Lepidolit
 | |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny | zasadowy glinokrzemian potasu, litu i glinu |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa | 2,5–3 |
| Przełam | blaszkowy |
| Łupliwość | doskonała, jednokierunkowa |
| Pokrój kryształu | tabliczkowy, płytkowy |
| Układ krystalograficzny | jednoskośny |
| Gęstość minerału | 2,8–3 g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa | różowa, fioletowa, purpurowa, bezbarwny, zielony, szary i inne; barwę wywołują głównie domieszki manganu |
| Rysa | biała |
| Połysk | perłowy |
Lepidolit – rzadki minerał należący do gromady krzemianów, zaliczany do grupy mik litowych. Jest rozpowszechniony tylko w niektórych rejonach Ziemi.
Nazwa pochodzi od gr. lepis (lepidon) = łuska i lithos = skała (kamień); nawiązuje do częstych drobnołuseczkowych skupień tego minerału.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Właściwości[edytuj | edytuj kod]
Tworzy kryształy o pokroju tabliczkowym, płytkowym lub blaszkowym. Pięknie wykształcone kryształy są spotykane w druzach w formie szczotek krystalicznych. Jest giętki, sprężysty, przezroczysty. Często zawiera niewielkie ilości żelaza, sodu, cezu, magnezu.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Stanowi składnik pegmatytów i niektórych grejzenów. Bardzo często można go spotkać obok kwarcu, spodumenu, topazu, berylu, kasyterytu, fluorytu, turmalinu, z którymi współwystępuje.
Miejsca występowania:
- na świecie: Rosja – Ural, USA – Pala, Kalifornia, Kolorado, Maine, Brazylia, Zimbabwe, Madagaskar, Finlandia, Włochy, Australia,
- w Polsce: znajdowany w druzach pegmatytowych w Karkonoszach.
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
 | Ta sekcja od 2015-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
- bardzo ważne źródło otrzymywania litu,
- jest atrakcyjny i ceniony przez kolekcjonerów,
- minerał w formie zbitej jest bardzo atrakcyjnym kamieniem dekoracyjnym i ozdobnym,
- bywa obrabiany i szlifowany na potrzeby kolekcjonerów.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- O. Medenbach, C. Sussieck-Fornefeld: Minerały. Świat Książki, 1996.
- J. Żaba: Ilustrowany słownik skał i minerałów. Videograf II, 2003.
- W. Schumann: Minerały świata. Alma-Press, 2003.