Ludwik de Laveaux (generał)
 Ludwik de Laveaux (<1934) | |
 pułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 18 czerwca 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 16 grudnia 1969 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1947 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | Dowództwo 1 Dywizji Górskiej |
| Stanowiska | szef sztabu dywizji piechoty |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
          | |
.png){kind=small}
Ludwik de Laveaux (ur. 18 czerwca 1891 we Frysztaku, zm. 16 grudnia 1969 w Londynie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, w 1966 roku mianowany generałem brygady przez prezydenta RP na uchodźstwie, członek Naczelnej Komendy Obrony Lwowa w listopadzie 1918 roku[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Mariana i Władysławy z Giebułtowskich. Krewny artysty malarza, Ludwika de Laveaux, którego Stanisław Wyspiański przedstawił jako Widmo w sztuce Wesele. Maturę zdał w 1911 roku w Krakowie, następnie studiował architekturę na Politechnice Lwowskiej.
Służył w Legionach, w 1 i 4 pułku piechoty. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 roku został aresztowany przez władze austriackie i skierowany na front włoski. Zbiegł z transportu. Od 1917 roku działał w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), ps. „Randolf”. Od 2 listopada 1918 wchodził w skład Naczelnej Komendy Wojsk Polskich we Lwowie. Walczył w obronie tego miasta jako Komendant Okręgu Lwowskiego POW[2] i czasowo Komendant Dworca Głównego we Lwowie (3–4 listopada 1918 roku). Współpracownik naczelnego komendanta Czesława Mączyńskiego. Zdobywał Gródek Jagielloński. 17 listopada 1918 roku podpisywał z Ukraińcami wynegocjowane wcześniej zawieszenie broni.
.jpg)
Dowodził I batalionem 4 pułku piechoty Legionów. Od czerwca do grudnia 1919 roku był słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. W czasie wojny z bolszewikami był szefem sztabu 5 Dywizji Piechoty. W latach 1921–1922 był słuchaczem I Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu „pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego”, otrzymał przydział do 1 Dywizji Górskiej na stanowisko szefa sztabu[3]. W grudniu 1926 roku wyznaczony został na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. W lipcu 1929 roku objął dowództwo 2 pułku piechoty Legionów w Sandomierzu[4]. W styczniu 1936 roku mianowany został I dowódcą piechoty dywizyjnej 8 Dywizji Piechoty w Twierdzy Modlin.
W kampanii wrześniowej walczył w Armii „Modlin”. Przebywał w niewoli niemieckiej w Gross-Born i Dössel. W 1945 roku w 2 Korpusie we Włoszech.
Prezydent RP August Zaleski awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 11 listopada 1966 roku w korpusie generałów[5].
Żonaty od 9 stycznia 1922 z Marią Woysym Antoniewicz (zm. 1987). Syn Ludwik i córka Anna przeżyli powstanie warszawskie, w którym walczyli. Po wojnie cała rodzina zamieszkała w Anglii. Ludwik de Laveaux został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie, gdzie 10 lipca 1971 poświęcono płytę nagrobną (11C - HH)[6].
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- chorąży – 5 maja 1915
- podporucznik – 1 kwietnia 1916[7]
- major – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
- podpułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 92. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]
- pułkownik – 10 grudnia 1931 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]
- generał brygady – 1966 (awansowany przez władze emigracyjne w Londynie)
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 2863[10] (udekorowany 17 kwietnia 1921 we Lwowie przez gen. broni Tadeusza Rozwadowskiego)[11]
- Krzyż Niepodległości z Mieczami (20 stycznia 1931)[12]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[13]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[14]
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 10 listopada 1928[15], 11 listopada 1934[16])
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[17]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[17]
- Odznaka „Za wierną służbę”[18]
- Odznaka 4 Pułku Piechoty[18]
Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
- Honorowy Obywatel Miasta Sandomierza (1936)[19]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Eugeniusz Romer, Pamiętnik Paryski 1918–1919, t. I, Warszawa 2010, s. 35.
- ↑ Semper Fidelis. Obrona Lwowa w obrazach współczesnych. Lwów / Warszawa: Straż Mogił Polskich Bohaterów / Oficyna Wydawnicza Volumen, 1930 / 1990, s. Tab. 99.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 33 z 16.09.1922 r.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 190.
- ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 120.
- ↑ Poświęcenie płyty na grobie śp. Ludwika de Laveaux. „Biuletyn”. Nr 21, s. 100, grudzień 1971. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 15.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 131 z 17.12.1924 r.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933 r.. Warszawa: 1933, s. 7.
- ↑ Kolekcja GiO ↓, s. 1.
- ↑ Dekoracja Orderem „Virtuti Militari”. „Gazeta Lwowska”. Nr 87, s. 4, 17 kwietnia 1921.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 34.
- ↑ Kolekcja GiO ↓, s. 3.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 338 „za zasługi na polu akcji przeciwpowodziowej w 1934 roku”.
- ↑ a b Laveaux, de, Ludwik - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2022-05-21].
- ↑ a b Na podstawie fotografii [1].
- ↑ Płk. dypl. Ludwik de Laveaux. [dostęp 2014-10-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-21)].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- de Laveaux Ludwik. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości sygn. I.480.329 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-09-22].
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 15.
- Wiktor Krzysztof Cygan: Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917. Słownik Biograficzny, wydawnictwo Barwa i Broń.
- Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 2 (17), s. 95, 98, Grudzień 1969. Koło Lwowian w Londynie.
- Andrzej Kosiek: W obronie Lwowa. [w:] Nowe Podkarpacie.10/87.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- J. Woyno: Generał brygady Ludwik de Laveaux, Zeszyty Sandomierskie nr 15.