Maciej Jaworek

Ten artykuł od 2009-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Maciej Jaworek

Maciej Jaworek (1992)
Data i miejsce urodzenia	24 lutego 1961 Warka
Kariera seniorska
Lata Klub Liga polska 1978–86 Falubaz Zielona Góra 1992–93 Morawski Zielona Góra Liga RFN 1989 SC Neuenknick
Multimedia w Wikimedia Commons

Maciej Jaworek (ur. 24 lutego 1961 w Warce) – polski żużlowiec.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Wychowanek Falubazu Zielona Góra, w którego barwach startował od 1978, kiedy to uzyskał licencję. Jeden z najbardziej dynamicznie jeżdżących zawodników zielonogórskiego klubu, którego rozwój kariery zbiegł się z największymi jego sukcesami. Po odejściu Henryka Olszaka był, obok Andrzeja Huszczy i Jana Krzystyniaka, jednym z tzw. trzech muszkieterów, stanowiąc o sile zielonogórskiego żużla.

W krajowym żużlu zdobył niemal wszystko. Był zawodnikiem otwartym na nowinki z Zachodu. Dobrze wykorzystywał możliwości techniczne angielskiej fabryki Weslake. Rozwój jego talentu zbiegł się z zapaścią finansową i technologiczną polskiego żużla. W połowie lat 80. XX w., głównie z uwagi na izolacje międzynarodową, brak kontaktu z rynkami zachodnimi, przepaść technologiczna znacznie się powiększała. To jedna z najważniejszych przyczyn, przez które Jaworek nie zdobył sukcesów międzynarodowych.

W zielonogórskim Falubazie stopniowo piął się w hierarchii wewnątrzzespołowej. W 1985 zdobył miano nieformalnego lidera, dystansując w finale IMP w Gorzowie swych klubowych kolegów, mistrzów Polski par, Krzystyniaka i Huszczę.

Na rok 1986 przypadło apogeum jego kariery. W lidze nie miał sobie równych, zdobywając niejednokrotnie po 17, 18 punktów w meczu. Wsparcie uzyskał jedynie od A. Huszczy, przez co zielonogórska drużyna nie obroniła mistrzowskiego tytułu i skończyła rozgrywki na 4. miejscu. W rozgrywkach indywidualnych awansował do Finału Kontynentalnego IMS i zdobył z kompletem punktów tytuł IMP na macierzystym torze w Zielonej Gorze^[1][2].

Niewielu zawodników było wówczas w stanie się z nim równać. Huszcza zaczynał wyraźnie być w klubowym rankingu numerem drugim, na krajowym podwórku jedynym poważnym konkurentem był zaś Wojciech Żabiałowicz, dysponując już wówczas superszybkimi GM-ami.

Jesienią 1986 Jaworek wyjechał do Republiki Federalnej Niemiec^[3]. Wyjazd, odebrany powszechnie jako wielkie zaskoczenie, planowany był już rok wcześniej. Mimo kilku pism do kierownictwa klubu, z prośbą o przedłużenie urlopu, nie wrócił wiosną 1987 na inaugurację sezonu^[3]. Jaworek uznał, że sportowe możliwości jego rozwoju w Polsce dobiegły końca. Chciał startować na sprzęcie zachodnim, mierzyć się z międzynarodową czołówką. W planach miał kontrakt w brytyjskim klubie. Jego wyjazd został jednak w Polsce odebrany jako zdrada^[3], a starty w Bundeslidze zostały zablokowane.

Dopiero po dwóch latach kara została anulowana, przez co możliwe stały się występy w niemieckiej ligi żużlowej. W 1989 wystąpił w klubie IG Neuenknick - 4. miejsce oraz w 1990 r. MC Norden - 5. miejsce, uzyskując średnią 2,833^[4].

W 1990 powrócił temat jego ponownych występów w polskiej lidze. Jaworek wyjechał na zielonogórski tor dopiero w marcu 1992^[3]. Był od razu jednym z liderów ówczesnego DMP. To z jego udziałem zespół Morawskiego zdobył tytuł Drużynowego Pucharu Polski. Awansował także do finału IMP w Zielonej Górze. Zielonogórski klub nie obronił jednak tytułu DMP.

Sezon 1993 zaczął się tragicznie dla Morawskiego i M. Jaworka. W sparingowym meczu z Unią Leszno doszło do kolizji, w wyniku której zespół stracił na zawsze Andrzeja Zarzeckiego a M. Jaworek został poważnie kontuzjowany, złamanie kręgosłupa bez uszkodzenia nerwów^[3]. Powrócił jeszcze na tor w ostatnim meczu sezonu, przeciwko Stali Gorzów, jednak był to koniec jego kariery.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Maciej Jaworek jest mężem Marzeny, ma dwójkę dzieci: Caroline i Timo.^[5]

Najważniejsze osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Rozgrywki drużynowe[edytuj | edytuj kod]

MDMP:

• III miejsce 1979
• Mistrz 1980

DMP:

• III miejsce 1979
• Mistrz 1981
• Mistrz 1982
• IV miejsce 1983
• III miejsce 1984
• Mistrz 1985
• IV miejsce 1986
• IV miejsce 1992

Puchar Polski:

• Mistrz 1992

Rozgrywki parami[edytuj | edytuj kod]

MPPK:

• III miejsce 1986

Rozgrywki indywidualne[edytuj | edytuj kod]

Srebrny Kask:

• III miejsce 1981
• I miejsce 1980 i 1982

MIMP:

• Drugi wicemistrz 1981
• Mistrz 1982

IMP:

• III miejsce 1985
• Mistrz 1986

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• B.A. Łusiak, Macieja Jaworka bonus, zwycięstwo, wykluczenie i upadek, ZKZ SSA ZG, Wydanie 1, Zielona Góra 2011; ISBN 978-83-925001-9-3
• Świat Żużla (Tygodnik Żużlowy), nr 3(51), rok 2002: Gwiazdozbiór polskiego żużla, J... jak Jaworek