Leonid Iwanow
| Pełne imię i nazwisko | Leonid Grigorjewicz Iwanow | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 25 lipca 1921 | ||||||||
| Data i miejsce śmierci | 14 września 1990 | ||||||||
| Wzrost | 176 cm | ||||||||
| Pozycja | |||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||
| |||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||
| |||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||
| |||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
| Odznaczenia | |||||||||
   | |||||||||
Leonid Grigorjewicz Iwanow, ros. Леонид Григорьевич Иванов (ur. 25 lipca 1921 w Piotrogradzie, zm. 14 września 1990 w Leningradzie) – rosyjski piłkarz, grający na pozycji bramkarza, reprezentant ZSRR, trener piłkarski.
Kariera piłkarska[edytuj | edytuj kod]
Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]
W 1936 roku zaczął grać w zespole młodzieżowym zakładu Elektrik w rodzimym Leningradzie. W 1939 rozpoczął zawodową karierę w klubie Staliniec Leningrad, który w następnym roku zmienił nazwę na Zenit Leningrad. W czasie II wojny światowej latem 1942 roku został ewakuowany razem z zakładem optycznym do Kazania, w którym pracował 12-14 godzin dziennie. Po zakończeniu wojny powrócił do gry w składzie Zenitu. Często był zapraszany do innych radzieckich zespołów podczas ich towarzyskich meczów międzynarodowych, m.in. Szachtara Donieck w 1951 oraz Spartaka Moskwa.
Pod koniec 1952 zespół CDSA Moskwa został rozwiązany z powodu porażki reprezentacji ZSRR na Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach (większość reprezentacji składała się z piłkarzy CDSA). Jednak gra Leonida Iwanowa na olimpiadzie nie spowodowała żadnych zarzutów, co więcej, po powrocie z Helsinek został odznaczony tytułem Zasłużonego Mistrza Sportu. W 1956 zakończył karierę piłkarską[1].
Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]
15 lipca 1952 zadebiutował w reprezentacji Związku Radzieckiego w spotkaniu 1/16 finału Igrzysk Olimpijskich z Bułgarią wygranym 2:1. Ponadto występował w 7 nieoficjalnych meczach reprezentacji.
Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]
Po zakończeniu kariery piłkarskiej spróbował pracować jako szkoleniowiec. W pierwszej połowie 1961 prowadził Onieżec Pietrozawodsk. Oprócz tego w latach 1957-1963 z przerwami trenował amatorski zespół Państwowego Optyczno-Mechanicznego Zakładu (GOMZ) w Leningradzie oraz w Szkole Piłkarskiej „Bolszewik”. Potem porzucił pracę szkoleniową i pracował jako taksówkarz. Napisał książkę „W bramce Zenitu”, wydanej w 1976 roku i przedrukowanej w 1987.
Zmarł 14 września 1990 roku w Leningradzie. Został pochowany na Cmentarzu Wołkowskim[2].
Sukcesy i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Sukcesy klubowe[edytuj | edytuj kod]
- zdobywca Pucharu ZSRR: 1944
Sukcesy reprezentacyjne[edytuj | edytuj kod]
- uczestnik Igrzysk Olimpijskich: 1952
Sukcesy indywidualne[edytuj | edytuj kod]
- wybrany do listy 33 najlepszych piłkarzy ZSRR: Nr 1 (1950, 1951)
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- tytuł Mistrza Sportu ZSRR
- tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu ZSRR: 1952
- Order „Znak Honoru”: 1957
- Medal „Za obronę Leningradu”
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Прославленный вратарь из осажденного Ленинграда - Газета - Советский спорт
- ↑ Спортивный некрополь. Иванов Леонид Григорьевич (1921-1990). [dostęp 2012-08-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-08-04)].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Leonid Iwanow w bazie RusTeam (ros.)
- Leonid Iwanow w bazie Football Facts (ros.)
- Leonid Iwanow w bazie National Football Teams (ang.)
- Leonid Ivanov, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2020-11-20].
- O występie ZSRR na Igrzyskach Olimpijskich 1952 czytaj tutaj.