Leonor Fini

Leonor Fini
Ilustracja
Leonor Fini w 1936 r.
Data i miejsce urodzenia

30 sierpnia 1907
Buenos Aires

Data i miejsce śmierci

18 stycznia 1996
Francja

Narodowość

argentyńska

Język

hiszpański, włoski

Dziedzina sztuki

malarstwo

Epoka

XX w.

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Leonor Fini (ur. 30 sierpnia 1907 w Buenos Aires, zm. 18 stycznia 1996) – argentyńsko-włoska malarka surrealistyczna.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w Buenos Aires w Argentynie, jako córka Malviny Braun Dubich (ur. w Trieście, o korzeniach niemiecko-słowiańskich) i Herminio Fini (Włocha z Benevento), wychowywała się w Trieście we Włoszech. W wieku 17 lat przeniosła się do Mediolanu, a następnie do Paryża. Tam poznała: Paula Éluarda, Maxa Ernsta, Georges’a Bataille’a, Henri Cartier-Bressona, Pabla Picassa, André Pieyre de Mandiargues oraz Salvadora Dalego i jego żonę Galę[1][2][3]. Podróżowała po Europie samochodem Cartier-Bressona, który w czasie jednej z takich podróży wykonał słynne zdjęcie Fini nago w basenie. Zdjęcie to sprzedano w 2007 za 305 000 dolarów (co jest ceną rekordową za jego pracę)[1].

Malowała portrety Jeana Geneta, Anny Magnani, Jacques’a Audiberti, Alidy Valli, Jeana Schlumbergera (projektant biżuterii) i Suzanne Flon, jak również wielu innych znanych celebrytów Paryża.

Mimo bliskich związków z kręgiem surrealistów, sama nie uważała się za jedną z nich[3][4][5]. Jednak jej prace wystawiano często razem z dziełami surrealistów. Jej obrazy są bardzo osobiste i symboliczne, czasem nieco teatralne. Widać w nich fascynację kobiecym ciałem i seksualnością[5]

Podczas pracy dla Elsy Schiaparelli zaprojektowała flakon perfum Shocking, który stał się standardowym produktem firmy Schiaparelli[2]. Projektowała też kostiumy i dekoracje dla teatru, baletu i opery[5]. Zaprojektowała kostiumy do filmów Renato Castellani – Romeo i Julia (1954) i Johna Hustona Walk with Love and Death (1968)[6].

W 1970 roku napisała trzy powieści: Rogomelec, Moumour, Contes pour enfants Vélu i Oneiropompe[7].

Zilustrowała też wiele utworów wielkich pisarzy i poetów, w tym Edgara Allana Poe, Charles’a Baudelaire’a i Szekspira.

Jej życie stało się tematem filmu dokumentalnego Chrisa Vermorckena Leonore Fini z 1991 roku[2][8].

Życe prywatne[edytuj | edytuj kod]

Była raz zamężna, na krótko, z Fedrico Venezianim. Od 1941 roku była związana z włoskim arystokratą, byłym konsulem w Monako Stanislao Leprim, który pod jej wpływem zajął się malarstwem surrealistycznym[3]. W 1952 Fini poznała w Rzymie Konstantego Kota Jeleńskiego, polskiego pisarza i publicystę[3]. Od tego roku aż do śmierci Lepriego w 1980 i Kota Jeleńskiego w 1987, mieszkali razem we troje w domu w Paryżu, prowadząc intensywne życie towarzyskie i obracając się wśród bohemy artystycznej[9]. Wszyscy troje byli biseksualni i prowadzili także dość swobodne życie seksualne, wchodząc w zewnętrzne związki[9]. Za namową Jeleńskiego Fini udostępniła Galerii Lambert (pomysłodawcą i założycielem był Kazimierz Romanowicz) listę adresów marszandów, kolekcjonerów, snobów i bywalców salonów oraz krytyków sztuki.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Leonor Fini at CMF Gallery. CMF Gallery. [dostęp 2010-08-18]. (ang.).
  2. ↑ a b c Leonor Fini w bazie Notable Names Database (ang.)
  3. ↑ a b c d Piotr Szarota: Leonor Fini. Wysokie Obcasy, 2000-13-09. [dostęp 2010-08-18]. (pol.).
  4. ↑ Whitney Chadwick: Leonor Fini, Women and the Surrealist Movement. Weinstein Gallery. [dostęp 2010-08-18]. (ang.).
  5. ↑ a b c Leonor Fini. Spaightwood Galleries. [dostęp 2010-08-18]. (ang.).
  6. ↑ Leonor Fini w bazie IMDb. [dostęp 2010-08-18]. (ang.).
  7. ↑ Leonor Fini. Baterby’s Gallery. [dostęp 2010-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-06)]. (ang.).
  8. ↑ baza IMDb – film „Leonor Fini”. [dostęp 2010-08-18]. (ang.).
  9. ↑ a b Aleksandra Klich, Kot, Kot, nie odchodź. Wysokie Obcasy Extra nr 2(11)/2012, s. 64–68.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leonor_Fini&oldid=71662845”