Lex Julia et Plautia
Lex Julia et Plautia (także Lex Plautia et Iulia) – zwyczajowe określenie przepisu prawa rzymskiego precyzującego instytucję zasiedzenia (łac. usucapio) i określającego, że nie można nabyć praw tą drogą w stosunku do dóbr przejętych przemocą (łac. res vi possessae)[1].
W rzeczywistości prawdopodobnie nazwą tą określano dwa osobne przepisy prawne dotyczące tego samego zagadnienia (Lex Iulia de vi oraz Lex Plautia de vi)[1]. Istnieje przypuszczenie, że druga z tych ustaw, przyjęta między 78 a 63 rokiem przed naszą erą, w istocie powtarzała postanowienia legis Lutatiae z ok. 78 roku p.n.e[2]. Theodor Mommsen i Werner Vitzthum uważali wręcz, że była to jedna i ta sama ustawa[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Adolf Berger, Encyclopedic Dictionary of Roman Law, „Transactions of the American Philosophical Society”, 43 (2), American Philosophical Society, 1968, s. 555, ISBN 978-0-87169-432-4 [dostęp 2017-10-23] (ang.).
- ↑ John N. Hough, The Lex Lutatia and the Lex Plautia De VI, „The American Journal of Philology”, 51 (2), 1930, s. 135–147, DOI: 10.2307/289862, JSTOR: 289862 [dostęp 2017-10-25].
- ↑ Henryk Kowalski, Leges per vim contra auspicia latae. Religia, polityka i prawo karne w Rzymie w okresie schyłku Republiki, [w:] A. Dębiński, H. Kowalski, M. Kuryłowicz (red.), Salus rei publicae sprema lex. Ochrona interesów państwa w prawie karnym starożytnej Grecji i Rzymu [pdf], Lublin 2007, s. 1034-1114.