Ludwik Heller

Ludwik Heller
Ilustracja
Ludwik Heller (przed 1907)
Data i miejsce urodzenia

4 sierpnia 1865
Lwów

Data i miejsce śmierci

5 marca 1926
Mokrzyczew

Zawód, zajęcie

kompozytor, dyrektor teatrów lwowskich i warszawskich

Stanowisko

dyrektor

Pracodawca

Teatr Miejski Lwów
Teatr Nowości

Rodzice

Władysław i Maria z domu Hupert

Małżeństwo

Irena Bohuss-Hellerowa

Krewni i powinowaci

Mira Heller (siostra)

Odznaczenia
Kawaler Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry) Kawaler Orderu Palm Akademickich (Francja)

Ludwik Heller (ur. 4 sierpnia 1865 we Lwowie, zm. 5 marca 1926 w Mokrzyczewie) – polski kompozytor, antreprener teatralny, dyrektor teatrów lwowskich i warszawskich, założyciel Filharmonii Lwowskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Władysława i Marii z domu Hupert, bratem śpiewaczki Miry Heller, mężem śpiewaczki Ireny Bohuss-Hellerowej. Pochodził ze spolonizowanej rodziny austriackiej osiadłej w Galicji jeszcze przed 1846 rokiem.

Do gimnazjum uczęszczał w Rzeszowie i Lwowie. Na Uniwersytecie Lwowskim rozpoczął studia prawnicze, ale ich nie ukończył. Studiował też w Berlinie, Paryżu, Londynie. Związki z teatrem rozpoczął od pisania recenzji (1899). Był też kompozytorem, recenzentem, reżyserem operowym a także autorem sztuk teatralnych. Następnie w roku 1890 wraz z Aleksandrem Bandrowskim zorganizował w Krakowie letni sezon operowy.

W latach 1896–1900 oraz 1906–1918 z przerwą na okupację Lwowa przez armię rosyjską 1914/1915, był dyrektorem Teatru Miejskiego we Lwowie, a następnie w latach 1921–1922 dyrektorem Teatrów Stołecznych w Warszawie. W roku 1900 przegrał z Tadeuszem Pawlikowskim starania o objęcie dyrekcji Teatru Miejskiego w nowo zbudowanym gmachu. Wtedy w dotychczasowym, przebudowanym na ten cel Teatrze Skarbkowskim, zorganizował w listopadzie 1902 Filharmonię Lwowską, drugą na ziemiach polskich po Warszawskiej, którą prowadził przez sezon, a jej orkiestrą dyrygowali wówczas m.in. Gustav Mahler i Richard Strauss. W 1905 w Teatro Lirico zorganizował sezon operowy, prezentując m.in. Halkę Stanisława Moniuszki. Za drugiej dyrekcji w teatrze lwowskim zorganizował jego tournée w Wiedniu (1910, na scenie Burgtheater) oraz w Paryżu (1913, na scenie Theatre Gymnase).

Wziął udział obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej na stanowisku komendanta Milicji Obywatelskiej VI dzielnicy[1].

W 1921 roku za zgodą Rady Miejskiej utworzył Towarzystwo Akcyjne Teatrów Stołecznych w Warszawie, które obejmowało teatry: "Nowości", "Maska" i "Komedia". Wydzierżawił teatr przy ulicy Bielańskiej i po odremontowaniu przeznaczył na operetkę tworząc tam Teatr Nowości. Kolejne gmachy przy ulicy Karowej i Jasnej przeznaczył na teatry dramatyczne. W latach 1923–1924 był dyrektorem teatru "Nowości", jednocześnie komponując piosenki (Ja się nie mogę zdecydować, Ostatnie słowo) oraz muzykę taneczną.

Był także autorem sztuk teatralnych: Debiutantka oraz Za gwiazdą Napoleona (wspólnie z H. Cepnikiem).

Towarzyszyła mu opinia doskonale zorganizowanego człowieka, który nosił się z niezwykłą godnością.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Semper Fidelis. Obrona Lwowa w obrazach współczesnych. Lwów / Warszawa: Straż Mogił Polskich Bohaterów / Oficyna Wydawnicza Volumen, 1930 / 1990, s. Tab. 182.
  2. Odznaczenia. „Nowa Reforma”, s. 1, Nr 373 z 18 sierpnia 1910. 
  3. Edward Webersfeld, Teatr Miejski we Lwowie za dyrekcji Ludwika Hellera. 1906-1918, Lwów 1917

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]