 1965 r. w „Polityce”, a następnie od 1965 r. do maja 1980 r. w „Kulturze”. Od maja 1980 r. zatrudniony był w Telewizji Polskiej, najpierw w redakcji sportowej TVP, a następnie w Studio 2. Po wydarzeniach z 13 grudnia 1981 r. (wprowadzenie stanu wojennego w Polsce) został zwolniony z Telewizji Polskiej. Następnie pracował jako taksówkarz[1] oraz asystent korespondenta The Washington Post. 25 maja 1984 r. wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie również był taksówkarzem. Początkowo został stypendystą Uniwersytetu Stanforda w Palo Alto (Kalifornia), a następnie w Penn State (Pennsylvania State University). Później przeniósł się do Chicago i powrócił do dziennikarstwa. Pisał artykuły do „Dziennika Związkowego” w Chicago, a w październiku 1987 r. założył pierwszy wielogodzinny, polskojęzyczny kanał Polvision w telewizji kablowej „Group W”[1] w USA.
W grudniu 1989 r. powrócił do Polski (na ok. trzy lata) i został szefem pierwszego wschodnioeuropejskiego biura Radia Wolna Europa w Warszawie[1] (przy ul. Ursynowskiej). Jesienią 1990 r. poprowadził wraz z Michałem Komarem telewizyjną debatę między Lechem Wałęsą a Stanisławem Tymińskim (wybory prezydenckie 1990 – „czarna teczka” Tymińskiego). Od 1992 r. do lata 2000 r. był szefem Polskiej Sekcji Głosu Ameryki w Waszyngtonie[1].
W sierpniu 2000 r. został redaktorem naczelnym nowojorskiego „Nowego Dziennika”[2]. Zastąpił na tym stanowisku Bolesława Wierzbiańskiego, założyciela i długoletniego wydawcę gazety. Pełnił tę funkcję do 2004 r.
Od stycznia 2005 r. został zastępcą dyrektora ds. strategii w telewizji TVN24. Od 7 stycznia 2006 do 21 grudnia 2019 prowadził także magazyn Horyzont, w którym omawiał sprawy międzynarodowe[3].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Postanowieniem z dnia 11 grudnia 2009 przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego odznaczony został Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[4]. Insygnia Orderu otrzymał w dniu 21 marca 2011 roku z rąk prezydenta Bronisława Komorowskiego[5].
13 listopada 2009 w uznaniu za popularyzację problematyki międzynarodowej w środkach masowego przekazu minister Radosław Sikorski nadał mu Odznakę Honorową „Bene Merito”[6].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
- Maciej Wierzyński, Spokój olimpijski, czyli Od Monachium do Montrealu, Iskry, Warszawa 1976
- Jan Mulak (słowo wstępne Maciej Wierzyński), W służbie sportu, Iskry, Warszawa 1978
- Jan Karski, Maciej Wierzyński, Emisariusz. Własnymi słowami, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2012
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Noty biograficzne – Maciej Wierzyński. polskanapierwszejstronie.com. [dostęp 2008-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-27)]. (pol.).
- ↑ Stanisław Wierzyński „KLARA”. info-pc.home.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-27)]..
- ↑ Maciej Wierzyński po 14 latach odchodzi z „Horyzontu” w TVN24 [online], www.wirtualnemedia.pl [dostęp 2019-12-22] (pol.).
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 29, poz. 390
- ↑ Prezydent uhonorował zasłużonych dziennikarzy. prezydent.pl, 21 marca 2011. [dostęp 2012-09-19].
- ↑ Wręczenie przez ministra Radosława Sikorskiego odznaki Bene Merito. msz.gov.pl, 14 listopada 2009. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-05)].