Maciej Orłoś
 Maciej Orłoś podczas Przystanku Woodstock (2017) | |
| Data i miejsce urodzenia | 16 lipca 1960 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | aktor, dziennikarz, prezenter |
 | |
| Odznaczenia | |
  | |
| Strona internetowa | |
Maciej Henryk Orłoś (ur. 16 lipca 1960 w Warszawie[1]) – polski aktor filmowy i telewizyjny, dziennikarz i prezenter telewizyjny. W latach 1991–2016 i od 2024 prezenter Telewizji Polskiej[2][3] oraz prowadzący programu informacyjnego Teleexpress[4], w latach 2016–2018 związany z telewizją WP[5], w latach 2019–2020 – z Radiem Zet, a w latach 2020–2022 – z Radiem Nowy Świat[6][7][8].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jest synem pisarza Kazimierza Orłosia oraz wnukiem Seweryny Wilhelminy Orłosiowej z Mackiewiczów (siostry Józefa i Stanisława „Cata” Mackiewiczów) i mykologa Henryka Orłosia. Jego prapradziadkiem był konspirator i zesłaniec Ksawery Pietraszkiewicz[9].
Ukończył studia w Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie[10] (1983). Był działaczem Niezależnego Zrzeszenia Studentów i przewodniczącym Komitetu Strajkowego na uczelni w okresie strajków[11]. Umiejętności aktorskie rozwijał podczas studiów w London Academy of Music and Dramatic Art w latach 80. XX wieku oraz pobytu w Eugene O'Neill Theater Center (Stany Zjednoczone)[10].
Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]
Był aktorem w teatrach warszawskich: Teatrze Nowym (1982-1983), Teatrze Ateneum (1983-1989) i Teatrze Popularnym (1984).
Od 15 czerwca 1991[12] do 31 sierpnia 2016[2][3] był prowadzącym program informacyjny Teleexpress. W czerwcu 1998 prowadził weekendowe wydania Wiadomości (TVP1) w parze z Barbarą Górską. Był autorem i prowadzącym programów Oko w oko i A to Polska właśnie!. Prowadził też magazyny kulturalne Trochę kultury, Pociąg do kultury i Cooltura oraz dla niepełnosprawnych Przyjaciele (wszystkie w TVP1). W latach 2001–2007 podawał wyniki polskiego głosowania podczas finałów Konkursu Piosenki Eurowizji. Od września 2008 do lipca 2009 prowadził teleturniej 300 procent normy. Od czerwca 2012 do listopada 2015 prowadził, wraz z Anną Karną, program turystyczny Nie ma jak Polska. Od marca 2014 do końca sierpnia 2016 prowadził Teleexpress Extra na antenie TVP Info.
Po odejściu z TVP dołączył do zespołu kanału telewizyjnego portalu Wirtualna Polska[13][5]. 2 grudnia tego samego roku zadebiutował jako prowadzący serwis informacyjny #dziejesię 16:50 na antenie kanału telewizji Wirtualnej Polski[5]. Po zakończeniu produkcji tego programu od września 2017 do 1 kwietnia 2018 prowadził late night show Orłoś Kontra[14], po czym ogłosił zakończenie współpracy z telewizją[14]. 12 lutego 2018 roku uruchomił swój kanał w serwisie internetowym YouTube[15] i zaczął prowadzić w tym samym miesiącu na łamach tego serwisu program pt. „Okiem Orłosia”[16]. 6 września 2019 roku dołączył do zespołu Radia Zet, gdzie od 9 września 2019 roku do 27 marca 2020 roku prowadził razem z Michałem Zielińskim program satyryczny pt. ZETexpress[6][2]. 27 marca 2020 roku spółka Eurozet poinformowała, że Radio Zet nie przedłużyło umowy z Maciejem Orłosiem i Michałem Zielińskim[2].
Od kwietnia do czerwca 2020 był prowadzącym program Tak gra na antenie internetowej rozgłośni RadioSpacja[17]. W dniu 31 lipca tego samego roku zadebiutował na antenie Radia Nowy Świat i tym samym dołączył do jego redakcji[18]. Od 3 sierpnia w poniedziałki i środy prowadził w rozgłośni poranne pasmo Nowy świt. 31 sierpnia 2022 zakończył współpracę z tym radiem[19][20][21]. 29 maja 2021 poprowadził muzyczno-satyryczny program informacyjny PKS PRESS, który opublikował w serwisie YouTube[22][23]; magazyn doczekał się jednak tylko jednego odcinka.
W grudniu 2023 prezes Telewizji Polskiej Tomasz Sygut potwierdził powrót Orłosia do prowadzenia serwisu Teleexpress[24]. 4 stycznia 2024 wystąpił na antenie programu po ponad siedmioletniej przerwie[4].
Jest członkiem Stowarzyszenia Wolnego Słowa.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Trzykrotnie rozwiedziony. Ma czworo dzieci[25], z drugiego małżeństwa ma dwóch synów: Rafała i Antoniego, a z trzeciego syna Kubę i córkę Melanię, którzy są pierwowzorami bohaterów trzech książek (Tajemnicze przygody Kubusia, Tajemnicze przygody Meli, Kuba i Mela dają radę) napisanych przez Orłosia[26]. Od 2022 pozostaje w nieformalnym związku z dziennikarką Pauliną Koziejowską.
Filmografia[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
- 1972: Jeże rodzą się bez kolców – Tedi (głos, polski dubbing)
- 1972: Słoń z indyjskiej dżungli – Nuru (głos, polski dubbing)
- 1973: Kropka, kropka, przecinek – Wolik (głos, polski dubbing)
- 1973: Telegram – Kostia Karpow (głos, polski dubbing)
- 1973: Zimorodek – Wasyl (głos, polski dubbing)
- 1973: Rodzina Straussów – mały Johann Strauss syn
- 1974: Złotorogi jeleń – Kiriłł (głos, polski dubbing)
- 1975: Kazimierz Wielki – Kazimierz III Wielki w młodości
- 1976: Pójdę z wami – Kostia (głos, polski dubbing)
- 1984: Hania – Henryk
- 1985: Hamlet (spektakl telewizyjny)
- 1988, 1991: Pogranicze w ogniu – oficer Abwehry Riese (odc. 3-5, 13-14, 21, 23)
- 1988: Crimen – członek oddziału Rosińskiego (odc. 1)
- 1988: Akwen Eldorado – milicjant
- 1989: W labiryncie – Andrzej Kurek
- 1989: Lawa – Feliks Kołkowski
- 1989: Głuchy telefon – Tomasz
- 1990: Wieczernik (spektakl telewizyjny) – Jan
- 1990: Ucieczka z kina „Wolność” – mężczyzna z książką
- 1990: Napoleon – oficer francuski w Warszawie (odc. 3)
- 1990: Havet Stiger – Malek
- 1990: Eminent Domain – strażnik w siedzibie KC PZPR
- 1991: Panny i wdowy – ksiądz odprawiający symboliczny pogrzeb Eweliny (odc. 2)
- 1991: Obywatel świata – narzeczony Kaśki
- 1991: Milusińscy (spektakl telewizyjny)
- 1991: A Woman at war – niemiecki oficer
- 1992: Zwolnieni z życia – pracownik punktu sklepu
- 1992: Nieboskie stworzenie (spektakl telewizyjny) – demonstrant
- 1992: Enak – lekarz
- 1992: A very polishpractice – ksiądz
- 1993-1994: Zespół adwokacki – mecenas Jacek Korewicz (odc. 1-4, 6-12)
- 1993: Skrzep (spektakl telewizyjny) – Leszek
- 1993: Lista Schindlera– urzędnik niemiecki
- 1993: Plecak pełen przygód – Henri Aaltonen
- 1993: Czterdziestolatek. 20 lat później – dziennikarz telewizyjny (odc. 6)
- 1994: Oczy niebieskie
- 1994: Molly – policjant
- 1995: Racja głodowa (spektakl telewizyjny) – operator
- 1996: Wirus – spiker w tv
- 1996: Opowieści weekendowe – Tomasz (odc. 2)
- 1997-1998: Złotopolscy – Lipawski (odc. 2, 6, 8, 17, 27, 29-30, 87, 89)
- 1997: Brat naszego Boga – Jerzy
- 1998: Monolog z lisiej jamy (spektakl telewizyjny)
- 1998: Kartoteka rozrzucona (spektakl telewizyjny) – dziennikarz
- 2000: Sen o kanapce z żółtym serem – obsada aktorska
- 2000: Klan – on sam (odc. 324)
- 2002: Haker – dziennikarz na konferencji prasowej Burzy
- 2003: Zaginiona – dziennikarz Maciej (odc. 3, 5-7)
- 2004: Rodzinka – dziennikarz z programu Świat oczami zwierząt (odc. 13)
- 2004: Bulionerzy (odc. 12)
- 2008: To nie tak, jak myślisz, kotku – dziennikarz w tv
- 2008: Prezent dla towarzystwa Edwarda G. (spektakl telewizyjny)
- 2010: Licencja na wychowanie – dziennikarz (odc. 1)
- 2010: Żółwik Sammy – ekolog z Greenpeace (głos, polski dubbing)
- 2011: Wiadomości z drugiej ręki – prezenter prowadzący galę (odc. 14)
- 2014: Vykort fran absurditetens republik – prezenter dziennika
- 2018: Pitbull. Ostatni pies – spiker tv
- 2018: Iniemamocni 2 – Chad Brentley (głos, polski dubbing)
- 2019: Mały Grand hotel – spiker (głos, odc. 4)
Dyskografia[edytuj | edytuj kod]
- Kompilacje
- 2016: Teleexpress. 30 lat minęło (oraz Marek Sierocki)
Twórczość muzyczna[edytuj | edytuj kod]
Twórczość literacka[edytuj | edytuj kod]
- Moje spotkania oko w oko, 1998
- Tajemnicze przygody Kubusia, 2007
- Tajemnicze przygody Meli, 2008
- Kuba i Mela. Dodaj do znajomych, 2012
- Kuba i Mela dają radę, 2013
- Jak występować i zabłysnąć, 2015
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2014)[28]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2008)[29].
Inne wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
- 2015 – Laureat ŻyRafki, przyznanej na Interdyscyplinarnym Festiwalu Sztuk Miasto Gwiazd w Żyrardowie, za bycie ambasadorem akcji Cała Polska czyta Dzieciom i za cykl książek o przygodach Kuby i Meli[30].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kazimierz Orłoś, Dzieje człowieka piszącego, wyd. pierwsze, Kraków 2019, s. 217-218, ISBN 978-83-08-06929-5, OCLC 1125949990 [dostęp 2021-03-21].
- ↑ a b c d Maciej Orłoś po 25 latach pracy odchodzi z Telewizji Polskiej, [w:] wirtualnemedia.pl [online] [dostęp 2016-08-31].
- ↑ a b Telewizja Polska SA – OMI, Maciej Orłoś odchodzi z „Teleexpressu” – Telewizja Polska S.A. – tvp.pl [online], centruminformacji.tvp.pl, 31 sierpnia 2016 [dostęp 2016-09-01].
- ↑ a b Wrócił „Teleexpress”. Maciej Orłoś: 'Witam po krótkiej, 7,5-rocznej przerwie' [online], www.wirtualnemedia.pl, 4 stycznia 2024 [dostęp 2024-01-05] (pol.).
- ↑ a b c Maciej Orłoś dołącza do Wirtualnej Polski [online], wiadomosci.wp.pl, 2 listopada 2016 [dostęp 2016-11-07].
- ↑ a b Michał Kurdupski, Pakosińska, Karolak, Mozil, Orłoś i Zieliński dołączają do Radia ZET [online], wirtualnemedia.pl, 6 września 2019 [dostęp 2019-09-06].
- ↑ Maciej Orłoś i Michał Zieliński znikają z anteny Radia ZET [online], www.wirtualnemedia.pl, 27 marca 2020 [dostęp 2020-04-01] (pol.).
- ↑ Maciej Orłoś odchodzi z kolejnej pracy. Nie pojawi się już na antenie Radia Nowy Świat, „Portal i.pl”, 31 października 2022 [dostęp 2022-10-31] (pol.).
- ↑ Ksawery Pietraszkiewicz. Zapomniany sprawiedliwy [online], plus.dziennikpolski24.pl, 3 grudnia 2021 [dostęp 2022-07-26] (pol.).
- ↑ a b Kazimierz Orłoś, Dzieje człowieka piszącego, wyd. pierwsze, Kraków 2019, s. 572, ISBN 978-83-08-06929-5, OCLC 1125949990 [dostęp 2021-03-21].
- ↑ Kazimierz Orłoś, Dzieje człowieka piszącego, wyd. pierwsze, Kraków 2019, s. 496, ISBN 978-83-08-06929-5, OCLC 1125949990 [dostęp 2021-03-21].
- ↑ Maciej Orłoś [online], teleexpress.tvp.pl [dostęp 2016-08-31] [zarchiwizowane z adresu 2014-12-16].
- ↑ tw, Maciej Orłoś przechodzi do kanału telewizyjnego Wirtualnej Polski [online], wirtualnemedia.pl, 8 września 2016 [dostęp 2016-10-10] (pol.).
- ↑ a b Maciej Orłoś rozstał się z Telewizją WP. „Ta przygoda skończyła się szybciej niż zakładałem” [online], wirtualnemedia.pl, 13 kwietnia 2018 [dostęp 2018-04-13] (pol.).
- ↑ Maciej Orłoś [online], YouTube [dostęp 2019-05-27] (pol.).
- ↑ Jego odejście z „Teleexpressu” było sensacją. Czym teraz zajmuje się Maciej Orłoś? [online], WPROST.pl, 11 sierpnia 2018 [dostęp 2019-05-27] (pol.).
- ↑ Orłoś, Gacyk, Trzciński i Frankowski w RadioSpacja.pl. Niebawem reklamy i aplikacja mobilna [online], www.wirtualnemedia.pl [dostęp 2020-04-10] (pol.).
- ↑ Maciej Orłoś i Jacek Nizinkiewicz w Radiu Nowy Świat [online], Press.pl [dostęp 2020-07-31] (pol.).
- ↑ Maciej Orłoś poprowadzi poranki w Nowym Świecie [online], www.wirtualnemedia.pl [dostęp 2020-08-03] (pol.).
- ↑ "Redaktor nie zaspał". Maciej Orłoś został gospodarzem poranków w Radiu Nowy Świat. Pierwsza audycja za nim [online], gazetapl [dostęp 2020-08-03] (pol.).
- ↑ Maciej Orłoś znika z Radia Nowy Świat, stawia na YouTube’a [online], www.wirtualnemedia.pl [dostęp 2022-10-31] (pol.).
- ↑ Redakcja, Maciej Orłoś nie owija w bawełnę. Legenda TV powraca na wizję jako prezenter programu PKS-press, w którym bez cenzury mówi tylko prawdę. [online], Radio Świnoujście - Gramy to, co kochasz!, 28 maja 2021 [dostęp 2021-05-30] (pol.).
- ↑ Maciej Orłoś i Stachursky w nowym programie. Tematem lata 90. i... "rozkręcanie wiksy" [online], kultura.onet.pl [dostęp 2021-05-30].
- ↑ https://plejada.pl/newsy/maciej-orlos-wraca-do-teleexpressu-tvp-po-latach-znow-przywita-widzow/0yhf56z
- ↑ Czy kolejne dziecko to większy, czy mniejszy kłopot? - tatapad [online], tatapad.pl [dostęp 2017-11-25] (pol.).
- ↑ Kuba i Mela dają radę - książka Macieja Orłosia - tatapad [online], tatapad.pl [dostęp 2017-11-25] (pol.).
- ↑ O.S.T.R. – „Tabasko” [online], Discogs [dostęp 2021-04-12] (ang.).
- ↑ M.P. z 2014 r. poz. 385.
- ↑ M.P. z 2009 r. nr 13, poz. 163.
- ↑ ŻyRafka [online], www.miastogwiazd.pl [dostęp 2017-06-16] [zarchiwizowane z adresu 2017-06-01] (pol.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Maciej Orłoś w bazie Filmweb
- Maciej Orłoś w bazie filmpolski.pl