Ludwik Hickiewicz
 płk Ludwik Hickiewicz (1926) | |
 pułkownik saperów | |
| Data i miejsce urodzenia | 18 listopada 1876 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 28 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1898–1899, 1914–1927, 1939 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
           | |
.png){kind=small}
Ludwik Zygmunt Hickiewicz (ur. 18 listopada 1876 we Lwowie, zm. 28 września 1939 w Warszawie[1]) – pułkownik saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, działacz niepodległościowy, inżynier budowy maszyn.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 18 listopada 1876 we Lwowie, w rodzinie Jana i Ludwiki z Pawlikowskich[2].
Szkołę powszechną i studia politechniczne ukończył we Lwowie, a gimnazjum Krakowie. W latach 1892–1914 należał i brał czynny udział w drużynach Sokolich i wojskowych w Krakowie i we Lwowie. W latach 1898–1899 odbył obowiązkową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii, w charakterze jednorocznego ochotnika 15 batalionu pionierów. W 1899 roku został awansowany na porucznika. W cywilu pracował, jako inżynier w fabryce mechanicznej we Lwowie. Jednocześnie działał w organizacjach sokolich, a od 1913 roku został naczelnym kierownikiem Sokoła we Lwowie[3].
Jako oficer rezerwy, został powołany do armii austriackiej i służył w 33 pułku pionierów, w składzie którego wziął udział w walkach na froncie rosyjskim. W 1914 roku został ranny i dostał się do niewoli rosyjskiej, z której uciekł. Następnie został wyznaczony na dowódcę kompanii technicznej w 22 pułku piechoty i skierowany na front rosyjski. W październiku 1915 roku był ranny po raz drugi. Po wyleczeniu został skierowany na front włoski. Tam po raz trzeci został ciężko ranny.
W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego[4]. Został komendantem sześciu pociągów pancernych i wyróżnił się w walkach o Przemyśl i Lwów. W walkach pod Lwowem odniósł ranę w nogę i stracił prawe oko. W 1919 roku został dowódcą 3 batalionu saperów 3 Dywizji Piechoty Legionów. W 1919 roku wziął udział w forsowaniu Dźwiny po lodzie. Jako szef inżynieryjnej grupy operacyjnej wziął czynny udział w marszu na Kijów, gdzie rozbroił zaminowany most łańcuchowy, po czym przez dwie doby bronił dwóch mostów dzięki temu udał się atak na Kijów. Do końca wojny był szefem Inżynierii i Saperów 3 Armii.
Po wojnie został dowódcą 6 pułku saperów[5]. Następnie w 1921 zastępcą szefa Departamentu V Inżynierii i Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[6]. W 1923 roku został szefem Inżynierii i Saperów w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[7]. W 1924 roku objął obowiązki szefa saperów w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I[8]. Z dniem 30 września 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku[9]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[10].
Na początku września 1939 roku zgłosił się do wojska i został wyznaczony na zastępcę dowódcy saperów Dowództwa Obrony Warszawy. Zmarł z ran 28 września 1939 roku. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 22, PÓŁKOLE, grób 5)[11].
Był żonaty, miał sześcioro dzieci: Jana (ur. 1902), Marię (ur. 1905), Tadeusza (ur. 1906), Bogusława (ur. 1911), Jadwigę (ur. 1918) i Ludwika (ur. 1921)[12].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2676 – 10 sierpnia 1922[13][14][15]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[16]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie (po raz 1, 2 i 3 w 1922[17])[18]
- Złoty Krzyż Zasługi – 18 stycznia 1926 „za zasługi położone z narażeniem życia w akcji ratowniczej podczas powodzi”[19][20]
- Medal Niepodległości – 22 kwietnia 1938 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[21][22][23]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 – 1929[24]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości – 1929[24]
- Odznaka za Rany i Kontuzje z dwiema gwiazdkami[25]
- Krzyż Obrony Lwowa[24]
- Gwiazda Przemyśla[24]
- Odznaka pamiątkowa „Orlęta”[24]
- łotewski Order Pogromcy Niedźwiedzia III klasy – 13 stycznia 1927[26][24][27]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Polscy Saperzy polegli w latach 1914–2010, s. 31.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. s. 74-76.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 23 z 1 marca 1919, s. 559.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 652.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 227.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 892, 905.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 827.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927, s. 215.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 349, 852.
- ↑ Miejsce pochówku. [dostęp 2023-02-08].
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 27 października 1922, s. 799.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 14.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-08]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-08]..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 8 czerwca 1922, s. 385.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-08]..
- ↑ M.P. z 1926 r. nr 23, poz. 61.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926, s. 69.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 93, poz. 143.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-08]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-08]..
- ↑ a b c d e f Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1 foto.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 lutego 1927, s. 67.
- ↑ Vilius Kavaliauskas: Symbole wolności bałtyckiej 1918–1940. Warszawa: Muzeum Łazienki Królewskie, 2020, s. 41. ISBN 978-83-64178-88-7.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Hickiewicz Ludwik. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.20-1369 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09287-7.