Maciej Kosycarz

Maciej Kosycarz

Data i miejsce urodzenia	20 kwietnia 1964 Gdańsk
Data i miejsce śmierci	26 marca 2020 Warszawa
Przyczyna śmierci	powikłania pooperacyjne związane z rakiem trzustki[1]
Miejsce spoczynku	cmentarz Oliwski (kw. VI rz. 9)
Zawód, zajęcie	fotoreporter
Rodzice	Ludmiła Kosycarz i Zbigniew Kosycarz
Multimedia w Wikimedia Commons

Maciej Kosycarz (ur. 20 kwietnia 1964 w Gdańsku, zm. 26 marca 2020^[2] w Warszawie) – polski fotoreporter związany z Gdańskiem i Pomorzem, autor m.in. serii albumów dokumentujących życie Gdańska^[3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn gdańskiej dziennikarki Ludmiły Kosycarz (1932-1981) i gdańskiego fotoreportera Zbigniewa Kosycarza (1925-1995)^[4], rodzice pracowali w gdańskim „Domu Prasy” przy Targu Drzewnym^[5]. Dom rodzinny znajdował się na Starym Mieście, przy Podwalu Staromiejskim^[6] 89. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Gdańsku (1983), następnie Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Gdańskiego (1992)^[7]. Początkowo studiował prawo, ukończył politologię^[8]. Razem z Krzysztofem Skibą występował w szkolnym kabarecie Tapeta^[9].

Już od dziecka robił zdjęcia^[2]. Jako nastolatek fotografował m.in. strajki w sierpniu 1980 i demonstracje okresu stanu wojennego^[10]. Od wczesnych lat podejmował w kraju (m.in. na dorocznym gdańskim Jarmarku Dominikańskim) i za granicą różne próby zarobkowania. Pierwszą firmę założył, do spółki z żoną i znajomymi, w okresie przełomu systemowego w Polsce w 1989. Była to wypożyczalnia płyt kompaktowych z muzyką, prowadzona na Przymorzu pod szyldem Studio 89, w suterenie falowca przy al. Rzeczypospolitej. Dwa lata później dodatkowo otworzył sklep muzyczny z kasetami i płytami, mieszczący się w nieistniejącym obecnie centrum handlowym Sukces Bis, przy ul. Partyzantów we Wrzeszczu^[5]. Jeszcze na studiach został korespondentem „Ilustrowanego Kuriera Polskiego”. W końcu postanowił, że całkowicie zajmie się fotografią (oficjalny debiut zawodowy w listopadzie 1990)^[8] i został fotoreporterem w poczytnej gazecie codziennej „Głos Wybrzeża”. W latach 1991-1996 pracował w gdańskich gazetach (m.in. w „Wieczorze Wybrzeża”), w 1996 założył agencję fotograficzną Kosycarz Foto Press (KFP), współpracującą z wieloma wydawcami (m.in. z popularnym „Dziennikiem Bałtyckim”)^[5]. Pracował jako fotoreporter również dla tygodników ukazujących się na Kaszubach^[11]. Prowadził także działalność wydawniczą, początkowo bez sukcesu^[5]. W czerwcu 2016 uruchomił, prowadzoną wraz z gdańską malarką Magdą Benedą, własną galerię fotografii – Galerię Sztuk Różnych, przy ul. Ogarnej 101 w Śródmieściu Gdańska^[12].

Fotografował najważniejsze wydarzenia z życia Gdańska i Pomorza. Społecznie angażował się w życie Gdańska^[13]. Był organizatorem wystaw oraz – od 1997, wspólnie z Nadbałtyckim Centrum Kultury – Pomorskiego Konkursu Fotografii Prasowej Gdańsk Press Photo im. Zbigniewa Kosycarza (jednego z najstarszych w kraju konkursów fotografii prasowej). We współpracy z Ministerstwem Spraw Zagranicznych przygotował wystawę Zwykłe Miasto Gdańsk w obiektywie ojca i syna, której premiera odbyła się w 2001 w Budapeszcie, a pokazywana była następnie w Mostarze (Bośnia), Belgradzie (Serbia), Gdańsku, Kalmarze (Szwecja), Holbæk (Dania) i Królewcu (Rosja). Od 2006 był wydawcą serii albumów z cyklu „Fot. Kosycarz. Niezwykłe zwykłe zdjęcia”, zawierających fotografie Gdańska i regionu wykonane przez ojca i syna od 1945 do czasów współczesnych. Wydał kilkanaście albumów fotograficznych^[2]. Przez kilka lat był komentatorem Radia Gdańsk, na antenie którego dzielił się ze słuchaczami swoimi opiniami o wydarzeniach na Pomorzu, w Polsce i świecie^[14].

Został nagrodzony Medalem Księcia Mściwoja II (2009), jednym z najwyższych wyróżnień w Gdańsku. Otrzymał tytuł Gdańszczanina Roku 2009. Laureat Pomorskiej Nagrody Artystycznej (za 2010) oraz nagrody Wojewody Pomorskiego Sint Sua Praemia Laudi (za 2014).

Był żonaty z Hanną, mieli dzieci Kingę i Konrada^[10]. Mieszkał w Sulminie (gmina Żukowo), koło Gdańska^[11]. Wyróżniał się bujną czupryną^[10].

Od 2017 zmagał się z chorobą nowotworową (był genetycznie obciążony)^[15], przeszedł zabieg usunięcia nerki^[10]. Przez kilka ostatnich tygodni życia znajdował się w śpiączce w warszawskim szpitalu. Zmarł 26 marca 2020 w wyniku powikłań po planowym zabiegu operacyjnym^[13]. 7 kwietnia 2020, po mszy w kościele św. Jana w Gdańsku, urna z jego prochami została złożona do rodzinnego grobu na cmentarzu Oliwskim (kwatera 6-9-4)^[16]. Ze względu na restrykcje związane z pandemią COVID-19 ceremonia miała bardzo ograniczony charakter^[17]. W grudniu 2020 jednemu z gdańskich tramwajów nadano imię Zbigniewa i Macieja Kosycarzy^[18][19]. W marcu 2021 jego imieniem nazwano skwer między Targiem Rybnym, Podwalem Staromiejskim i ul. U Furty^[20], 5 lipca tego samego roku odsłonięto tablicę z nazwą skweru^[21].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Biogram w Gedanopedii
• https://web.archive.org/web/20131228150912/http://kultura.trojmiasto.pl/Maciej-Kosycarz-a377.html
• http://kfp.pl/ Witryna Kosycarz Foto Press