Leszek Lubicz-Nycz
.jpg) por. Leszek Lubicz Nycz (przed 1929) | |
 major | |
| Data i miejsce urodzenia | 20 sierpnia 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca II/14 pal |
| Główne wojny i bitwy | wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
         | |
.png){kind=small}
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data śmierci | |||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
.JPG)
Leszek Władysław Lubicz-Nycz (ur. 20 sierpnia 1899 w Brzesku, zm. 22 września 1939 w Burakowie[1] albo w Łomiankach[2]) – polski szermierz, major artylerii Wojska Polskiego. Brązowy medalista olimpijski[3] i dwukrotny brązowy medalista mistrzostw świata.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 20 sierpnia 1899 w Brzesku, w rodzinie lekarza Henryka (zm. 1920) i Konstancji z Junosza-Borkowskich. Jego młodszy brat Bronisław walczył w powstaniu warszawskim[2]. Początkowo uczęszczał do gimnazjum w Bochni, naukę kontynuował w tzw. II gimnazjum w Nowym Sączu (maturę zdał w 1917). Ukończył Centralną Wojskową Szkołę Gimnastyki i Sportu w Poznaniu oraz dwuletni kurs szermierczy u słynnego węgierskiego trenera Brli Szombathely’ego[3]. W czasie I wojny światowej ochotniczo służył w Legionach Polskich, w 6 pułku piechoty, a od 24 listopada 1916 do 29 września 1917 – w 1 pułku artylerii.
Od 13 listopada 1918 był żołnierzem Wojska Polskiego. Od 1 lutego 1919 do 1 lutego 1921 służył w 1 pułku artylerii górskiej. Za udział w wojnie polsko-bolszewickiej był wielokrotnie odznaczany, m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2], a w 1934 również Węgierskim Krzyżem Zasługi[4]. W okresie międzywojennym służył w artylerii, pracował także na uczelniach wojskowych.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 w stopniu majora dowodził 2 dyonem 14 pal w składzie 14 Dywizji Piechoty Armii „Poznań”. Brał udział m.in. w bitwie nad Bzurą, potem w walkach odwrotowych na przedpolach Warszawy. Zginął w bitwie pod Łomiankami, na Wale Wiślanym w okolicy Prochowni podczas próby przebicia się do oblężonej Warszawy. Pośmiertnie został awansowany do stopnia podpułkownika. Pochowany na cmentarzu w Kiełpinie. Jego zwłoki ekshumowano i złożono (19 marca 1940) na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A10-1-28)[3][5].
W okresie międzywojennym był jednym z najlepszych szablistów w Polsce, walczył także we florecie. W 1929 zdobył mistrzostwo Armii, a w 1931 indywidualne mistrzostwo Polski w szabli. Był członkiem narodowej reprezentacji szablistów, która zdobyła brązowe medale mistrzostw świata w Liège w 1930 roku i mistrzostw świata w Warszawie w 1934 roku[6] (oficjalnie zawody tego cyklu rozgrywane są pod tą nazwą dopiero od 1937). W międzyczasie zdobył też drużynowo brązowy medal na igrzyskach olimpijskich w Los Angeles w 1932[7]. W zawodach indywidualnych dotarł tam do półfinałów[8].
Startował w barwach klubów warszawskich i poznańskich. Był instruktorem szermierki i narciarstwa w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie, autorem podręcznika do jazdy na nartach[2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari nr 131 (pośmiertnie)[6]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1857[9]
- Krzyż Niepodległości (16 września 1931)[10]
- Krzyż Walecznych[9]
- Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)[11]
- Srebrny Krzyż Zasługi (9 listopada 1932)[12]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[9]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[9]
- Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi (Węgry)[9]
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
Na ścianie Integracyjnego Centrum Dydaktyczno-Sportowego w Łomiankach upamiętniono mjr. Leszka Lubicz-Nycza – szablistę i olimpijczyka, który zginął w bitwie pod Łomiankami.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sylwetka w portalu olimpijskim PKOl. [dostęp 2016-03-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-29)].
- ↑ a b c d A. K. Kunert, Z. Walkowski, Kronika kampanii wrześniowej 1939, Wydawnictwo Edipresse Polska, Warszawa 2005, ISBN 83-60160-99-6, s. 99.
- ↑ a b c Andrzej Jucewicz, Włodzimierz Stępiński: Chwała olimpijczykom, 1939-1945. Warszawa: Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, 1968, s. 25–27. OCLC 61559795.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 9/1934, s. 122.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
- ↑ a b Bohaterowie 1939 [online], www.bohaterowie1939.pl [dostęp 2022-02-01].
- ↑ Olympedia – 1932 Summer Olympics, Fencing, Sabre, Team, Men. olympedia.org. [dostęp 2023-11-30]. (ang.).
- ↑ Olympedia – 1932 Summer Olympics, Fencing, Sabre, Individual, Men. olympedia.org. [dostęp 2023-11-30]. (ang.).
- ↑ a b c d e Lubicz-Nycz, Leszek (zdj. nr 7). [w:] Bohaterowie bitwy nad Bzurą – Karta podległego [on-line]. www.bohaterowie1939.pl. [dostęp 2020-04-25].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 298 „za zasługi na polu sportu i propagandy Polski zagranicą”.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Sylwetka w portalu olimpijskim PKOl. olimpijski.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-29)].
- Leszek Lubicz-Nycz: Wytyczne nauczania i zasady jazdy na nartach: instrukcja Komisji Wyszkoleniowej Polskiego Związku Narciarskiego (1938) w bibliotece Polona
| Złoto |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Srebro |
| ||||
| Brąz |
|
.svg){kind=small}
