Leon Chendyński
 major żandarmerii | |
| Data urodzenia | 21 stycznia 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1941 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 1 Dywizjon Żandarmerii |
| Stanowiska | dowódca plutonu żandarmerii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 | |
.png){kind=small}
Leon Henryk Chendyński ps. „Adam”, „Antoni”, „Gruda” (ur. 21 stycznia 1898, zm. w 1941 w Warszawie) – major żandarmerii Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Od 1916 roku walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej armii[1]. W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w 1 dywizjonie żandarmerii wojskowej, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 8 pułk piechoty Legionów[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 49. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[3]. W latach 1921–1939 służył w 1 dywizjonie żandarmerii w Warszawie[4][5][6][7]. W październiku 1934 roku został przeniesiony ze stanowiska dowódcy Plutonu Żandarmerii Dęblin na stanowisko dowódcy Plutonu Żandarmerii Warszawa I[8].
Na kapitana został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku w korpusie oficerów żandarmerii. Był dowódcą Plutonu Żandarmerii Warszawa Powiat. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku w dowództwie żandarmerii Armii „Poznań”. Wziął udział obronie Warszawy.
Po kapitulacji stolicy uniknął niewoli. Od jesieni 1939 roku czynny w konspiracji SZP/ZWZ. Do sierpnia 1941 roku pełnił służbę na stanowisku szefa Działu Bezpieczeństwa i pełniącego obowiązki szefa Biura Kwatery Głównej Służby Zwycięstwu Polski, a następnie pełniącego obowiązki szefa Oddziału V Łączności Konspiracyjnej Komendy Okupacji Niemieckiej Związku Walki Zbrojnej[9]. 1 lipca 1940 roku komendant główny ZWZ, generał brygady Stefan Rowecki mianował go majorem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1940 roku w korpusie oficerów żandarmerii. Zginął tragicznie w drugiej połowie 1941 roku w Warszawie.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Łaszczewski 2012 ↓.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 46, 578.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 294, tu jako datę urodzenia podano 20 lutego 1898 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1053, 1065.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 960, 967.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 667, 677.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 290, 791, tu jako datę urodzenia podano 21 lutego 1898 roku.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 273.
- ↑ Ney-Krwawicz 1990 ↓, s. 430.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Armia Krajowa - szkice z dziejów Sił Zbrojnych Polskiego Państwa Podziemnego, pod redakcją Krzysztofa Komorowskiego, Warszawa 1999, s. 385.
- Tadeusz Łaszczewski: Obrona Warszawy i Modlina - 1939 r. nazwiska A - Ć. www.stankiewicz.e.pl, 2012.
- Marek Ney-Krwawicz: Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1055-X.