Księstwo Salerno
Księstwo Salerno – państwo istniejące w południowej Italii pomiędzy IX a XI wiekiem, ze stolicą w mieście Salerno.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Miasto Salerno było we wczesnym średniowieczu jednym z ośrodków longobardzkiego księstwa Benewentu; książę Arechis II wzniósł tu pałac i mury miejskie, a Salerno stało się drugą siedzibą władcy. Podczas sporu o sukcesję w Benewencie w 839 doszło do rozłamu i Longobardowie z Salerno ogłosili swojego własnego księcia. Rozpoczęła się wojna domowa, w której obie strony sięgały po pomoc Arabów. Ich napływ stanowił zagrożenie dla Rzymu, stąd pod naciskiem cesarza Lotara I w 849 książę Benewentu został zmuszony do uznania niepodległości księstwa Salerno[1].
W późniejszym okresie dochodziło jednak do licznych konfliktów z longobardzkimi księstwami Benewentu i Kapui, a także z Neapolem. W 870 od najazdu Arabów uratowała książąt Salerno interwencja cesarza Ludwika II, z kolei w latach 80. IX w. księstwem próbowało zawładnąć Cesarstwo Bizantyńskie. Mimo to pod rządami miejscowej dynastii państwo rozkwitało. We współpracy z sąsiednim Amalfi prowadziło intratny handel ze światem arabskim. W drugiej połowie X w. doszło do zmagań o tron Salerno: sięgnął po niego władca Kapui, Pandulf I Żelazna Głowa (który uznał zwierzchność cesarza Ottona I Wielkiego[2]), ale ostatecznie tron książęcy dostał się w ręce nowej dynastii pochodzącej z księstwa Spoleto. Mimo to księstwo nadal dobrze prosperowało (w końcu X w. było najbogatszym i najstabilniejszym państwem w południowej Italii)[1].
W pierwszej połowie XI w. w regionie pojawiło się nowe zagrożenie ze strony przybyłych do Italii Normanów. Ci stopniowo opanowywali kolejne terytoria, w tym Kapuę, a zagrożony przez nich Benewent uznał władzę papieża. Książę Gisulf II wydał swoją siostrę Sikelgaite za przywódcę italskich Normanów, Roberta Guiscarda. To jednak nie uchroniło go przed zachłannością rosnącego w potęgę sąsiada[1]. W 1076–1077 Salerno, ostatnia longobardzka twierdza w Italii, została zdobyta przez Roberta Guiscarda[3], który uczynił z niej swoją stolicę[4].
Słynna szkoła medyczna w Salerno, która osiągnęła szczyt swojej sławy w okresie panowania normańskiego, rozwijała się prężnie już w okresie istnienia księstwa[1].
Książęta Salerno[edytuj | edytuj kod]
Źródło:[5]
I dynastia
II dynastia
III dynastia
- 861–880 : Guaifer
- 880–900 : Guaimar I
- 900–946 : Guaimar II
- 946–977 : Gisulf I
IV dynastia
- 977–981 : Pandulf I Żelazna Głowa (wł. Pandolfo I Capodiferro)[6][7][8]
- 981 : Pandulf II
V dynastia
VI dynastia
- 983–999 : Jan II
- 999–1027 : Guaimar III
- 1027–1052 : Guaimar IV
- 1052–1077 : Gisulf II
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Barbara M. Kreutz: Salerno. W: Medieval Italy: An Encyclopedia. ed. Christopher Kleinhenz. T. 2. Routledge, 2004, s. 1004–1005. ISBN 978-0-415-93931-7. [dostęp 2017-10-09].
- ↑ Martin Arbagi: Otto I. W: Medieval Italy: An Encyclopedia. ed. Christopher Kleinhenz. Routledge, 2004, s. 840. [dostęp 2017-10-04].
- ↑ Normans. W: Medieval Italy: An Encyclopedia. ed. Christopher Kleinhenz. Routledge, 2004, s. 776. ISBN 978-0-415-93929-4. [dostęp 2017-10-08].
- ↑ Salerno. W: Roy Domenico: The Regions of Italy: A Reference Guide to History and Culture. Greenwood Press, 2002, s. 72. ISBN 0-313-30733-4. [dostęp 2017-10-08].
- ↑ Principi longobardi di Salerno. digilander.libero.it. [dostęp 2017-10-19]. (wł.).
- ↑ Barbara Visentin: Paldolfo I. treccani.it. [dostęp 2017-10-04]. (wł.).
- ↑ Paldolfo Capodiferro, principe. anspiascolisatriano.it. [dostęp 2017-10-04]. (wł.).
- ↑ Italy - The reign of Berengar I, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2017-10-04] (ang.).