Ludwik Lepiarz

Ludwik Lepiarz
Geduld
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

6 sierpnia 1891
Siercza

Data i miejsce śmierci

27 stycznia 1937
Lwów

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

5 Pułk Piechoty
5 Pułk Piechoty Legionów,
155 Pułk Piechoty
30 Pułk Strzelców Kaniowskich

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Odznaka „Za wierną służbę”
Grobowiec rodzinny ppłk. Ludwika Lepiarza
Tabliczka nagrobna Ludwika Lepiarza

Ludwik Lepiarz (ur. 6 sierpnia 1891 w Sierczy, zm. 27 stycznia 1937 we Lwowie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 6 sierpnia 1891 w Sierczy, w rodzinie Franciszka (ur. 1864) i Anny z d. Śliwa (ur. 1874)[1]. Po zdaniu matury przez dwa lata kształcił się na Politechnice Lwowskiej. Działał w Związku Strzeleckim. Po wybuchu I wojny światowej służył w V batalionie 5 pułku piechoty w składzie I Brygady. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej i skierowany na front włoski. U kresu wojny został podporucznikiem 5 pułku piechoty Legionów Wojska Polskiego i w jego szeregach brał udział w odsieczy Przemyśla podczas wojny polsko-ukraińskiej. Został ranny. Później brał udział w wyprawie kijowskiej. Podczas wojny polsko-bolszewickiej w czerwcu 1920 przydzielony do 155 pułku piechoty, z którym brał udział w walkach na Litwie.

10 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 75 pułku piechoty[2]. W latach 1922–1924 słuchacz III Kursu Normalnego w Wyższej Szkole Wojennej. Z dniem 1 października 1924, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego. 22 maja 1926 został przeniesiony z Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Grudziądzu do Departamentu I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[3]. Na podpułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931. Z dniem 1 marca 1931 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 30 pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie[4][5]. 9 grudnia 1932 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie na stanowisko szefa sztabu[6]. W 1934 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 19 pułku piechoty „Odsieczy Lwowa” we Lwowie[7]. W latach 1933–1935 obowiązki służbowe łączył z funkcją prezesa Klubu Sportowego LKS Pogoń Lwów oraz prezesa Koła 5 pułku piechoty Legionów we Lwowie[8].

Współpraca z wywiadem sowieckim[9][edytuj | edytuj kod]

Pułkownik Lepiarz nie stronił od alkoholu i hazardu, popadając też z tego powodu okresowo w długi, czym zwrócił na siebie uwagę werbownika radzieckiego wywiadu Seweryna Kruszyńskiego. Jako agent „Rozwiedupra” przekazał Sowietom wiele cennych informacji w tym między innymi adresy wszystkich jednostek WP, tajne dokumenty Departamentu Organizacji MSWojsk, gdzie pracował, tajne dokumenty DOK VI. O jego randze świadczy fakt że był niezwykle wysoko opłacany (w szczytowym okresie współpracy otrzymywał miesięcznie ok. 3000 dolarów. Później dostawał nieregularnie od 50 do 200 dolarów). Jego współpraca miała miejsce w latach 1928–1936 do momentu aresztowania Seweryna Kruszyńskiego przez polski kontrwywiad. Pułkownik Lepiarz został aresztowany w wyniku zeznań Kruszyńskiego. Dokonał aktu samobójczego w celi. Zmarł po dłuższej chorobie 27 stycznia 1937 we Lwowie[10][11][12] w szpitalu wojskowym[13]. 30 stycznia 1937 został pochowany w grobowcu rodzinnym na warszawskim cmentarzu Bródnowskim[14][12] (kwatera 34A-4-1/2).

W 1927 poślubił Helenę Pałasińską, z którą miał dwoje dzieci[12], w tym syna Andrzeja (żołnierz Zgrupowania Żubr, ps. „Miś”, poniósł śmierć w powstaniu warszawskim 30 września 1944 w wieku ok. 15 lat)[15][16].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ ..:: KOZMICE ::.. [online], www.kozmice.wieliczka.eu [dostęp 2022-09-14].
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 552.
  3. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 21 z 22 maja 1926 r., s. 167.
  4. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 1 z 28 stycznia 1931 r., s. 13.
  5. ↑ Rocznik oficerski 1932, s. 24, 560.
  6. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 13 z 9 grudnia 1932 r., s. 153.
  7. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 11 z 7 czerwca 1934 r., s. 153.
  8. ↑ Pogrzeb ś. p. ppułk. Milskiego-Łapińskiego manifestacją mieszkańców Lwowa. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 94 z 15 kwietnia 1934 z. 
  9. ↑ Materiały Koła Naukowego Historyków Studentów Uniwersytetu Marii Curie – Skłodowskiej Numer 7 Lublin 2003 – Adam Wiorko – Radziecka działalność szpiegowska w Drugiej Rzeczypospolitej
  10. ↑ Ś. p. Ludwik Lepiarz. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 22 z 29 stycznia 1937. 
  11. ↑ Zmarli. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 23, 19 marca 1937. 
  12. ↑ a b c † Ludwik Lepiarz podpułkownik dyplomowany.. „Wschód”. Nr 37, s. 7, 3 stycznia 1937. 
  13. ↑ Z kraju. Zgon ppłk. Lepiarza. „Kurier Warszawski”. Nr 30, s. 5, 30 stycznia 1937. 
  14. ↑ Ś.p. ppłk. Ludwik Lepiarz. „Dobry Wieczór! Kurier Czerwony”. Nr 28, s. 2, 28 stycznia 1937. 
  15. ↑ Andrzej Lepiarz. 1944.pl. [dostęp 2020-10-25].
  16. ↑ Lech Krzyżanowski, Witold Okniński Temida wyemancypowana? Słownik biograficzny kobiet - sędziów, asesorów i egzaminowanych aplikantów w międzywojennym sądownictwie polskim, wyd. Arche, Sopot 2018, s. 58-63
  17. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2630 z 16 lutego 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 8 poz. 239
  18. ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  19. ↑ Odznaczenia Krzyżem i Medalem Niepodległości. „Słowo Polskie”, s. 8, Nr 104 z 17 kwietnia 1931. 
  20. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  21. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 239.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Lepiarz&oldid=71832764”