Luca Melchiore Tempi
| Kardynał prezbiter | |
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 13 lutego 1688 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 17 lipca 1762 |
| Nuncjusz apostolski we Flandrii | |
| Okres sprawowania | 1736–1744 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat | 31 marca 1736 |
| Sakra biskupia | 15 kwietnia 1736 |
| Kreacja kardynalska | 26 listopada 1753 |
| Kościół tytularny | Santi Quirico e Giulitta |
| Data konsekracji | 15 kwietnia 1736 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
Luca Melchiore Tempi (ur. 13 lutego 1688 we Florencji, zm. 17 lipca 1762 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 13 lutego 1688 roku we Florencji, jako syn Ludovica Tempiego i Marii Maddaleny Albizzi[1]. Studiował na Uniwersytecie Pizańskim, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Następnie został protonotariuszem apostolskim i referendarzem Najwyższy Trybunał Sygnatury Apostolskiej[1]. 31 marca 1736 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. 11 kwietnia został tytularnym arcybiskupem Nikomedii, a cztery dni później przyjął sakrę[2]. W latach 1736–1744 był nuncjuszem we Flandrii, a w okresie 1744–1745 – w Portugalii[2]. 26 listopada 1753 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santi Quirico e Giulitta[2]. Od 1761 do 1762 pełnił funkcję kamerlingiem Kolegium Kardynałów[1]. Zmarł 17 lipca 1762 roku w Rzymie[1].