Leon Wanat

Leon Wanat
Ilustracja
Leon Wanat w 1972 roku, podczas pierwszego procesu Ludwiga Hahna w Hamburgu
Data i miejsce urodzenia

14 czerwca 1906
Kraków (Austro-Węgry)

Data i miejsce śmierci

5 listopada 1977
Warszawa

Miejsce spoczynku

Cmentarz Wojskowy na Powązkach

Zawód, zajęcie

nauczyciel

Multimedia w Wikimedia Commons

Leon Wanat (ur. 14 czerwca 1906 w Krakowie, zm. 5 listopada 1977 w Warszawie) – polski nauczyciel i pisarz. W czasie II wojny światowej więziony przez Niemców na Pawiaku, gdzie został tzw. więźniem funkcyjnym – pisarzem w kancelarii więziennej[1]. Po wojnie autor wspomnień i dwóch monografii na temat warszawskiego więzienia.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 14 czerwca 1906 w Krakowie. Z zawodu był nauczycielem[2], przed wojną pracował w szkole w Chorzowie[3]. W roku 1939 ukończył Państwowy Instytut Nauczycielski w Warszawie, jednak wkrótce potem został powołany do wojska i wziął udział w kampanii wrześniowej[3]. Po klęsce powrócił do Warszawy, gdzie włączył się w powstający ruch oporu[3].

Został aresztowany przez Gestapo 30 marca 1940 pod zarzutem przynależności do polskiego podziemia[1][2]. Po krótkim śledztwie i przesłuchaniach w więzieniu przy Daniłowiczowskiej, więzieniu mokotowskim i w siedzibie Gestapo w al. Szucha 27 maja 1940 został przewieziony na Pawiak, gdzie spędził kolejne cztery lata[2]. Dzięki znajomości języka niemieckiego i ładnemu pismu został pisarzem więziennym odpowiedzialnym za kancelarię przyjęć więźniów (niem. Einnahmekanzlei)[2]. Latem 1944 roku, na wieść o zbliżaniu się Armii Czerwonej do Warszawy, postanowił uciec z więzienia, bowiem obawiał się, że Niemcy rozstrzelają go jako świadka popełnionych przez siebie zbrodni wojennych na więźniach przetrzymywanych na Pawiaku[3]. 17 lipca 1944 udało mu się uciec z więzienia[1][2][3].

W roku 1958 wydał drukiem wspomnienia wojenne „Za murami Pawiaka”[1][4], których znaczącą część stanowił dobrze udokumentowany zarys historii więzienia na Pawiaku[5]. Dokumentalno-wspomnieniowa książka była pierwszą próbą napisania monografii więzienia na Pawiaku i doczekała się wielu wznowień[3].

Jako jeden z najważniejszych świadków oskarżenia brał udział w warszawskim procesie Josefa Meisingera, komendanta Gestapo na dystrykt warszawski, i w hamburskim procesie Ludwiga Hahna[3][6]. W roku 1977, tuż przed śmiercią, był także jednym z konsultantów historycznych podczas kręcenia filmu Ostatnie okrążenie, przedstawiającego ostatnie pół roku życia Janusza Kusocińskiego[7].

Zmarł 5 listopada 1977 i został pochowany na warszawskich Powązkach (kwatera CII11-4-7)[8]. Kilka miesięcy po jego śmierci, w roku 1978 ukazała się trzecia jego książka na temat Pawiaka, monografia „Kartki z Pawiaka”[9].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d mk 2013 ↓, ¶ „Sadysta z Pawiaka”.
  2. ↑ a b c d e Wanat 1958 ↓, s. 3–4.
  3. ↑ a b c d e f g Wanat 1976 ↓, Nota o autorze na obwolucie.
  4. ↑ Wanat 1958 ↓.
  5. ↑ Bartoszewski 1961 ↓, s. 365–367.
  6. ↑ Kur 1975 ↓, s. 103–116.
  7. ↑ Filmpolski 2013 ↓, ¶ 1.
  8. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  9. ↑ Wanat 1978 ↓.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia przedmiotowa[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia podmiotowa[edytuj | edytuj kod]

  • Leon Wanat, Za murami Pawiaka, Pola Gojawiczyńska, wyd. 1, Warszawa: Książka i Wiedza, 1958, s. 315.
  • Leon Wanat, Apel więźniów Pawiaka, Wyd. 2 popr. i poszerz, Warszawa: Książka i Wiedza, 1976, s. 365.
  • Leon Wanat, Kartki z Pawiaka, Stanisław Podlewski, Warszawa: Novum, 1978, s. 85.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leon_Wanat&oldid=72142836”