Korzecko
| wieś | |
 Panorama wschodniego krańca Korzecka | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2011) | 701[2] |
| Strefa numeracyjna | 41 |
| Kod pocztowy | 26-060[3] |
| Tablice rejestracyjne | TKI |
| SIMC | 0234206[4] |
Położenie na mapie gminy Chęciny  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego  | |
Położenie na mapie powiatu kieleckiego  | |
 50°48′01″N 20°25′23″E/50,800278 20,423056[1] | |
Korzecko – wieś w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, w gminie Chęciny[5][4].
Do 1954 roku istniała gmina Korzecko. W latach 1954–1957 wieś należała i była siedzibą władz gromady Korzecko, po jej zniesieniu w gromadzie Chęciny. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Integralne części wsi[edytuj | edytuj kod]
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 1016977 | Zarośle | przysiółek |
| 1016983 | Zatropie | przysiółek |
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Wieś leży ok. 3 km na zachód od Chęcin. Zabudowania ciągną się pasem wzdłuż północnych podnóży grzbietu Grzyw Korzeczkowskich, w części zachodniej wzdłuż drogi nr 762 Małogoszcz - Chęciny (przysiółki Zarośle i Zatropie), w części wschodniej wzdłuż lokalnej drogi, łączącej w/w. drogę 762 z Podzamczem Chęcińskim[6].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Korzecko w wieku XIX opisano jako wieś w powiecie kieleckim, gminie Korzecko, parafii Chęciny. W Liber beneficiorum Łaskiego (t. I, s. 586), Korzecko nazwane jest „Korzeczek”. Wieś położona 8 wiorst na zachód od Chęcin, w wąskiej dolinie u stóp pasma wyniosłości zwanych górami korzeczkowskimi. W 1883 posiada szkołę początkową, urząd gminny, kopalnie wapienia triasowego, używanego jako marmur żółty[7].
Według spisu miast, wsi, osad Królestwa Polskiego z 1827 była to wieś rządowa, posiadała 28 domów i 160 mieszkańców.
W 2015 w Korzecku otwarto Europejskie Centrum Edukacji Geologicznej – ośrodek naukowo-badawczy Wydziału Geologii Uniwersytetu Warszawskiego[8].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Drewniana kuźnia, w zagrodzie nr 81 z XIX w., wpisana do rejestru zabytków nieruchomych (nr rej.: A.265 z 6.08.1976)[9].
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Przez wieś przechodzi żółty szlak turystyczny z Wiernej Rzeki do Chęcin.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 58669
- ↑ Raport o stanie gminy w roku 2020. Stan ludności 31.12.2020 str. 12 [dostęp 2022-03-12]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 508 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2014-10-21].
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013-02-15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2015-10-21].
- ↑ Jacek Korpak, Joanna Olender (red.), Góry Świętokrzyskie. Mapa turystyczna 1 : 60 000, wyd. VII, Kraków: Compass, 2016, ISBN 978-83-7605-622-7 (pol.).
- ↑ Korzecko, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 433.
- ↑ W Chęcinach otwarto Europejskie Centrum Edukacji Geologicznej UW. naukawpolsce.pap.pl, 19 października 2015. [dostęp 2018-04-22].
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo świętokrzyskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023, s. 23 [dostęp 2015-11-02].
- Siedziba gminy miejsko-wiejskiej: Chęciny
