Krościenko Niżne

Krościenko Niżne
	część/dzielnica Krosna
Państwo	Polska
Województwo	podkarpackie
Miasto	Krosno
W granicach Krosna	1 stycznia 1925
SIMC	0952522
Populacja (2019); • liczba ludności	; 1 838
	Położenie na mapie Krosna Krościenko Niżne
	Położenie na mapie Polski Krościenko Niżne
	Położenie na mapie województwa podkarpackiego Krościenko Niżne
	49°41′17″N 21°47′29″E/49,688056 21,791389

Krościenko Niżne – część miasta Krosno^[2], jednostka pomocnicza gminy (dzielnica)^[3].

Do końca 1924 roku osobna wieś w powiecie krośnieńskim^[4]. Położona jest po obu stronach rzeki Wisłok. Teren na prawym brzegu Wisłoka charakteryzuje się mocno urozmaiconą rzeźbą terenu, znajdują się tam liczne szyby naftowe.

W roku 2019 liczba mieszkańców dzielnicy wyniosła 1 838^[5].

Historia[edytuj | edytuj kod]

W trakcie badań archeologicznych odkryto ślady osadnictwa z okresu kultury przeworskiej. Krościenko Niżne zostało założone około 1350 roku, przez króla Polski Kazimierza Wielkiego. Była to wieś królewska, podlegająca bezpośrednio radzie miejskiej Krosna. Wieś administracyjnie na przełomie XVI i XVII wieku należała do ziemi sanockiej województwa ruskiego^[6], w drugiej połowie XVII wieku należała do tenuty Besko starostwa sanockiego^[7]. W XVII wieku wieś należała do Bobolów. Na przełomie XIX i XX wieku rozpoczęto tu eksploatację ropy naftowej.

W 1980 roku wbrew urzędowym zakazom mieszkańcy wybudowali przy ul. Wieniawskiego w ciągu kilku dni drewnianą świątynię pw. Ducha Świętego, a 12 sierpnia 1981 roku została erygowana parafia pw. Ducha Świętego, która jest prowadzona przez michalitów.

W Krościenku Niżnym przebywali Wincenty Pol i Aleksander Fredro.

Obiekty[edytuj | edytuj kod]

ciepłownia miejska, ul. Sikorskiego
kościół pw. Ducha Świętego (Michalitów), ul. Wieniawskiego
Dzielnicowy Dom Ludowy – „Puchatek”, ul. Chopina
Szkoła Podstawowa nr 4, ul. Powstańców Śląskich
szyby naftowe, głównie w rejonie ul. Kopalnianej i ul. Ślączka

Urodzeni w Krościenku[edytuj | edytuj kod]

Jan Józef Cząstka – naukowiec.
Władysław Findysz – błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego
Ludwik Gościński – polityk.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Dz.U. z 1924 r. nr 117, poz. 1053
↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
↑ Dzielnice i osiedla. [dostęp 2020-08-25].
↑ Dz.U. 1924 nr 117 poz. 1053
↑ Osiedla i dzielnice Krosna. Które są największe, a które mają najwięcej mieszkańców? [online], Krosno Nasze Miasto [dostęp 2022-11-19] (pol.).
↑ Atlas historyczny Rzeczypospolitej Polskiej wydany z zasiłkiem Akademii Umiejętności w Krakowie, [T. 1] , Epoka przełomu z wieku XVI-ego na XVII-sty. Dział II-gi. „Ziemie Ruskie” Rzeczypospolitej, Dział opracowany przez Aleksandra Jabłonowskiego [...], k. 4.
↑ Lustracja województwa ruskiego 1661–1665. Cz. 1, Ziemia Przemyska i Sanocka, wydali Kazimierz Arłamowski i Wanda Kaput, Wrocław-Warszawa-Kraków 1970, s. 250.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

J. Garbarcik: Krosno – studia z dziejów miasta i regionu, T. I, Kraków 1972
J. Garbarcik: Krosno – studia z dziejów miasta i regionu, T. II, Kraków 1973
St. Cynarski: Krosno – studia z dziejów miasta i regionu, T. III, Rzeszów 1995
W. Sarna: Opis powiatu krośnieńskiego pod względem geograficzno-historycznym, Przemyśl 1898

Krościenko Niżne – panorama

[1] Dz.U. z 1924 r. nr 117, poz. 1053

[R2013-2] Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)

[3] Dzielnice i osiedla. [dostęp 2020-08-25].

[4] Dz.U. 1924 nr 117 poz. 1053

[5] Osiedla i dzielnice Krosna. Które są największe, a które mają najwięcej mieszkańców? [online], Krosno Nasze Miasto [dostęp 2022-11-19] (pol.).

[6] Atlas historyczny Rzeczypospolitej Polskiej wydany z zasiłkiem Akademii Umiejętności w Krakowie, [T. 1] , Epoka przełomu z wieku XVI-ego na XVII-sty. Dział II-gi. „Ziemie Ruskie” Rzeczypospolitej, Dział opracowany przez Aleksandra Jabłonowskiego [...], k. 4.

[7] Lustracja województwa ruskiego 1661–1665. Cz. 1, Ziemia Przemyska i Sanocka, wydali Kazimierz Arłamowski i Wanda Kaput, Wrocław-Warszawa-Kraków 1970, s. 250.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]