M16 MGMC
 M16 MGMC | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | White Motor Co. |
| Typ pojazdu | |
| Trakcja | Półgąsienicowa |
| Załoga | 5 osób |
| Historia | |
| Prototypy | 1942 |
| Produkcja | 1943–1944 |
| Egzemplarze | 2877 |
| Dane techniczne | |
| Silnik | silnik gaźnikowy White 160AX |
| Transmisja | mechaniczna |
| Poj. zb. paliwa | 227 l |
| Pancerz | nitowany z płyt walcowanych |
| Długość | 6,40 m |
| Szerokość | 1,95 m |
| Wysokość | 2,35 m |
| Prześwit | 0,28 m |
| Masa | bojowa: 9,7 t |
| Moc jedn. | 15,5 KM/t |
| Nacisk jedn. | 0,88 kg/cm² |
| Osiągi | |
| Prędkość | 63 km/h |
| Zasięg pojazdu | 200 |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) | bez przygotowania: 80 cm |
| Rowy (szer.) | 100 cm |
| Ściany (wys.) | 30 cm |
| Kąt podjazdu | 30° |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 4 sprzężone karabiny maszynowe kal. 12,7 mm Browning M2HB na podstawie obrotowej M45, 5 karabinów załogi | |
| Użytkownicy | |
| Stany Zjednoczone, ZSRR (M17), Polska, Wielka Brytania | |
M16 MGMC – samobieżne działo przeciwlotnicze (przeciwlotniczy wielkokalibrowy karabin maszynowy) kal. 12,7 mm, konstrukcji amerykańskiej, z okresu II wojny światowej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Podwozie transportera opancerzonego Halftrack posłużyło do budowy różnego typu dział samobieżnych. Były one poddawane testom na poligonach. Niektóre zostały przyjęte do uzbrojenia, produkcji seryjnej, a następnie użyte bojowo. Należały do nich przede wszystkim samobieżne działa przeciwlotnicze uzbrojone w wielkokalibrowe karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm. Jesienią 1941 roku poddano próbom pierwsze tego typu konstrukcje. Podstawowym założeniem ich konstrukcji było połączenie podwozia transportera Half-track z obrotową wieżyczką z własnym napędem, typu stosowanego w samolotach bombowych. Testowano wieżyczki zaprojektowane przez firmy: Bendiks, W.L. Maxon Company oraz Oddział Uzbrojenia Wright Field. Wszystkie były uzbrojone w poczwórny karabin maszynowy M45 Quadmount. Za najlepsze rozwiązanie uznano wieżyczkę Maxon. Pojazd w nią wyposażony przyjęto do uzbrojenia w lipcu 1942, pod oznaczeniem M13 MGMC.
W efekcie dalszych prac udało się zaadaptować wieżyczkę Maxon do montażu czterech karabinów maszynowych. W grudniu 1942 tak uzbrojony pojazd został standaryzowany jako M16 MGMC. W maju 1943 zastąpił poprzedni model na taśmach produkcyjnych. Wiele pojazdów M13 MGMC zostało przebudowanych na nowy model. Na potrzeby Armii Czerwonej wyprodukowano partię 1000 identycznych pojazdów nazwanych M17.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Samobieżne działo przeciwlotnicze M16 był to transporter opancerzony M3 z nieznacznie zmienionym opancerzeniem. Jego górne części można było odchylać dla zapewnienia większego pola ostrzału karabinom maszynowym. W odkrytym przedziale bojowym transportera zamontowano specjalną podstawę napędzaną silnikami elektrycznymi. Zasilane one były przez agregat prądotwórczy. Silniki zapewniały obrót podstawy w zakresie 360°, oraz pochylenie karabinów w zakresie od -10° do +90°. Prędkość obrotu podstawy była regulowana i osiągała maksymalnie 60°/sek.
Celowniczy obsługiwał uzbrojenie siedząc w dostosowanym do jego wzrostu i pochylanym w granicach 45° siodełku. Od przodu osłaniała go tarcza pancerna. Każdy karabin mógł wystrzelić w ciągu minuty 500-600 pocisków. Praktyczny pułap ostrzału wynosił 1500-2000 m. Działo było skuteczne nie tylko przeciw samolotom. Z powodzeniem stosowano je do ostrzału celów naziemnych, w tym piechoty nieprzyjaciela. W żargonie żołnierzy amerykańskich działo nazywane było "Meat choppers" czyli maszynka do mięsa.