Léon Jongen
| Imię i nazwisko | Léon Marie Victor Justin Jongen |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 12 marca 1884 |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | 18 listopada 1969 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
   | |
Léon Marie Victor Justin Jongen (ur. 2 marca 1884 w Liège, zm. 18 listopada 1969 w Brukseli)[1][2] – belgijski kompozytor, pianista i pedagog; brat Josepha.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Studiował w Królewskim Konserwatorium w Liège pod kierunkiem Julesa Debefve’a (fortepian), Sylvaina Dupuisa (harmonia) i Jeana-Théodore’a Radoux (fuga). W latach 1898–1904 był organistą w kościele Saint-Jacques-le-Mineur w Liège[2][3]. W 1908 wyjechał do Paryża, a następnie odbył tournée po Europie, występując z kwartetem fortepianowym i dając solowe recitale pianistyczne[1][2]. Kilka razy był laureatem belgijskiej Prix de Rome, a w 1913 zdobył belgijską Grand Prix de Rome za kantatę Les fiancés de Noël[1][2].
Po I wojnie światowej zdecydował się na karierę wirtuoza i odbył pianistyczne tournée po Europie, północnej Afryce (Tunis, Algieria, Maroko)[3] i Indiach, a od 1925 koncertował w Chinach, Japonii i Francuskich Indochinach[3]. W latach 1927–1929 był dyrektorem muzycznym i dyrygentem opery w Hanoi[1][2][3]. W 1932 wrócił do Belgii. W 1934 został profesorem fugi w Konserwatorium Królewskim w Brukseli, a następnie dyrektorem tej uczelni (1939–1949), zastępując na tym stanowisku swojego brata.
Od 1945 był członkiem brukselskiej Académie Royale de Belgique, od 1959 rektorem Chapelle Musicale królowej Elżbiety[1][2]. Był też członkiem Royal Academy of Arts w Londynie[1][3]. Wielki Oficer Orderu Leopolda, Wielki Oficer Orderu Korony, Kawaler Legii Honorowej[1][3].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
W swoich utworach chętnie sięgał po pozaeuropejskie, orientalne środki wyrazu, co wpisywało go poniekąd w styl impresjonistyczny, typowy dla muzyki francuskiej I poł. XX w. Zwłaszcza lata spędzone na Dalekim Wschodzie poszerzyły jego muzyczną estetykę o nowe egzotyczne brzemienia, skale dźwiękowe i rytmy. Wtedy powstała najbardziej znana jego kompozycja – suita orkiestrowa Malaisie (1935) – inspirowana tańcami rytualnymi mieszkańców Indonezji i Filipin[4][5].
Pisał utwory orkiestrowe, kameralne, sceniczne i na instrumenty solowe (fortepian, skrzypce, trąbka, organy). Skomponował także cykl pieśni Provinciales (1950) do własnych tekstów lirycznych, ujawniających bardziej ekscentryczną część jego artystycznej osobowości[4][5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Berny-Negrey 1993 ↓, s. 489.
- ↑ a b c d e f
Henri Vanhulst , John Scott Whiteley: Jongen, (Marie Victor Justin) Léon. [w:] Oxford Music Online. Grove Music Online [on-line]. 2001-01-20. [dostęp 2018-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-04)]. via Oxford University Press. (ang.). - ↑ a b c d e f Notice sur Léon Jongen. [w:] Academie Royale de Belgique [on-line]. [dostęp 2018-08-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-03)]. (fr.).
- ↑ a b Berny-Negrey 1993 ↓, s. 490.
- ↑ a b Whiteley 2004 ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wiesława Berny-Negrey: Jongen Joseph. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 4: HIJ część biograficzna. Kraków: PWM, 1993. ISBN 83-224-0453-0. (pol.).
- John Scott Whiteley: Jongen, Léon Marie Victor Justin Léon. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. J. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Léon Jongen w bazie Discogs.com (ang.)
- Dyskografia Léon Jongen w bazie MusicBrainz (ang.)
- Leon Jongen: Koncert skrzypcowy (1963) (video)