Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2008 – sztafeta 4 × 100 m mężczyzn
 Złoty medal | |
|---|---|
 Srebrny medal | - |
 Brązowy medal |
Sztafeta 4 × 100 metrów mężczyzn to druga sztafeta, w której rozdano medale w lekkoatletyce na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie.
Konkurencja rozpoczęła się 21 sierpnia o godzinie 20:25 czasu miejscowego[1]. Wtedy to rozegrano pierwszą rundę zawodów. Decydująca faza, która wyłoniła mistrza olimpijskiego odbyła się 22 sierpnia o godzinie 22:10 czasu miejscowego[2]. Zawody odbyły się na Stadionie Narodowym w Pekinie.
Złoty medal zdobyli Jamajczycy, którzy ustanowili rekord świata (37,10 s), jednak 25 stycznia 2017 zostali go pozbawieni w związku z wykryciem u Nesty Cartera metyloheksanaminy[3]. Dotychczas nie dokonano przesunięcia pozostałych ekip "w górę"[4].
Rekordy[edytuj | edytuj kod]
W poniższej tabeli przedstawione są rekord świata i rekord olimpijski przed rozegraniem zawodów, tj. na 21 sierpnia 2008 roku.
| Rekord świata |  USA (Michael Marsh, Leroy Burrell, Dennis Mitchell, Carl Lewis) USA (Jon Drummond, Andre Cason, Dennis Mitchell, Leroy Burrell) | 37,40 s | Barcelona, Hiszpania Stuttgart, Niemcy | 08.08.1992 21.08.1993 |
| Rekord olimpijski | USA (Michael Marsh, Leroy Burrell, Dennis Mitchell, Carl Lewis) | 37,40 s | Barcelona, Hiszpania | 08.08.1992 |
Przebieg zawodów[edytuj | edytuj kod]
Eliminacje[edytuj | edytuj kod]
W pierwsze rundzie wystartowało 16 zespołów, które zostały zgłoszone do zawodów. Bezpośrednio do finałowej rundy awansowały trzy najlepsze ekipy (Q) oraz dwie drużyny z najlepszymi czasami, którzy zajęli miejsca gorsze niż trzecie (q). Najlepszy czas wśród drużyn, które uczestniczyły w tej fazie uzyskała ekipa Trynidadu i Tobago - 38,26 s. Polacy nie ukończyli swojego biegu eliminacyjnego z powodu zgubienia pałeczki[5]. Taka sama sytuacja zdarzyła się też Nigeryjczykom, Amerykanom i zawodnikom z RPA.
Bieg 1[edytuj | edytuj kod]
Godzina:? (UTC+8)
| Poz. | Państwo | Tor | Zawodnicy | Rezultat | Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 3 Trynidad i Tobago | 8 | Keston Bledman, Marc Burns, Aaron Armstrong, Richard Thompson | 38,26 | Q |
| 2 | 1 Japonia | 4 | Naoki Tsukahara, Shingo Suetsugu, Shinji Takahira, Nobuharu Asahara | 38,52 | Q,  |
| 3 | 2 Holandia | 3 | Maarten Heisen, Guus Hoogmoed, Patrick van Luijk, Caimin Douglas | 38,87 | Q, |
| 4 | 4 Brazylia | 2 | Jose Carlos Moreira, Bruno de Barros, Vicente Lima, Sandro Viana | 39,01 | q |
| 5 | 7 Nigeria | 6 | Onyeabor Ngwogu, Obinna Metu, Chinedu Oriala, Uchenna Emedolu | DNF | |
| 6 | 5 Polska | 9 | Marcin Nowak, Łukasz Chyła, Marcin Jędrusiński, Dariusz Kuć | DNF | |
| 7 | 6 Południowa Afryka | 5 | Hannes Dreyer, Leigh Julius, Ishmael Kumbane, Thuso Mpuang | DNF | |
| 8 | 8 USA | 7 | Rodney Martin, Travis Padgett, Darvis Patton, Tyson Gay | DNF |
Bieg 2[edytuj | edytuj kod]
Godzina:? (UTC+8)
| Poz. | Państwo | Tor | Zawodnicy | Rezultat | Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 3 Jamajka | 6 | Dwight Thomas, Michael Frater, Nesta Carter, Asafa Powell | 38,31 | Q, |
| 2 | 1 Kanada | 2 | Hank Palmer, Anson Henry, Jared Connaughton, Pierre Browne | 38,77 | Q |
| 3 | 2 Niemcy | 3 | Tobias Unger, Till Helmke, Alexander Kosenkow, Martin Keller | 38,93 | Q |
| 4 | 4 Chiny | 9 | Wen Yongyi, Zhang Peimeng, Lu Bin, Hu Kai | 39,13 | q |
| 5 | 7 Tajlandia | 7 | Apinan Sukaphai, Siriroj Darasuriyong, Sompote Suqannarangsri, Sittichai Suwonprateep | 39,40 | |
| 6 | 5 Francja | 9 | Yannick Lesourd, Martial Mbandjock, Manuel Reynaert, Samuel Coco-Viloin | 39,53 | |
| 7 | 6 Wielka Brytania | 5 | Simeon Williamson, Tyrone Edgar, Marlon Devonish, Craig Pickering | DSQ | |
| 8 | 8 Włochy | 7 | Fabio Cerutti, Simone Collio, Emanuele Di Gregorio, Jacques Riparelli | DSQ |
Finał[edytuj | edytuj kod]
W finale uczestniczyło osiem drużyn, zwyciężyli Jamajczycy bijąc wynikiem 37,10 rekord świata należący od 1993 do sztafety USA[6].
Godzina:22:10 (UTC+8)
| Poz. | Tor | Państwo | Zawodnicy | Czas | Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|
 1 | 5 | Jamajka |   wynik anulowany | ||
 2 | 4 | Trynidad i Tobago | Keston Bledman, Marc Burns, Emmanuel Callender, Richard Thompson | 38,06 | [7] |
 3 | 7 | Japonia | Naoki Tsukahara, Shingo Suetsugu, Shinji Takahira, Nobuharu Asahara | 38,15 | |
| 4 | 3 | Brazylia | Vicente Lima, Sandro Viana, Bruno de Barros, Jose Carlos Moreira | 38,24 | |
| 5 | 9 | Niemcy | Tobias Unger, Till Helmke, Alexander Kosenkow, Martin Keller | 38,58 | |
| 6 | 6 | Kanada | Hank Palmer, Anson Henry, Jared Connaughton, Pierre Browne | 38,66 | |
| 8 | Holandia | Maarten Heisen, Guus Hoogmoed, Patrick van Luijk, Caimin Douglas | DSQ | ||
| 2 | Chiny | Wen Yongyi, Zhang Peimeng, Lu Bin, Hu Kai | DSQ |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ 14:25 czasu polskiego
- ↑ 16:10 czasu polskiego
- ↑ Afera dopingowa: jamajska sztafeta z Usainem Boltem straciła złoty medal z Pekinu - Sport - polskieradio.pl [online], www.polskieradio.pl [dostęp 2018-09-07].
- ↑ Beijing 2008 4x100m relay men - Olympic Beijing 2008 Athletics [online], www.olympic.org [dostęp 2018-09-07] (ang.).
- ↑ Informacja o eliminacjach
- ↑ O sztafecie na stronie onet.pl
- ↑ Medal reallocation in action [online], olympics.com [dostęp 2022-10-25] (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Olympic Games > The XXIX Olympic Games > 4x100 Metres Relay > Final > Result [online], iaaf.org [dostęp 2013-01-07] (ang.).
- Athletics at the 2008 Beijing Summer Games: Men's 4 × 100 metres Relay Final [online], Sports-Reference.com [dostęp 2013-01-07] [zarchiwizowane z adresu 2010-05-24] (ang.).
