Maciej Stoksik

Maciej Stoksik
Marian Maciej Stoksik
Ilustracja
Maciej Stoksik (2015)
Data i miejsce urodzenia

8 września 1950
Wrocław

Zawód, zajęcie

artysta rzeźbiarz

Alma Mater

Akademia Sztuk Pięknych
im. Eugeniusza Gepperta
we Wrocławiu

Rodzice

Stefan (1909–1979)
Anna z Hatłasów
(1915–2014)

Krewni i powinowaci

Alicja Stoksik
Barbara Cena

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Maciej Stoksik, właśc. Marian Maciej Stoksik (ur. 8 września 1950 we Wrocławiu) – polski artysta rzeźbiarz.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 8 września 1950 we Wrocławiu[1]. Maturę uzyskał w 1969 w X Liceum Ogólnokształcącym im. Stefanii Sempołowskiej we Wrocławiu[2]. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, później w Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu – w pracowni rzeźbiarskiej Jerzego Boronia. Dyplom artysty rzeźbiarza uzyskał w 1976. Prowadzi we Wrocławiu studio plastyczne[1].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Nagrobek Polski Roku 2003 – rzeźba na cmentarzu Świętej Rodziny we Wrocławiu

Zajmuje się różnymi formami rzeźbiarstwa i ceramiki – od monumentalnych po użytkowe. Prowadzi działalność związaną z konserwacją dzieł sztuki i obiektów zabytkowych[1].

W 2003 wykonał nowe figury dla zegara na Wieży Ratuszowej w Oławie, zbudowanego w latach 1680–1718 przez Piastów oławskich. Mechanizm zegarowy wieży współpracuje z czterema ruchomymi drewnianymi figurami. Poszczególne figury mają swoją symbolikę i reprezentują: Króla Salomona – postać w stroju rzymskim, Śmierć z kosą – alegorię nieszczęść które dotknęły miasta, Pozłacaną Kulę – przedstawiającą Księżyc na nieboskłonie, a także Koguta goniącego kurę – podkreślającego płodność i ciągłość życia[3][4]. Po silnych wiatrach w 2011 uszkodzona kosa została ponownie zainstalowana w 2012[5]. Konserwacja figur była kontynuowana w 2017[6].

Wieża Ratuszowa w Oławie w 2013 z ruchomą figurą Śmierci stanowiącą część konstrukcji zegara z początku XVIII wieku

W 2003 uzyskał nagrodę „Nagrobek Polski Roku” za projekt i wykonanie pomnika o „nieregularnej bryle attyki z fakturą naturalnego przełomu” i bogatą kolorystyką kamienia na cmentarzu parafialnym Świętej Rodziny we Wrocławiu[7].

Pomnik Żołnierza Zwycięzcy na placu im. Józefa Bema w Dąbrowie Górniczej

W 2009 na placu im. Józefa Bema w Gołonogu, dzielnicy Dąbrowy Górniczej, odsłonięto wykonany przez niego z szydłowieckiego piaskowca pomnik Żołnierza Zwycięzcy. Rzeźba była wzorowana na zachowanych fotografiach figury młodego legionisty z okresu walk o niepodległość Polski, którego pomnik stał w tym miejscu od 1933 i został zburzony przez Niemców w 1940[8].

W 2013 wykonał w Kamieniu Pomorskim ze strzegomskiego granitu pięć kolumn Pomorskiej Drogi św. Jakuba – znaków etapów tej Drogi dla pielgrzymów przechodzących z litewskiej Kretyngi przez Kamień Pomorski do hiszpańskiego Santiago de Compostela[9]. Dzieło to powstało w ramach projektu RECREate-Rewitalizacja Europejskiego Szlaku Kulturowego na Obszarze Południowego Bałtyku[10].

W 2014 jego pracownia wykonała pomnik w formie dwóch pochylonych krzyży na cmentarzu w Kole, upamiętniający dwieście ofiar nalotu lotnictwa niemieckiego 2 września 1939 na pociąg ewakuacyjny i dworzec kolejowy w Kole. Budowa pomnika była wspólną inicjatywą dwóch społeczności – Krotoszyna (skąd pociąg wyruszył) i Koła, na którego cmentarzu zostały pochowane ofiary niemieckiej napaści[11][12].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jego rodzice, Stefan Stoksik (1909–1979) – inżynier melioracji i Anna z Hatłasów (1915–2014) – nauczycielka, byli w czasie II wojny światowej oficerami Narodowych Sił Zbrojnych[13][14]. Jest bratem artystek malarek Alicji Stoksik i Barbary Ceny. Jego babka, Florentyna Hatłas z domu Krysta, zachowywała tradycje mieszkańców Wilamowic wywodzących się z Fryzji i Flandrii[15].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Who is who w Polsce: Leksykon biograficzny, wyd. III, t. 2, Zug: Hübners Who is Who Verlag, 2004, s. 4023, ISBN 3-7290-0043-8.
  2. ↑ 50 lat Liceum Ogólnokształcącego nr X im. Stefanii Sempołowskiej we Wrocławiu, Wrocław: X Liceum Ogólnokształcące, 2004, s. 88, ISBN 83-89898-01-2 [dostęp 2018-09-29].
  3. ↑ Wieża Ratuszowa w Oławie [online], portal Aglomeracja Wrocławska [dostęp 2018-10-01].
  4. ↑ Oławski kogut, kury i śmierć [online], Klub Miłośników Zegarów i Zegarków, 2015 [dostęp 2018-10-01].
  5. ↑ W rękach Śmierci – 11 maja Śmierć z wieży oławskiego ratusza odzyskała kosę, „Gazeta Powiatowa - Wiadomości Oławskie”, XXII (20/992), www.gazeta.olawa.pl, 17 maja 2012, s. 9, ISSN 1509-0809 (pol.).
  6. ↑ Jerzy Kamiński, Śmierć ma się dobrze, „Powiatowa” (41/1274), 2017, 25, gazeta.olawa.pl, ISSN 1509-0809 [dostęp 2024-02-12] (pol.).
  7. ↑ Kamień w obiektach architektonicznych – Nagroda Polski Roku [online], portal Świat Kamienia, 2003 [dostęp 2018-10-01].
  8. ↑ Pomnik Żołnierza Zwycięzcy [online], portal Dąbrowa Górnicza – Strona Mieszkańca Miasta [dostęp 2018-10-01].
  9. ↑ Kretynga – Kamień Pomorski – Santiago de Compostela, portal ikamien.pl, Kamień Pomorski 2013 [dostęp 2018-10-01].
  10. ↑ Pomorska Droga św. Jakuba [online], RECReate – rewitalizacja europejskiego szlaku kulturowego na obszarze Południowego Bałtyku [dostęp 2018-10-02].
  11. ↑ Miasto Koło. Firma z Wrocławia wykona pomnik upamiętniający ofiary nalotu [online], portal naszemiasto – Koło, 2014 [dostęp 2018-10-01].
  12. ↑ Pomnik ofiar nalotu lotnictwa niemieckiego zostanie odsłonięty 2 września [online], portal – naszemiasto, Koło, 2014 [dostęp 2018-10-01].
  13. ↑ Narodowe Siły Zbrojne – odznaczeni Krzyżem Narodowego Czynu Zbrojnego [online] [dostęp 2017-07-08] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-26].
  14. ↑ Odznaczeni Medalem pamiątkowym z okazji 70-lecia powołania Narodowych Sił Zbrojnych [online], portal Narodowe Siły Zbrojne, 2013 [dostęp 2018-04-04] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-02].
  15. ↑ Stowarzyszenie Wilamowianie – portal [online] [dostęp 2018-10-02] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-29].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Maciej_Stoksik&oldid=72848521”