Konwój SC-95
| II wojna światowa, bitwa o Atlantyk | |||
 HMCS „Bittersweet” | |||
| Czas | 4–19 sierpnia 1942 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Przyczyna | dążenie do przerwania dostaw wojennych aliantów przez Niemców | ||
| Wynik | zwycięstwo Niemców | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
SC-95 – konwój morski z okresu II wojny światowej z Halifax do Wielkiej Brytanii. Pomimo silnej eskorty konwój stracił dwa statki handlowe: amerykański „Balladier” i szwedzki „Suecia”, które zostały storpedowane 15 i 16 lipca 1940 roku przez niemieckie okręty podwodne U-705 i U-596.
Konwój i jego eskorta[edytuj | edytuj kod]
W skład konwoju SC-95[a] wchodziło 41 statków[2]. Eskortę konwoju stanowiło łącznie 19 okrętów, lecz nie w tym samym czasie[2]. Początkowo konwój ochraniało osiem okrętów (w tym dwa amerykańskie z 3. Grupy Eskortowej, dwa brytyjskie i cztery kanadyjskie[2][3]. Komodorem konwoju był komandor R.H.R. Mackay, zaokrętowany na zbudowanym w 1930 roku statku „Recorder II” o pojemności 5982 BRT[2].
Przebieg operacji[edytuj | edytuj kod]
Konwój rozpoczął swój rejs we wtorek, 4 sierpnia 1942 roku, opuszczając Halifax i kierując się w stronę portów brytyjskich[2]. 14 sierpnia konwój został wykryty przez niemiecki okręt podwodny U-705, który starał się dołączyć w tym momencie do wilczego stada „Lohs”, utworzonego w celu zaatakowania konwoju ON-120[3]. W ataku na konwój SC-95 wzięło więc udział tylko kilka U-Bootów z liczącego kilkanaście jednostek zgrupowania: U-705, U-256, U-596 i U-605[3]. 15 sierpnia o godzinie 3:43 U-705 zatopił pochodzący z 1919 roku amerykański parowiec „Balladier” o pojemności 3279 BRT (na pozycji 55°23′N 24°32′W/55,383333 -24,533333)[3][4]. Nieskuteczne ataki na statki konwoju wykonały U-605 i U-256, a ten ostatni został uszkodzony przez okręty eskorty, lecz zdołał uciec[3]. 16 sierpnia U-596 odniósł ostatni sukces w bitwie konwojowej, topiąc o godzinie 13:08 na pozycji 55°43′N 25°58′W/55,716667 -25,966667 zbudowany w 1912 roku szwedzki motorowiec „Suecia” (4966 BRT)[3][5]. Działania wilczego stada „Lohs” wobec konwoju SC-95 zostały przerwane tego dnia na rzecz ataku na przepływający przez ten rejon konwój ON-120, więc konwój już bez przeszkód dotarł do Liverpoolu, osiągając port przeznaczenia w dniu 19 sierpnia[2].
Podsumowanie[edytuj | edytuj kod]
Liczący 41 statków handlowych i łącznie 19 okrętów eskorty konwój SC-95 utracił dwie jednostki o łącznej pojemności 8245 BRT („Balladier” i „Suecia”), które zostały zatopione przez U-705 i U-596. Jeden z U-Bootów (U-256) został uszkodzony przez okręty eskorty[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Allied Convoy Codes ↓.
- ↑ a b c d e f Convoy SC.95 ↓.
- ↑ a b c d e f g Helgason ↓.
- ↑ Borowiak 2009 ↓, s. 447.
- ↑ Borowiak 2009 ↓, s. 369.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mariusz Borowiak: Żelazne rekiny Dönitza. T. 2. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, 2009. ISBN 978-83-7020-406-8.
- Patrick Clancey: Allied Convoy Codes. naval-history.net. [dostęp 2019-04-10]. (ang.).
- Arnold Hague: Convoy SC.95. convoyweb.org.uk. [dostęp 2019-04-11]. (ang.).
- Guðmundur Helgason: Convoy SC-95. uboat.net. [dostęp 2019-04-11]. (ang.).